Ayyy selaam :D
Kitabı, 4 Şubat 2021 de sıkıntıdan ve iki tane üst üste abi kitabı okumanın verdiği gazla büyük bir özgüven patlaması yaşayarak yazmaya başlamıştım.
Şu an bi' dönüp bakıyorum da, neler neler yaşandı bu koca senede be!
Resmen bu kitabım büyük bir kitleye ulaştı ve ben bunun üstüne birçok yeni kurguya başladım. Yani tuhaf ama gerçek :d
Ve size ne kadar teşekkür etsem az... Beni yalnız bırakmadığınız için teşekkürleeerrrr :*
Her neyse fazla uzatmayalım. 1. sene şerefine özel bir bölümle geldiim! Umarım beğenir ve sıkılmazsınız. Biliyorum her şeyi unuttunuz ama bence okursanız anlarsınız.
Herkesin o merak ettiği anları okumak için bir giriş yapıyoruz eheheheee sık sık özel bölüm gelir artıık :D
Hayde bismillah...
...
*Defne*
"Artık sana kaçıncı hayır deyişimi umursamadığını ben bile unuttum Savaş! Yeter da! Attırma benim tepemin tasını!"
Sinirden bir ileri bir geri yürürken, bana yalvaran gözler ile bakan Savaşı kesmemek için zor tutuyordum kendimi.
"Kızım ne deseydim? Kuzey abi kusura bakma ama karım seninle yemek yemek istemiyor, evine gelmeyeceğiz mi deseydim?" dedi bıkmışlık dolu sesiyle.
"Yani, şeyy," diyecek bir şey bulamayınca derin bir nefes verdim.
Eğer abime öyle bir şey deseydi, abim Savaşı diri diri gömer, üstüne bir de mum dikerdi.
Gözlerimi yumdum. Ama bugün olmaz ki! İşim vardı benim!
Savaşın birden bana kollarını sarmasıyla irkilerek gözlerimi açtım.
"Ne oldu sana? Hayırdır? Canını sıkan bir şey mi var?" dedi gözlerini kısarak. Bedeninin gerilmesinden hafiften sinirlendiğini anlamıştım.
"Yok bir şey Savaş. Yürü git başımdan. Ayrıca olsa bile sanane?" dedim ve ondan ayrılmadan kafamı göğsüne koydum. Zaten ne kadar git desem de gitmeyecekti.
"Hani kocanım ya Defne? Ayrıca banane lan harbiden, ne bok yersen ye." dedi ve saçıma bir öpücük kondurdu.
Gözlerimi devirdim bu dediğine. Mal falandı ama kocamdı be. Evimin direğisi, 7 çocuğumun babayısı, anamın damatısı ve Kuzey abimin kölesiydi o...
"Gidecek miyiz?" dedi kedi gibi.
Güldüm istemsizce. Eğer gerçekten gitmeseydik 3. dünya savaşı falan çıkardı herhalde.
"Yürü git sen. Ben birazdan gelirim. Hem abimle özlem giderirsiniz." dedim ve Savaşı ittim.
Yutkundu ve kafasını salladı mecburen. "Yavaş sür arabayı." diye temkin verdikten sonra da mutfaktan çıktı.
2 sene önce o kara günde evlenmiştik Savaşla. Resmen kara bir gündü. Neden mi? Hadi ama dostum bunda anlamayacak ne var ki?
Hiçbir şeyden haberim yoktu evlendiğimizde. Ciddiyim yoktu. Bir baktım elimde nüfus cüzdanı, dedim ne oluyoruz nikahçı dayı?
Garipti.
Ben odamda çizim yaparken elinde yemekle gelen Savaşa "Hadi evlenelim, sıkıldım." demem ve onun bana cebinden çıkardığı belgeyi hızlıca imzalatmasından sonra evli olduğumu öğrenmiştim.
Yanında taşıyordu çünkü o güne kadar 50 defa evlenme teklifi etmiş ve hepsinde aynı cevabı vermiştim. "Acıktım."
Her neyse. O gün kendi aramızda lahmacunların arasında ve çizim masamda kıydığımız nikah bizi buralara getirmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Abilerim ve İkizim ||tamamlandı
ChickLit17 yıl önce verilen yanlış bir karar bir ailenin hayatını nasıl etkileyebilir? Ya da yapılan hatalar hangi aşamadayken kurtarılabilir? Defne, kötü ve acı dolu yaşadığı 17 yıldan sonra karşısına çıkan yeni kişiler, gerçek ailesi, tarafından hiç tatma...
