KALP YARASI

~5.BÖLÜM~

"İşte benim kardeşim yaa. Yolla gelsin bakalım."dedim sevinçle gülümseyerek.

"Bak şimdi ben annenle konuşacağım. Sanki sen bana anlatmışsın olayı. Ama kabul etmiyorsun bunu kesinlikle. Sana sorunca da kızdığın için, benim de meraklı bir yapım olduğu için, annene soruyorum. Annende bir hevesle a dan z ye anlatır işte, biliyorsun anneni sevdiği şeyleri konuşmayı seviyor. Nasıl plan ama kanka." Kendinden emin ve yaptığı plandan da emin bir şekilde gülümseyerek benim tepkimi bekliyordu.

Yüzümdeki gülümseme artarak "arada bir geliyorlar sana Hayal ama iyi geliyorlar. Güzel plan valla kusursuz resmen. O zaman anneme en yakın sürede bu planı uyguluyoruz." Dedim yüzümdeki sevinç ve içimde ki umut az da olsa beni rahatlamıştı. O kişiyi bulmam gerekiyordu. Benim için değildi bu plan. Sevdiklerim içindi. Benim yüzümden onlara zarar gelmesini istemiyordum.

"Annen biraz daha toparlansın o zaman konuyu açarım ben canım" dedi benim onayımı almak istercesine sormuştu. Bende onu onaylar şekilde başımı sallamakla yetinmiştim.

Zil sesiyle konun şimdilik kapandığını anlamıştık.

Yerimden kalkıp orta sehpanın etrafından dolanıp kapıya bakmaya gittim. Kim olabilirdi ki Hayal'in babası olma ihtimali yüksekti. Çünkü eve dönerken bizi aramış acil bir iş nedeniyle gelemeyeceğini ama biter bitmez geleceğini söylemişti. Her ne kadar annemin iyi olduğunu söylesem de beni dinlememişti. Babam öldükten sonra üzerimize daha çok titremeye başlamış, her kötü, iyi anımız da yanımızda oluyordu.

Kapıyı büyük bir tebessümle açıp "hoş geldin Ali amc-" kelimemi bölen şey şaşkınlık içinde baktığım yabancı biriydi.
Büyük bir mahcubiyetle "kusura bakmayın birini bekliyordum. Buyrun" dedim hem sorgulayıcı hemde ufak bir mahcubiyet dolu bir sesle.

"Merhaba burası Gül Demir'in evimi?"

" Evet ben kızıyım neden sormuştunuz annemi?"

"Aa demek kızı sensin. Memnun oldum ben iş arkadaşıyım. Sizden çok bahsetti. Tanışmak bu güne kısmetmiş." Biraz şaşkın biraz da meraklıydı yüz ifadesi. Ama pek önemsemedim.

"Buyrun annem odasında siz şöyle geçin ben anneme haber vereyim. Bu arada isminiz neydi."

"Aras korkmaz" dedi samimi bir sesle.
Başımı hafif bir tebessümle onaylar şekilde salladım.

Annemin yanına gidip gelen kişinin ismini söyleyince yüzünün rengi gittiğini fark ettim. Her ne kadar belli etmemeye çalışsa da fark etmiştim.

Annemin müsait olduğundan emin olduktan sonra Aras beyi annemin odasına yönlerdirdim. Hayal çoktan kahveleri yapmıştı. Bu kızı seviyordum. Kahvelerin ikisini bize ikisini de annem ve misafirine götürmek için tepsiye koyup annemin odasına doğru ilerlemeye başladım. Tam kapıyı çalacakken annemin endişeli ses tonu havada kalan elimi duraklatmıştı.

"Buket senin o kişi olduğunu öğrenmeden git çabuk daha seni kabullenmeye hazır değil. Eğer öğrenirse en ufak bir şansımız varsa da, o da yok olur."

"Seni merak ettim. Kaza haberini alır almaz hiç bir şey umrumda olmadı Gül. Duramadım senin iyi olduğunu gözümle görmek istedim. Hem hazır gelmişken Buket'e beraber olduğumuzu söyleyelim, belki beni dinler. Hem çok sevdi beni. Çok samimi karşıladı."

Duyduklarımla elimde ki tepsiyi kollarım daha fazla taşıyamamış ve yere düşmüştü.
Ne yani bir de yüzsüz gibi eve kadar gelmiş benim onu onaylayacağımı mı düşünüyor.

"Kızım iyimisin?" Endişeli gözlerle bana bakan annem ve o adamın ne ara dibime kadar geldiğini bilmiyordum. Tek hissettiğim duygu, sinirdi.

"Anne şu adama söyle çabuk evimizi terk etsin yoksa ben kapı dışarı etmek zorunda kalacağım." Öfkeden gözüm dönmek üzereydi. "Babamın hayla kokusu bile geçmediği bu eve annemle evleneceğini söyleyen bu adam nasıl olurda bu eve girer aklım almıyor. Defol git evimizden bir daha da sakın bu evin etrafında bile gezinme!" Konuşmamın ker kelimesinde ses tonum biraz daha artıyor, arttıkça da daha çok sinirleniyordum.