ROMANTİK PSİKOPAT

#47# Acıtacak ....

Herkese merhaba :) BURAYI OKUMADAN GEÇMEYİN. ..
Bazı kitaplara baktığımda ROMANTİK PSİKOPAT TAN alıntı yaptıklarını gördüm. Bu durum beni çok üzdü.:( Çünkü ben bir bölüm yazmak için bayağı bir uğraşıyorum. Hiç bir kitaba benzemesin diye zamanımın çoğunu kitaplara veriyorum .. Benim kitaplarımdan alıntı yapılmış kitaplar benimkinden daha çok okunuyor . Emeğim çöpe gitmiş oluyor ... Lütfen alıntı yapmayın kitaplarımdan . Hiç kimsenin kitabından alıntı yapmayın . Bu durum yazarları çok üzüyor. Hiç kimse emeğinin çöpe gitmesini istemez. Alıntı yapmamaya özen gösterirseniz sevinirim.. Okuduğunuz için çok teşekkür ederim.

"Sen böcek değilsin. Sen benim böceğimsin. Sadece bana aitsin ."

Bu sözler benim içimde bir fili horon tepdiriyordu. Böyle sözleri Savaştan her zaman duyamazsınız. Duyarsanız da değerlendirin derim. Savaşa sadece gülümsedim ve kahvaltıma devam ettim. Midem artık yediklerimi kabul etmeyince karnımın doyduğunu anlayıp tabağımı ve çatalımı toplamaya başladım.

"Doydun mu ? " Şaşırarak sormuştu bu soruyu.

Savaşın bu sorusuna kafamı salladım.

"Hiç bir şey yemedin ki nasıl doydun böcek ? "

Savaşın bu sözleri üzerine hiç düşünmeden lafımı yapıştırdım.

"Böcekler küçük olunca mideleri de küçük oluyor Savaş ne yapalım."dedim. Savaş ilk önce şaşkın daha sonra da umursamaz bir ifade takındı. Böyle sustururlar seni. Hahahaha. İçimden kahkaha atıyordum. Savaşın bu hali beni çok güldürmüştü. Savaşın çalan telefonu ile kahkaha atmayı bıraktım. Savaşa bakmaya başladım. Kaşları çatıldı. Arayan kişi ne söylediyse artık.

"Tamam geliyorum." Deyip kapattı telefonu. Ne oldu der gibi bakınca Savaşa

"Öykü fenalaşmış . Yanına gidiyoruz ." dedi.

Savaşla aceleyle çıktık evden. Arabaya binip hızlıca gitmeye başladık. Savaş kardeşi için endişeleniyordu . Kaybetmekten korkarmış gibiydi yüz ifadesi. Belki de ailesini kaybettikten sonra değer verdiği hiç kimseyi kaybetmek istemiyordur. Kardeşi de ailesinden kalan tek parçası olduğu için onu fazlasıyla önemsiyor.

Hastaneye geldiğimizde Öykünün odasını bildiğim için o yöne doğru yürümeye başladım. Savaşın bir adımı benim beş adımıma bedeldi. Savaş hızlı bir şekilde yürüyor. Ben ise koşuyordum ama Savaşa yetişemiyordum. Komik bir durumdu. Öykünün odasına geldiğimizde ilk önce Savaş girdi odaya ben dışarıda beklemeyi tercih etmiştim. Belki konuşacakları vardır diye. Savaş odanın kapısını kapatmak için arkasını döndüğünde beni fark etti.

"Gelsene içeriye ."

İnanamıyorum Savaş beni içeriye çağırıyor . Şimdi bunların konuşacakları vardır girmeyeyim en iyisi.

"Ben burada beklerim . Sizin konuşacaklarınız vardır." Savaş bu dediklerim üzerine bana gülümsedi. Kapıyı kapatacağı sırada Öykünün sesi duyuldu.

"Rüya abla da gelsin ."dedi. Savaş içeri geçmem için bana bakıp kenara çekildi.

Ben de içeri geçtim ve Öyküye gülümseyerek kenardaki koltuğa oturdum.