Ο Φύλακας Άγγελός Σου

Κεφάλαιο 23ο

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από το περιστατικό με την μητέρα του Δήμου και όλα φαίνονται να κυλάνε ομαλά αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν έχουμε μιλήσει σοβαρά με το Δήμο για το τι είμαστε και αν είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι. Το κινητό μου χτύπησε βγάζοντας με από τις σκέψεις μου και ήταν ο Δήμος " Καλημέρα " του είπα μόλις το σήκωσα " Καλημέρα πρέπει να μιλήσουμε " μου είπε και η καρδία μου άρχισε να χτυπά σαν τρελή " Οκ πότε θες να βρεθούμε; " του είπα ψύχραιμη, κάτι μου λέει πως δεν είναι για καλό " Σε 5' θα έρθω να σε πάρω από κει " είπε και το κλείσαμε ενώ εγώ πετάχτηκα από το κρεβάτι για να ετοιμαστώ έβαλα ένα στενό σκισμένο τζιν μαζί με το άσπρο πουλόβερ μου και τα καφέ μποτάκια μου, χτενίστηκα γρήγορα πήρα την τσάντα μου και βγήκα.

Είδα τον Δήμο να με περιμένει και φαινόταν πως αυτό που ήθελε να μου πει ήταν πραγματικά πολύ σοβαρό " Τι έγινε; " τον ρώτησα απορημένη μόλις τον πλησίασα " Πάμε και θα σου πω " μου είπε και μπήκαμε σε ένα ταξί " Δήμο που πάμε; " τον ρώτησα αλλά δεν απάντησε απλώς με κοίταξε και με αγκάλιασε, στην διαδρομή δεν μιλήσαμε καθόλου. Όταν φτάσαμε ήταν σαν να είμασταν στην μέση του πουθενά αλλά η θέα σου έκοβε την ανάσα φαινόταν όλη η πόλη, τον κοίταξα απορημένη " Δήμο τι έγινε με τρομάζεις " του είπα τελικά και με κοίταξε με θλιμμένο ύφος " Πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά " μου είπε χωρίς να με κοιτάει και εγώ απλώς περίμενα τι θα μου πει " Δανάη σ' αγαπώ στα αλήθεια αλλά... " άρχισε να λέει και τον διέκοψα νευριασμένη για μένα δεν υπάρχει το «σ' αγαπώ αλλά» " Αλλά τι; δεν μπορείς να είσαι μαζί μου γιατί θέλεις να πηγαίνεις με όποια τσουλίτσα βρεις; ή ξαφνικά κατάλαβες ότι με αγαπάς σαν αδερφή σου; " του είπα φωνάζοντας και με κοιτούσε ξαφνιασμένος " Άλλα θα φύγω θα πάω σε άλλη πόλη μαζί με την μαμά και την αδερφή μου δεν το έμαθες; " μου είπε ξερά και ένοιωσα έναν κόμπο στον λαιμό μου, γιατί κανείς δεν μου είπε τίποτα; δεν μίλησα, απλώς τον κοιτούσα βουρκωμένη και ξαφνιασμένη " Η μητέρα μου θέλει να φύγουμε εξαιτίας του Παύλου... Θέλει λέει να εξαφανιστούμε για να μην είναι σε θέση να μας βρει ποτέ... Και εγώ και η Έλενα προσπαθήσαμε να την μεταπείσουμε αλλά ξέρουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρουμε φαινόταν σίγουρη και έχει πάρει την απόφαση της χωρίς όμως να το είχε συζητήσει με εμάς για να βρίσκαμε κάποια άλλη λύση... Έχει περάσει πολλά εξαιτίας του και θα της κάνει καλό να νιώσει ασφάλεια έστω και αν είναι σε άλλη πόλη " είπε και με αγκάλιασε, δάκρυα άρχισαν να τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου, όταν κατάλαβε ότι κλαίω με έσφιξε ακόμη πιο πολύ μέσα στην αγκαλιά του, θα τον έχανα για πάντα. " Που θα πάτε; " τον ρώτησα μετά από αρκετή ώρα και αφού είχα κάπως ηρεμήσει " Στην Ρόδο... Είναι ο αδερφός της μαμάς μου με την οικογένεια του εκεί και θα μας βοηθήσουν μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας και να προσαρμοστούμε " είπε στενοχωρημένα και χώθηκα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά του δεν ήθελα να φύγει γιατί και εγώ τον αγαπούσα αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Μετά από κάποιες ώρες με γύρισε στο σπίτι " Τα λέμε στο σχολείο " μου είπε και του χαμογέλασα ψεύτικα δεν μπορούσα να χαμογελάσω κανονικά ήμουν υπερβολικά στεναχωρημένη " Τα λέμε " του είπα και πήγα να μπω μέσα στο σπίτι αλλά με σταμάτησε, με κοίταξε βαθιά στα μάτια, με φίλησε στο μέτωπο απαλά και έφυγε.