Karşı Karşıya | Tamamlandı

2. BÖLÜM "Öfke ve Acı"

Hayatta hep acı çektim, bu acıya alışırken, atlatmaya çalışırken, öğrenmeye çalışırken hayatımın ortasında bomba gibi patladı. Artık yeni bir duygu, acıyla beraber ağır basan bir duygu var içimde, Öfke.

***********************

Kalbim çıkmak istercesine atarken kapımda duran Ateş'e  baktım. O'da konuştu: "Bana bak Açelya bana yardım edeceksin yoksa seni pişman ederim. Henüz dokunmamam gereken kişiler peşimde ve bildiğim, yakın olduğum tek yer senin evin!"

Aman yarabbi.. bu çocuk benim evimide bulmuş. Bayılsammı, kapıyı suratınamı çarpsam, itsemmi, sövsemmi bilemezken burnundan soluyup beni içeri itip içeri girip kapıyı kapattı. Şok oldum çünkü evime izinsiz öküz gibi dalıyordu! o beni tehdit ederken ben neden ona yardım edeyim ki? "Napıyorsun sen ya! evime izinsiz giriyorsun, yardım istiyorsun üstüne tehdit!" ışıklar kapalıda olsa sokak lambalarından yansıyan loş ışıkla sinirli bakışlarını görebiliyordum.

"Öncelikle bağırma! beni dellendirme birde senle kavgaya girmeyelim. Ayrıca senden yardım falan istemedim, edeceksin dedim." beni de öfke sararken sessiz kaldım çünkü merakım ve korkum öfkemi dengeliyordu. Öküz ya! tam bir hakiki öküz! birde serseri olucak.. ne serserisi be öküz bu.

Bana sesimi çıkarttırmadan yarım saat boyunca, yerde, kapının önünde oturduk. O bir cama bir bana bakıp duruyordu, neden sadece cama değilde banada bakıyordu bilmiyorum ama büyük ihtimal susmam veya birşey yapmamam içindi. Ben ona değil yere bakıyordum çünkü adı gibi ateş kadar sinirden parlayan gözlerine baksam bende çıldırıp öfke patlaması yaşayacaktım. O yüzden yere bakıyordum ama alttan alttan nadiren bana baktığını görebiliyordum.

"Bu yaşananları kimseye bahsetmeyeceksin. Yoksa ne olacağını biliyorsun!" dedi ve kafasını bana çevirdiğini gördüm. Yoo yayıcam tüm okula! Hey yarabbim. Bende kafamı kaldırıp ona baktım: "Merak etme yetiştirmem tüm okula! Ayrıca bende çok memnun değilim bu durumdan bir an önce gidersin inşallah. Zaten yaşanan birşey yok!" dedim ve kafamı geri indirdim.

Ona her geçen zaman öfkem artıyordu. Önceden korkardım ondan ama şimdi o kadar uyuz oluyordum ki her hareketine.. "Öyle zaten ama yinede birşey yaparsın diye, ben ne dersem ikiletme ve yap tamam mı!" biraz sertçe çenemden tutup kafamı kaldırdı, elektrik çarpmış gibi irkildim ve elini ittim. Sen kim oluyorsun bana dokunup emir veriyorsun ya! Büyük ihtimal öfkem o kadar fazlalaşmış ki bu dobralığa, ondan irkildim herhalde. O varken sağlıklı düşünemiyordum çünkü her hareketi beni öfkelendirmeye yetiyordu. "ÖNCELİKLE ÇEK O ELİNİ!" kendimi tutamadım ama bu onu daha da sinirlendirirken etraf loş ışıkta olsa gözlerinden alevler fışkırdığını görebiliyordum. Bağırmak ve söz dinlememek bu kadar mı sinirlendiriyordu onu? gerçi agresif tip. "Dokunma ve beni tehdit etme. Sence böyle şeyler yapacak gibimi duruyorum?" dedim ve kapıya yaslandı. "Birdaha bağırmazsan ve damarıma basmazsan bende seni sinir etmem." dedi. Bir zahmet!

Yarım saat daha geçti, dışarda sürekli 3 erkek dolanıyor, sokaklara bakınıyordu. Bir yanım defolmasını isterken diğer yanım meraklıydı. Ama sadece susarak gitmesini bekliyordum, ayrıca aklıma saatin akşam 9.30 olduğu geldikçe tedirgin oluyordum. Annem her an gelebilirdi! Ateş sık sık camları kontrol ederken ikisinin buraya baktığını gördük ve ben biraz gözüküyordum ki Ateş kapıya tamamen yaslanıp hızlıca beni kendi önüne doğru çekti, oturma dengemi kaybedip yanlışlıkla ona çok yakın durdum ve kalbim naptığımı sorgularca, öfke veya bilmediğim birşeyden yine çarpmaya başladı. Ateş bana baktığında naptığının farkına oda vardı ve beni bıraktı bende çekildim ama camdan uzaktım. "Görmediler, güzel. Ayrıca gittiler burdaki işim bitti. Sende kimseye birşey söylemeyeceksin." diyerek kalktı ve bende kalktım: "Merak etme, yeter ki defol git artık!" pis pis sırıttı ve gittiklerine emin olduğunda çıkıp kapıyı çarparak gitti. Dedim ya öküz. Ama en azından gitmişti, derin bir nefes alıp perdeleri kapatıp ışıkları açtım ve annemin gelmesine yarım saat kaldığı için aç olduğunu düşünerek ona yemekler yaptım.