The Bad Girl's Depression

Chapter (C) Catching chances

It's been weeks and I'm still locked here in this cage. Kulang nalang magdrugs na ako sa sobrang boring. I miss smoking and drinking alcohol too. Thug life. Nalaman na din ni Greg at Gustin na nagbibisyo ako. Oo alam ni Dad na umiinom ako dito sa Amerika pero hindi niya alam na umiinom ako ng malalakas na alak. And I'm so thankful that my body has a high tolerance when it comes to heavy drinks.

I put on my black leather jacket, camoflauge boots and black hoodie. I have decided to go out and take a walk. Maganda naman kasi dito sa lugar namin. Maraming pasyalan, maraming tambayan at maraming mabibilhan ng kung ano ano. But I did not came out to have shopping. I came out because I needed some air.

Agad akong tumakas ng mansyon. Hindi kasi ako papayagan na lumabas ng walang kasama. Ano bang paki nila? Eh sa gusto kong mapag-isa lagi. Pagkabukas ko ng gate ay may nakita akong laser na kulay pula na papunta saaking direction. That was our security cam. Oh damn, I forgot! But it didn't stop me from leaving. I smiled at the camera and raised my hand facing my middle finger to it.

Patawid na ako ng kalsada ng may tumigil na sasakyan sa harapan ko. I was about to ignore it pero bumusena ito ng malakas. Ptngina ano bang problema nito?! Sa sobrang inis ko ay lumapit ako at dito tumuktok sa bintana.

Nang bumukas ito ay hindi ako makapaniwala... What the hell are they doing here?!

—

"Ano ngang ginagawa niyo dito?" 

"Duh. we're here to save you! Ilang beses mo ba yan saamin itatanong? Akala mo ba nagbibiro kami?"

"At some point, yes."

"Grabe ka naman! Aba!"

"You guys are impossible."

"Aba aba Vicky, ipapaalala ko lang sayo, wala atang imposible saamin pagdating sayo."

"Since when did you guys came here?"

"Just an hour ago. Grabe, akala namin aabutin kaming taon para hanapin ka. Ang laki laki kaya ng New York."

"Oo nga, hay. So ano Vicky, sama ka na saamin!"

I can't believe them. Gago talaga 'tong kambal na 'to. Walang takot, walang paki alam sa kung anong pwedeng mangayare sa gagawin namin basta magkakasama kami. Pero aaminin ko, na-touch ako sa ginawa nila. Sinong tangang hindi? Hello? Ginawang Bicol-Manila ang byahe. Nagawa nila akong puntahan dito para itakas. Take note: "Takas." Gugustuhin ko man sumama sakanila pero paano sila Greg at Gustin? I'm sure they wouldn't let me.

"As much as I want to, really! But my brothers."

"Ano naman? Hindi naman nila malalaman eh. Takas nga diba? Tumawag ka nalang sakanila kapag nasa Pilipinas na tayo."

I rolled my eyes. Damn. Saan ba galing mga utak nito?!

"As if! Guys, my brothers are different! They are not the typical brother-type you know. Trust me. Kahit mas maangas ako sakanila, nakakatakot sila."

Natahimik sila at nagiisip. Teka, si Rosalie lang ang may isip sakanilang dalawa. Hindi na ako aasa kay Ronald.

"Kausapin mo sila Vicky mamaya. Hmm, sandali.. Eto." May inabot siya saaking papel. Number niya.

"But guys, wala akong phone."

"Ano?!"

"Oo, ayaw nila akong gumamit ng phone."

"Ron, ibigay mo cellphone mo."