KALP YARASI

~30.BÖLÜM~

Duyduklarımı idrak etmeye çalışırken Mert kolumu tutarak, "hadi hastaneye Buket!" dedi. Ama bana kal gelmiş gibi olduğum yer de çakılı kalmıştım Hayale baktım gözlerim de hayal kırıklığı vardı... Zoraki bir şekilde konuşarak"Hayal" dedim  sesim de kırgınlık vardı. Hiç beklemediğim kişiydi. Neden yapar ki bir insan en yakınına.

Hayal bana çaresizce bakarak. "Özür dilerim Buket yapmak zorundaydım." dedi.

"Ne özürü ne diyorsun sen ya ben sana ailemden daha çok güveniyorum." diyerek yükseldim..   "Kim yakın arkadaşına, kardeşine böyle bir şey yapar yaa! "  Tam hayale büyük bir adım atmıştım ki Mert önüme geçti.

"Buket şuan sırası değil" dedi. "Hastaneye gitmemiz gerek hemde hemen." Yüzünde ki korku ve endişe bana birşey olacak diyeydi.

Tam bir şey demek için dudaklarımı aralamıştım ki. Lafımı keserek
Yüzümü avuçlarının arasına aldı.

Güven veren bir sesle "Ben İlgileneceğim Hayal'le. Lütfen beni dinle olurmu?" dedi. Sesinde ki o endişe beni rahatsız etmişti.

Sinirden gözlerim doldu. Son kez nefret dolu bakışla Hayal'e baktım ve hızla kapıdan çıktım..

Arabaya bindiğimiz de,  araba da sessizlik hakimdi.. O da bana kızgındı ondan izinsiz ilaç içtim pardon uyuşturucu içtiğim için. Ama neden bilebilirdim ki böyle olacağını.

"Ben sana kaç kere dedim ne olursa olsun benden habersiz ilaç içme diye. Ah be güzelim bir kere de beni dinlesen ne olurdu. Birşey biliyorum ki söylüyorum bunları." Sesinde ki sitem mahçup olmama neden oluyordu. Tam bakışlarımı ellerimden çekip ona çevirdiğim esnada beynimde uğultulu bir ses ve gözlerimin kararmaya başlaması bir olmuştu.

Uyuşturucu yavaş yavaş etkisini göstermeye başlamıştı galiba. Ne kadar iğrenç birseymiş bu.

Zoraki bir sesle konuştum. "Mert.. ben... iyi değilim." Kendi sesimi dahi duymakta zorlanmıştım resmen.

Endişeli sesiyle "Geldik güzelim geldik korkma sakın iyi olacaksın güven bana olurmu." dedi. Bir şeyler daha söylüyordu ama ben duyamıyordum.

Hastaneye geldiğimizi arabanın ani duruşundan anlamıştım. Gözlerimi açamıyordum. Vucudumu istemsiz bir titreme sarmıştı.

Bir elini bacağımdan bir elini kolumun altından geçirip kucağına aldı.. Koltuktan havalandığımı hissetmemle bilincimin karanlığa hapsoluşu çok can yakıcıydı. 
Artık soğuk soğuk terler döküyordum..

Mert "Sedye!!!" diye bağırdı..  Soğuk bir sedye'ye yatırıldığım da  Mert durumu anlatıyordu. Sesler çok kesik kesikti. Sesi artık o kadar net değildi..  En son hatırladığım sedye 'de  koluma giren iğne acısıydı

                           *****
Gözümü yavaş yavaş açtığım da, ilk baş Her yer bulanıktı.. Bir kaç defa gözümü kıpırtığım da görüşüm de netleşti. Annem ve Mert'i görünce kuruyan dudaklarımla zoraki bir şekilde "Mert" dedim. Boğazımda ki keskin ağrı sesimin çıkmasına engel oluyordu. Sesim o kadar kısık çıkmıştı ki ben bile zor duymuştum.  Sertçe yutkunarak "Mertt" dedim.. Bu sefer sesimin duymuş olacak ki, hemen yanıma gelerek "Buket güzelim, iyi misin?" Eli saçlarıma gitti. Küçük bir çocuğu sever gibi saçlarımı koşuyordu. Yüzü bembeyaz gözleri kıpkırmızıydı.

Annem endişeli sesiyle "Kızım!! İyi misin?  O kız sana ne yaptı?!!" Sesin de öfke vardı. Dikkatim anneme kaymıştı. Neler oluyordu annem ne ara olanları duyupta gelmişti.

İyi miydim gerçekten, en yakınımın sırtımdan bıçaklaması, uyuşturucu vermesi dışında cidden çok sorun yok.
(Hiç iyi değilim kandırmaktan vazgeç kendini Buket.)