The Bad Girl's Depression

Chapter (E) - Everything

GENEVIC'S POV

"Are you alright Vicky?"

To be honest, I don't even know what am I feeling now. Am I really okay now? I don't know. That moment when I saw him aĵgain, I thought I was going to die. If my friends did not make it on time to rescue me, If ever he will do that to me again, I swear. I am going to kill myself. I don't want to get back in that house anymore.

I don't know where I am. Basta ang alam ko nasa Pilipinas na kami. Hindi ko alam kung paano kami nakarating agad dito. Sabi nila, simula nung nahimatay ako habang tumatakbo, hindi na ako nagising. Nagising na daw ako nong nakarating na kami dito sa lugar na 'to which is kahapon lang.

Hinahayaan ko lang sila magkwento saakin. Hindi ko pa kasi sila kinakausap ng matino. I just speak when I need something. I don't really feel like talking and I am to weak to process everything that surrounds me. Everybody is always watching me like I'm a complete psycho. Okay na ako. Hindi na ako masyado stress sa mga nangyare. Konting tulog pa ata, and I will be back to normal. Pasalamat sila wala pa ako sa mood mangmura. Pero, alam ko namang nag-aalala lang sila saakin. In my state? No one could ever understand me.

But what's important is I am away from that house and I'll make sure it's for good. Wala na akong pakialam kung itakwil ako ng pamilya ko. From now on, I will live independently. I'll try to survive on my own, well of course, with the help of the people who cares for me.. My friends..

"Guys, pwede bang iwan niyo muna kami ni Vicky?" Sinamaan ko ng tingin si Marvel. Isa pa 'to. Kailan pa kami nagkaayos? Lagi niya akong binabantayan, sinasamahan at kadalasan, siya ang nag-aalaga saakin. Hinahayaan ko lang kasi wala akong pakialam sakanya. I am now throwing him a look, 'do you think I want to talk to you?'

Sabay sabay na umalis ang iba at kami na nga ang natira dito sa sala. What the? Iwan ba talaga kami dito? Tatayo din sana ako pero nahawakan niya ang kamay ko.

"Please Vicky.." I turned around at him. Stared at him. Nagmamakaawa ang mukha niya at parang sabik na sabik talaga siyang kausapin ako. His eyes.... Marvel did not change after all. Hindi nalang ako umimik. Umupo ulit ako sa sofa. Tatabi sana siya but I stopped him. Sinenyasan ko siya na umusog palayo saakin. Hindi naman kailangan sobrang lapit eh. Maririnig ko naman siya kahit hindi ko siya katabi.

"I'm sorry." His first two words broke the silence. Nakatingin ako sa ibang direksyon habang pakikinggan ang kung ano man ang sasabihin niya. At the first place, bakit ko naman siya pakikinggan? I gave him a chance before but he threw it away.

"I'm sorry, I did this to you. Hindi sana lalala ang lahat kung hindi ako umalis sa tabi mo. Naging duwag ako aminado ako. I'm sorry Vicky. Alam kong hindi sapat ang paghingi ng tawad sayo. Paghihirapan ko lahat Vicky, mapatawad at pagkatiwalaan mo lang ulit ako. I'll make it up to you. Just give me a chance.."

Hindi ko na napigilan ang inis ko. "Chance? Fcking chance? I gave it to you before. Several times! I waited for your response but where are you? Where the fck are you?! Tapos ngayon, ngayong sirang sira na ang buhay ko, ngayong hindi ko na kailangan ang tulong mo, saka ka magpapakita saakin?! Saka mo ako tutulungan? Ang galing mo! Pksht lang."

"Alam ko, alam ko yun. Mahirap man ibalik ang lahat, pero pipilitin kong maibalik ang tiwala mo saakin. May mga dahilan din ako Vicky."