ရှင်းအယ် ဂိုက်သင်ဖို့ အိမ်ကြီးထဲ ဝင်ဝင်ချင်း ဧည့်ခံမှာထိုင်ကာ ကော်ဖီပန်းကန်ေလးချထားပြီး သတင်းစာဖတ်နေသည့် အကိုကြီး၏ပေါင်ပေါ်တွင် ခေါင်းတင်အိပ်ကာ ဂိမ်းဆော့နေသည့် ဟိုငဂျစ်ကောင်ကြောင့် သွားရမလား၊ ခေါ်ပဲခေါ်ရမလား တွေဝေနေသည်။
*အော်..ဂိုက်ထင်တယ်*
ကော်ဖီသောက်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်သည့် အကိုကြီးက ရှင်းအယ်ကို မြင်ကာ ပြုံးပြလေသည်။ လှလိုက်တာ ဆိုတာ ရှင်းအယ်ပင် မတ်တပ်ကြီးရပ်ကာ ငူငူကြီးငေးနေမိသည်။
ဖြူဖွေးနေသည့်အသားအရည်မှာ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေက လုံးတစ်နေလေသည်။ မျက်လုံးပိပိလေးတွေက ချစ်စရာကောင်းသလို နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးက ချစ်စဖွယ်။
*ဟုတ်*
*အော်..လာထိုင်ပါအုံးဗျ..*
ရှင်းအယ်ကို တလေးတစားခေါ်ကာ သူ့ပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးအိပ်နေသည့် ငဂျစ်ကောင်၏ ပေါင်ကိုလဲ လှမ်းရိုက်လေသည်။ ကြည့်ရတာ ငဂျစ်ကောင်၏ အစ်ကိုထင်သည်။
*ဟာ..ပါးပါး ဘာလို့ရိုက်နေတာလဲ*
*ဒီမှာ ဆရာလာနေတယ်လေ။ ထထိုင်ပါအုံးလား*
ပါးပါးဆိုသည့် အသံကြောင့် ရှင်းအယ်မှာ ထိုင်ရာကနေ ဖင်ကြွသွားသလိုတောင် ထင်ရသည်။ ဒီလူနဲ့ဒီလူက ပါးပါး!!
*သားသားက နည်းနည်းဆိုးတယ်ထင်တယ်။ သေချာလေး ဆုံးမပေးပါအုံးဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ကကျ အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ သေချာအနီးကပ်မစောင့်ရှောက်နိုင်ခဲ့ဘူးလေ*
*ဟုတ်ကဲ့*
ငဂျစ်ကောင်၏ ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ပြီး ဆိုနေသည့်အကိုကြီး၏ မျက်ဝန်းတွင် အချစ်တွေဖြင့် ပြည့်နေလေသည်။ ရှင်းအယ် ဒီအခြေအနေကို ဘယ်လိုမှ မယုံကြည်နိုင်သေး။
အလွန်ဆုံးရှိမှ ၂၅နှစ်ဟု သူထင်ထားတာပင်။ ငဂျစ်ကောင်၏ ပါးပါးလို့တောင် မထင်ထားခဲ့။
*ဦး နာမည်က ရိပေါ်ပါ..သားသားရဲ့ ပါးပါးပါ*
*ဟုတ်ကဲ့...ကျွန်တော့်နာမည်က ရှင်းအယ်ပါဗျ*
