KALP YARASI

~7.BÖLÜM~

Korkumu belli etmemeliydim. Zaten bu dünyada korkunu gösterdiğin an hep o korkuya mahkum oluyor insan.

Var olan tüm cesaretimi toplayıp "ne işin var senin burada yarım kalan işini mi halletmeye geldin?" Sinirim tüm bedenimi sarmıştı. Ona çok sinirliydim.
Plan yapalım dedim kabul etmedi. Üstüne az daha ölüyordum. Şimdi kendim birşeyler yapmaya çalışınca yine aynı tepkiyi veriyor. Cidden tam bir anormal bir adam.

Kısa bir süre hiç bir şey demeden öylece buz gibi gözlerimin içine baktı. Bir insan bu kadar soğuk olabilirmiydi? İnsan o da sonuçta en ufak bir duygu belirtisi dahi hissetmem gerekirdi. Ama onda yoktu. Bazen bir robot olduğundan şüphelenmiyor değilim.

Yaslandığı duvardan doğrulup bir  kaç adım ağır adımlarla yanıma geldi. Aramızda sadece iki adım vardı. O buz gibi bakan gözlerine dikkatli ve korkusuzca bakmaya çalışıyordum. Yaklaştıkça göz bebekleri büyümeye başlıyor yüz ifadesi tuhaf bir hal almaya başlıyordu. Korkmam gerekirken bu hali hoşuma gitmeye başlamıştı. Bu halim beni korkutmaya başlatmıştı.

"Benim daha iyi bir planım var küçük kız onu uygulayacağız bu akşam mesaj atacağım yerde ol tam saatinde bekletilmeyi hiç sevmem sonuçlarını az çok biliyorsun."dedi. Sesindeki emri vaki ton beni sinir etmişti.

"Daha benim planımı tam öğrenmeden neden hemen senin planı yapıyormuşuz hem hani benimle birlik olmuyordun? Kafana göre gelip benim kurduğum planı iptal edemezsin! O kadar çok istiyorsan kendi planını kendin uygula. Sana verdiğim şan-" aramızda kalan son iki adımı da bir salise de kapatmıştı.

Karşımda ki sadece sinire bürünmüş biriydi sanki "bana bak küçük benim sinirlerimle oynama sana yaparmısın demedim. Yapacaksın ve o yere geleceksin NOKTA." Beni kolumdan tutup kenara itip kapının kilidini açıp arkasına bile bakmadan gitti. (Sanki sevgilin Buket! Tabi arkasına bakmadan gidecek sende iyicemen yedin kafayı. Sevgilin falan değil o senin düşmanın.) Nolmuş sanki ittiği insana, insan bir bakar yaralandımı diye gerçi bu psikopat manyaktan beklenilecek bir davranış değil. 
Tabiki de onun dediği yere gitmeyecektim.

Üzerimi düzeltip hızla sınıfa doğru ilerledim. Galiba alışıyordum bu psikopatın bu hallerine ve zorbalıklarına.  İyi mi kötü mü onu bende tam olarak bilmiyordum ama şuan beni o kadar da korkutmamıştı.

Ders çoktan başlamıştı. Öğretmen sınıfa almazdı beni en iyisi kantine gitmek.  Kantinden bir bardak çay alıp bahçeye doğru ilerledim.
"Gerizekalı ne olacak onun yüzünden en önemli dersi kaçırdım. Allah'tan Hayalle aynı sınıftaydım yoksa o notları almam zor olacaktı."

Bir banka oturup cebimden telefonu çıkardım. Bir mesaj vardı.
Mesaj kutusuna girip gelen mesajı okumamla gözlerim fal taşı gibi açıldı.

"Okul çıkışı bu adrese gel sakın o sümsük arkadaşını peşine takma.  Verdiğim adresten biri seni alıp yanıma getirecek."

"Bu nasıl bir mesaj yaa sanki FBİ ajanı bana, gizemli olmaya mı çalıştı bu şimdi."

Sinirden yüksek bir kahkaha attım.

"Bakıyorum da mesajım çok hoşuna gitmiş."

Ani irkilmeyle sesin geldiği yöne doğru baktım.

"Madem beni takip edip dibimdesin.  Neden kendin söyleme zahmetinde bulunmuyorsun bay psikopat." Sesli bir şekilde kahkaha attı.

" Canım öyle istedi. Öyle de olacak. Ve sen de tüm dediklerimi harfiyen uyacaksın. Bu arada dediklerinde duymadım sanma. Onun hesabını da ayrı keseceğim. Ayrıca çok körsün biraz etrafına baksaydın beni görebilirdin. Bu senin sorunun benim sorunum değil." Sesindeki emrivaki ve korkutucu ses tonu benim bu sefer korkmamı sağlamıştı.