Lost & Found

| Κεφάλαιο 5 |

Kεφάλαιο 5: Ανικανότητα

«Μάνο, μπορείς να πας να πάρεις λίγο γάλα από το σούπερ-μάρκετ;»

«Όχι μαμά. Έχω αργήσει. Τα παιδιά με περιμένουν.» 

«Καλά, μια φορά δεν μπορούν να περιμένουν λίγο για να με βοηθήσεις; Είμαι πολύ κουρασμένη. Πήγαινε.», απάντησε εκνευρισμένη πλέον. 

«Καλά, καλά. Φεύγω», αποκρίθηκε χωρίς όμως να έχει δώσει σημασία στα λόγια της. 

Στην διαδρομή άνοιγε και κοιτούσε συνεχώς το κινητό του τηλέφωνο. Υποτίθεται κοιτούσε την ώρα, για να μην αργήσει, αλλά στην πραγματικότητα απλά ένιωθε σαν μια αόρατη κλωστή να τον τραβούσε προς την φωτεινή οθόνη χωρίς κάποιον  συγκεκριμένο λόγο. 

Στα μισά -περίπου- της διαδρομής πέρασε από ένα σουπερμάρκετ. Εκεί θυμήθηκε την μητέρα του και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκε μέσα. Κατευθύνθηκε στα ψυγεία, πήρε το γάλα, πλήρωσε και σχεδόν τρέχοντας επέστρεψε στο σπίτι του. Είχε μόνο πέντε λεπτά μέχρι την ώρα που έπρεπε να συναντηθεί με την παρέα του.

Μόλις έφτασε στο σπίτι του, άνοιξε γρήγορα γρήγορα την πόρτα με τα κλειδιά του, αλλά πάγωσε με το κλειδί στην πόρτα μόλις άκουσε την μητέρα του να φωνάζει.

«Φύγε τώρα από το σπίτι. Τώρα! Δεν το δέχομαι αυτό. Δεν θα το παίξω κορόιδο ούτε είμαι κορόιδο. Φύγε τώρα!» Αρχικά αναρωτήθηκε αν απευθυνόταν σε αυτόν, αλλά ήταν σίγουρος ότι δεν τον είχε δει που επέστρεψε. Οι φωνές της συνεχίζονταν από το υπνοδωμάτιο των γονιών του. Πλησίασε εκεί με αργά βήματα.

Η πόρτα ήταν σχεδόν κλειστή. Ο Μάνος μπορούσε να δει από την μικρή χαραμάδα μπορούσε να δει την μητέρα του να βάζει κάποια ρούχα μέσα σε μια βαλίτσα και να σιγομουρμουράει κάτι. Ήταν έτοιμος να μπει μέσα στο δωμάτιο, για να ρωτήσει τι συμβαίνει, όταν άκουσε μια γνώριμη φωνή. «Φαίη, ηρέμησε. Μην κάνεις σαν υστερικιά. Δεν έγινε και κάτι τόσο τραγικό.»

«Δεν έγινε κάτι τόσο τραγικό;», κάγχασε ειρωνικά. «Αλήθεια;», ανέβασε την φωνή της. Σιωπή επικράτησε και ο Μάνος υπέθεσε ότι έγνεψε θετικά. Άκουσε μια βαθιά εισπνοή και το φερμουάρ από την βαλίτσα να κλείνει. Τότε αποφάσισε να κάνει την είσοδό του στο δωμάτιο.