Karşı Karşıya | Tamamlandı

14. BÖLÜM "Karşı Karşıya"

                     
~FİNAL BÖLÜMÜ~

Hayat ne kadar zor değil mi.. ama hayat bu işte. Düşürürde, canımızıda yakar, ağlatırda, elimizden herşeyi alır. Ama bilin ki; Düşürdüyse daha iyi kalkacak, canınız yandıysa artık yanmayacak, ağlattıysa güldürecek, elinizden herşeyi aldıysa daha iyilerini verecektir. Düşe kalka yaşamaktır hayat, önemli olan yaşamak..

************************

~Yazar'ın Ağzından~

Babası öldükten sonra güçlü kalmaya çalışan,
Hayata tutunmak gerektiğini öğrenen,
Asıl hayatı yeni yeni öğrenen bir kız.

Yeni geldiği lisede gerçek dostluğu öğrenmiş,
Bu lise sayesinde başka insanlarla tanışmış,
Kendi hakkında gerçeklere varmış,
Hiç yaşamadığı aşk duygusunu öğrenmiş bir kız.

Siz bu kızın hikayesini okudunuz 14 bölüm boyunca.. zaman zaman aşık olduğu ve hayata tutunmasını sağlayan erkeğin hayatınıda okudunuz. En iyi arkadaşı Bade'yi tanıdınız, Samet ve Akın ile tanıştınız, Açelya'nın ailesini tanıdınız, üvey kardeşi Kübra ve kardeşinin annesi Yeliz ile tanıştınız.. babasını tanıdınız.

Şimdi bu okuduğunuz hikayenin son bölümü, tanıdığınız karakterlerin belkide son konuşmasıdır, yaşanılan olayların sonları, Açelya'nın acılarının ve acılı hikayesinin sonu.

Söyleyin bana, okumayı sevdiniz mi?

Hikayeyi sevdiniz mi?

Umarım sevmişsinizdir.

İyi okumalar. (Bu bölüm kısa olacak çünkü final.. bölümler hep kısa biliyorum özür dilerim fakat garip bir şekilde elimde değil.)

-----------------------------

Ben hep zorluklarla karşılaştım.

Hayatın zorlukları,

Onlarla Karşı Karşıya geldim..

Ama atlattım. Kimi zaman tek başıma, kimi zaman sevdiklerimle.. tekrar ve son kez diyorum; önemli olan yaşamaktır..

Siz ne öğrendiniz peki benim hayatımdan?

Ben hayatımdan düşersem kalkabileceğimi, her zorluğun bir sonu olduğunu, ne kadar ağlarsam yakında güleceğimi, güçlü olabilmeyi, kilitlerimi kırmayı öğrendim.

Belki yaşadıklarım çok hafif gibi gelmiş olabilir.. tabiki benden çok daha ağır olanlar var ama benimki de hafif değil size nasıl gelirse yinede söyleyeyim dedim.

Daha 14 yaşına yeni girdiğimde.. 13 bile sayılırım. 7 veya 8. sınıf çocuğuyum. Doğum günümden bir kaç hafta sonra babamın öldüğünü söylediler. Ne olayı düzgün öğrendik ne mezarına gittik. Akrabamız yok, komşumuz yok o zamanlar. Annemin işide yok. Bir çocukla baş başa kaldı, bende sürekli birlikte üzüldüğümüz acılı bir anneyle..

17 yaşına geldim, 3 yıl geçmişti. Annemin işi oldu, başka bir yere taşındık, 1-2 komşu oldu falan. Yeni bir liseye gönderdi beni, size doğruyu söylüyorum ilk defa arkadaşım oldu orda oda Bade. Bana sahip çıktı, sevdi, güldürdü, anladı..

Sonra Ateş girdi hayatıma. Ardından Samet ile Akın'da tabii.
İlk başta çok sinir oldum, korktum, evimi bastı.. sonra tanıştık, Ebrar ile kavga ettim, Ateş'i mahkemeden kurtardım, benden kötü olan acılı hayatını öğrendim.. birbirimize yardım ettik. Derken daha önce hiç bilmediğim bir duygu verdi bana, aşık oldum. 2 ay dedi ama 1.30 ay gitti, o 1.30 ayda canım çok yandı.