Abilerim ve İkizim ||tamamlandı

26. Bölüm

*DEFNEDEN*

"Koru beni pikachu!" diye bağırıp Kuzey abime daha da sokuldum. Ayol bu nasıl dizi be? Altıma sıçıcam şimdi.

"Sakin ol küçük. Yanındayım ben." dedi beni sakinleştirmek isteyen ses tonuyla. Ama ben sakinleştim mi? Hayır!

Şu an 6. bölümdeydik. İlk bölüm gayet sakindi ama ikinci bölümden itibaren...

Diğerlerinin yüzüne baktığımda hiç etkilenmişe benzemiyirlardı. Lan ben burda altıma sıçtım aq!

"Poyraz kapatın artık şunu. Defne korkuyor ve geç oldu. Kalkında yatın." dedi Kuzey abim. Her ne kadar haklı olsada korkaklığı kendime yediremezdim. Hemen kendimi ondan ayırdım ve konuşmaya başladım.

"Kim korktu? Ben korktum öyle mi? Peeh ben kim korkmak kim be? Bence sen korktun ve izlemek istemiyorsun. Suçuda benim üstüme atıyorsun." dedim.

Bana ciddi misin der gibi bakıyordu. Yani tamam biraz saçmalamış olabilirim. Sonuçta o bir mafyaydı ve ben daha yeni ona bir diziden korktuğunu söylemiştim.

"Küçük korku senin beynine vurdu heralde. Neyse hadi kalkta odana gidip yat." dedi. Ayağa kalktım. Sonra etrafıma bakındım. Hepsi bana bakıyordu.

"İyi geceler." dedim kısık bir sesle. Sonra yavaş yavaş merdivenlere yöneldim.

Arkama baka baka odama çıktım. Yatağa girdim. Merdivenlerden gelen sesle önce korktum ama sonra abimlerin odasına çıktığını anlayınca rahatladım.

.
.
.

Yaklaşık 2 saat geçmişti ve ben gözümü bir defa bile kırpamamıştım. Yüz üstü yatıyordum. Çünkü tavanda birisi varmış gibi geliyordu. Dizide ki gibi.

Ay ya dizide ki gibi bir el benim boğazıma yapışırsa! Ay çok kötü. Ağlicam şimdi.

Birden bi ses duymamla yerimden sıçradım. Lan altıma sıçıcam aq! Of o diziyi hiç izlememem gerekiyordu.

Yine gelen sesle bu defa gözümden bir yaş düştü. Kesin insan görünümlü bir şeytani varlık odama girmişti ve birazdan bana gelinlik giydirip 78 yerimden bıçakladıktan sonra denize atacaktı. Deniz suyu yaralarımı yakacaktı ve ben ona beni kurtarması için yalvaracaktım. O da bana eğer sende bizim gibi şeytani bir varlık olmayı kabul edersen seni iyileştiririm diyecekti. Bende çok canım yandığı için kabul edecektim.

Bu düşünce daha da ağlamama sebep oldu.

Lan kendi kendimi korkutup ağlıyordum resmen şu an. Ama gerçek olabilirdi. O diziden sonra her şeye inanırım ben.

Gözlerimi yumup yatakta doğruldum. Gözlerimi açmaya korkuyordum ama göz yaşlarım akıyordu. Lan resmen korkudan altıma sıçıcam!

İçimden dualar ederekten yavaşça gözlerimi açtım. Etrafa bir göz gezdirdim. Kimse yoktu. Ohh. Hemen ayağa kalkıp hızla odamdan çıktım.

Nereye gidicem şimdi? Kaan abime mi gitsem? Geçenlerde de onunla uyumuştuk. Evet evet onun yanına gidebilirdim.

Hemen üst kata çıkmaya başladım. Karanlıktı ve bu benim daha da ağlamama sebep oluyordu. Yüksek sesle de ağlayamıyordum. Sonuçta eğer evde bir şeyler varsa sesime gelebilirdi. O yüzden içime içime ağlıyordum.

Üst kata vardığımda Kaan abimin odasına yöneldim. Tam kapıyı tıklatacaktım ki katta ki diğer kapı açıldı. Birisi Kaan, birisi ise Batu abinindi odaların ama diğeri kimindi bilmiyorum.

Odadab Kuzey abi çıktı. Tam merdivene yöneliyordu ki beni gördü. Önce şaşkınca baktı bana sonra ağladığımı farkedince kaşları çatıldı. Hemen yanıma geldi.