Salmon

17: Blood

17: Blood

   Ilang oras na akong nakatambay rito sa swing. Hindi katulad kanina, hindi na ako umiiyak. Salmon's words pinched my heart, and gave me the comfort I didn't realized I was longing to have.

   Speaking of him, he already left without saying anything. I was closing my eyes, and when I opened them... he was gone. Ngunit hindi noon nabawasan ang gaan ng dibdib ko. Sa totoo lang ay ito na ata ang isa sa mga araw na gumaan nang sobra ang pakiramdam ko.

   He always knew what to say in every situation, and he never failed on making someone feel relieve.

   Pero kahit ganoon, hindi nabawasan ang hiya na nararamdaman ko... kay Kaiden.

   After treating me as his friend, I had the guts not to trust him. After everything he had done to make me feel better... I did this.  And my sister, she didn't want anything but good for me, yet... I thought bad of them.

   Was I always been this distrustful?

   Um-echo sa tahimik na playground ng halakhak ko. Hindi ko rin alam kung bakit ako tumatawa sa totoo lang. Siguro dahil ang lakas magbiro ng buhay. Wala atang mgawa at ako ang napagtrip-an. After I successfully patched things up with Salmon, hindi pa rin ako pinagbibigyang maging masaya.

   Tumitig ako sa damuhan na nasa paanan ko. Tila kulay kahel iyon dahil sa nag-iisang lamp post malapit sa akin. Mariin akong pumikit nang muling bumuga ang marahas na hangin, tila sinasamahan ako sa pag-iisa. Sa totoo lang ay ayos lang naman iyon, sanay naman ako.

   Nang lumakas ang hangin, isa-isang bumalik ang pinag-usapan namin ni Salmon. Napangiti ako. He wanted me to be happy...

   I forgot to ask, but, how about you, Salmon? Were you happy?

   He's still the same Salmon I knew. The same selfless, kind, and gentle Salmon I fell in love with. Looking back, hulog na hulog pala ako noon sa kaniya. Paano kaya ako nakaahon?

   "Ibigay mo sa'kin ang pera mo."

   Naglaho ang ngiti sa labi ko.

   Siomai, kikiam, squidballs— wala akong pera!

   Ramdam ko ang panginginig ng sarili nang unti-unting lumapit ang lalaki. Hindi ako makakilos sa kinauupuan at tila napako pa ang paa ko sa sahig. Gusto kong tumakbo, pero nanghihina ako.

   Bakit ang malas ng buhay ko!?

   "W— wala po akong pera..." nanginginig kong sagot.

   Tumalim ang tingin ng lalaki sa akin. Luminga-linga siya sa paligid bago muling naglakad palapit sa akin hanggang sa naramdaman ko na ang hininga niya sa batok ko.

   "Hindi ako naniniwala, akin na!"

   Flashes of image crossed my mind when I felt something sharp on my back. My eyes widened as I tried to grasp for air. I felt like choking, even though I knew he wasn't choking me.

   "Hindi ka magsasalita!?"

   Akala ko ay makahihinga na ako nang bitawan niya ako ngunit nag-unahan lamang tumulo ang luhang akala ko ay ubos na nang nagsimula siyang hawakan ang iba't ibang parte ng katawan ko. Tuluyan na akong napako nang maramdaman ang kamay niya sa balat ko. Iba't ibang larawan ang muli na namang pumasok sa utak ko dahil doon.

   Bakit puro ako iyak!?

   "Idge!"

   Tila bumalik ako sa katinuan nang marinig ang boses ni Kaiden. There, I saw him holding the holdaper by the arm, trying to reach the knife he was holding. Gusto kong tumulong pero patuloy lamang ang panghihina ng katawan ko. It seemed like a memory I had alrady buried came back to like, and it was drowning me.