GABBY's POV
"Brittany" sabi ko ng makita ang mukha nyang nakangiti sakin. Naiiyak ako pagnaaalala ko na aalis si brittany,na magkakalayo na kame.
"Upo na kayo dito."sabi ko sakanya at sa kasama nya."ako na oorder ng pagkain." Tumayo na ko para bumili. Habang nakapila ako ay di ko maiwasang lumingon sa maamong mukha ni brittany, napakabait nya para magkaroon ng ganoong sakit..
"Ano po sa inyo?" Sabi ng canteener
"Bigyan mo ko ng lahat nyan tigiisa"
"Okay dedeliver ko nalang sa table nyo"tumango ako bilang sagot. Pinaglaban ko nga ai brittany para di kami magkalayo pero bakit ganon?
"Girl sige na aalis na koooooo moment nyo pala tooo" sabi ng babaeng kasama nya.
"T-teka debbbbbb." "Hay ang kulet talaga nya" sabi ni brittany na nakatingin sakin "wala kabang balak maupo?"umupo ako sa tabi nya.
"Gabby,bakit ang lungkot mo? Nung nasa hospital ako di nakita nakita. Youre not even texting me." Sabi nya na may halong pagtatampo.
"Britt,alam mo namang mahal na mahal kita diba?"sabi ko.
"O-oo naman,gabby di naman na tayo magkakalayo. May deal kami ni kuya"
"Pero,Brittany. Paano nalang kung may mangyari ulit sayo? Im just worried."
"Gabby,walang mangyayari skin hanggat nandyan ka sa tabi ko,di mo naman ako papakawalan diba?diba?"
"Oo naman brittany ikaw kasi ang mundo ko"
"Sir ito na po yung order mo"
"Andami naman nito mahal,"sabi ni brittany
"Ubusin mo yan ah. Nako para maging healthy yang ktawan mo"
"Ya! Di naman ako malnourish."
"Alam ko. Sige na mahal"
"Sige. Magstart ako sa pizza."
Pipilitin kong maging normal. Hahayaan kong sumaya si brittany hanggat di pa buo ang desisyon ko. Mahal na mahal kita brittany. Mahal na mahal. :)
BINABASA MO ANG
When i got you
Fiksi RemajaLeukemia. Mahirap,masakit, at higit sa lahat Mabigat. Paano kung ang buhay mo ay di kagaya ng buhay ng iba? Ng istorya ng iba? Paano kung una pa lang, alam mong may sakit ka na. At sa lahat ng to, hindi mo kayang harapin mag-isa. Hanggang sa dumati...
