When the homophobic President Primo Igor Silvente signed the Anti-LGBTQIA+ Bill into law, he plunged the country into an extreme lockdown, trapping its citizens in a lethal and oppressive regime.
Upon hearing of the newly imposed law, Revil Santos...
AROUND THREE in the morning when I decided to walk along the shoreline and have a little time to ponder. I have no clothes with me to cover up my body but only this piece of dirty blanket I took inside Primo's house. Ano na kayang ginagawa ni Leandro ngayon? Obviously, he's the new President of the country and hoping that he's already starting to send help to those in need especially people in the Hell Jail. Hell Jails accross the country are one of my top priorities to work on as it is the place where despair, death and dystopia screams for an immediate response from people who are more safe than them from Primo's egoistic law.
Hanggang ngayon ay tila nanghihina pa rin ang buong katawan ko at ramdam na ramdam ko kung gaano nabugbog ang katawan ko dahil sa ginawang pang-aabuso sa akin nina Primo at ng mga tao niya. Matatanggap ko pa 'yung pisikal na pananakit niya sa akin dahil inaasahan ko na 'yon sa plano ko pero 'yung babuyin ako na parang hindi tao? 'Yon ang hindi mawala-wala sa isipan ko. Para akong sinasaktan ng sarili kong isipan dahil sa hindi nito kayang pakawalan 'yung alaalang ginahasa at pinaglaruan ako ng mga hayop na 'yon.
Hindi ko akalain na magiging gano'n katindi ang magiging epekto ng panggagahasa nila sa akin. Parang sumisigaw 'yung isipan ko ng hustisya. Alam kong hindi sapat 'yung ginawa kong brutal na pagpatay sa kanila. Yes, I killed them with my own barehands but that does not necessarily mean it would take all the trauma's off my mind. It will be forever imprinted in my life for as long as I am still breathing in this abusive and chaotic world.
Hindi ko naman maiwasang maluha nang maalala ko ang pinakamamahal kong inaanak na si Drake. Naalala ko 'yung mga panahon na palagi niya akong pinagtatanggol sa mga nambabastos sa akin.
"Balik na k-kayo, please." the cold gust of wind helps the emotion to build up inside me, "Drake... I need you more today. I badly needed your presence to appease my mind." patuloy lang sa pagtulo ang mga luha ko habang sunod-sunod namang bumabalik sa isipan ko 'yung mga alaala namin kasama sina Keanu at Forester.
I really miss them so much. Until now, I still can't believe that I am fighting for my life though I have the choice to end it and be with them in the next life.
Mabuti na lang at napakaganda ng lugar na ito kahit papaano natutulungan ako nitong pakalmahin kahit kaunti ang sarili ko. Pero habang tumatagal ang paglalakad ko ay roon ko rin nararamdaman na unti-unti nang nanghihina ang katawan ko na parang gustong-gusto nang bumagsak.
"God... Kung hindi ko man maililigtas o matutulungan ang mga kapwa tao ko, pakiusap pakigabayan na lang po sila at sana matapos na ang lahat ng ito." sa isip ko habang nag-uumpisa nang manlabo ang mga mata ko.
Mayamaya nga lang ay tuluyan nang nagdilim ang paligid ko at bumigay ang tuhod ko. Ang huli ko na lang na naramdaman ay no'ng bumagsak ako sa buhanginan kung saan ako huling tumayo.
The only reflection of light that I was able to see was from the moon in the horizon and it slowly fades away.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
