Lost & Found

| Κεφάλαιο 14 |

Κεφάλαιο 14: Ουτοπία

«Έλα, Μάνο! Σε παρακαλώ! Κάν' το για μένα! Έλα τουλάχιστον για ένα πεντάλεπτο και μετά πες μια δικαιολογία και φύγε. Σε παρακαλώ!» προσπαθούσε να τον πείσει η Κλειώ. 

Είχαν κανονίσει με τα παιδιά στην ομαδική τους, να βγουν έξω. Ήταν Σαββατοκύριακο, κι έτσι αποφάσισαν να περάσουν περισσότερο ποιοτικό χρόνο μαζί. Τον τελευταίο καιρό είχαν απομακρυνθεί. Λίγο τα μαθήματα, λίγο τα φροντιστήρια, λίγο η άγνωστη διαμάχη μεταξύ Μάνου και Άκη, είχαν κάνει τους «αχώριστους», ξένους.

Ο Μάνος σε αυτήν την συνομιλία δεν απάντησε τίποτα και απλά άφησε τα μηνύματα στο "Διαβάστηκε". Δεν ήξερε αν έπρεπε να πάει ή όχι. Αν δεν πήγαινε θα κινούσε υποψίες, ενώ αν πήγαινε, ο θυμός του για τον Άκη θα αναζωπυρώνονταν, ενώ θα ένιωθε τύψεις και δεν θα μπορούσε να κοιτάξει κανέναν στα μάτια.

Η Κλειώ, όμως, δεν το άφησε έτσι και πήγε αμέσως στο σπίτι του, για να τον πείσει.

«Δεν ξέρω ρε Κλειώ! Παράτα με!», της απάντησε αυτός, πλέον εκνευρισμένος από την στάση της και νευρικός για τις συνέπειες μιας τέτοιας συνάντησης.

«Σε παρακαλώ! Πολύ!» είπε για ακόμα μια φορά, πεταρίζοντας της βλεφαρίδες της και τοποθετώντας το κάτω χείλος της πιο έξω, ώστε να κάνει την πιο γλυκιά φατσούλα.

Ο Μάνος ποτέ δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτή την γκριμάτσα. Ήταν το αδύνατο σημείο του, από την τρίτη δημοτικού. Μόλις η Κλειώ έκανε αυτό το puppy face, κατευθείαν υπέκυπτε σε ό,τι του ζητούσε. Και αυτή, βέβαια, το εκμεταλλευόταν σε κάθε ευκαιρία.

«Καλά, καλά! Παραδίνομαι! Αλλά μόνο για πέντε λεπτά. Ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω!" της ξεκαθάρισε, καθώς σηκώθηκε όρθιος και έβαλε το μπουφάν του.

Η Κλειώ έπεσε ανάμεσα στα χέρια του για μια "νικητήρια αγκαλιά" και πρόφερε με χιουμοριστική διάθεση «Τέλεια! Και μην ανησυχείς, θα βάλω ρολόι, αντίστροφη μέτρηση. Μόλις χτυπήσει, κάνεις ένα σπριντάκι για να φύγεις και όλα καλά».

Ο Μάνος απλά χαχάνισε και αφού άνοιξε την πόρτα, της έκανε νόημα να περάσει πρώτη.

Όταν έφτασαν στην καφετέρια που θα συναντιόντουσαν, είχε ήδη βραδιάσει. Βέβαια, αυτό ήταν τελείως φυσιολογικό μιας και είχαν υποδεχτεί τον Νοέμβριο και οι μέρες συνεχώς μίκραιναν. Αυτή η "σμίκρυνση" των ημερών, φαινόταν σκληρή και αποπνικτική στον Μάνο. Πάντα ήταν πρωινός τύπος και δούλευε καλύτερα με την συντροφιά του ήλιου και του φυσικού φωτός. Έτσι, όσο περνούσαν οι μέρες και λιγόστευαν οι ώρες που υπήρχε φως, αυτός ένιωθε όλο και πιο περιορισμένος και αποκλεισμένος και γεμάτος από έλλειψη δημιουργικότητας και αποτελεσματικότητας.