Ο Φύλακας Άγγελός Σου

Κεφάλαιο 27ο

Έχω να δω τον Δήμο μήνες από τότε που έφυγε δεν επικοινωνήσαμε δεν είχα το θάρρος να του στείλω μήνυμα πόσο μάλλον να τον πάρω τηλέφωνο, αν και αυτός με βομβάρδιζε με μηνύματα τους πρώτους μήνες εγώ δεν του απαντούσα δεν μπορούσα να προσποιηθώ ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη, οι μανάδες μας επικοινωνούσαν σχεδόν κάθε μέρα οπότε ήξερα τουλάχιστον αν είναι καλά αυτό μου αρκούσε. "Δανάη ξύπνα θα αργήσεις" άκουσα την μαμά μου να φωνάζει από τον κάτω όροφο και αμέσως κατέβηκα, είχα ετοιμαστεί από ώρα. "Έλα μικρό πάμε σχολείο" είπε ο Ορέστης με το που με είδε και ξαφνιάστηκα ήταν νωρίς να φύγουμε από τώρα αλλά δεν πρόλαβα να μιλήσω με τράβηξε αμέσως έξω από την πόρτα. " Θα χαλαρώσεις λίγο; Γιατί με τραβάς έτσι; " του είπα νευριασμένη και τράβηξα το χέρι μου " Σου έχω μια έκπληξη " είπε και αμέσως εμφανίστηκε ο Στέλιος που κρατούσε μια κάμερα μαζί με την Μαρία, την Δήμητρα, τον Μάρκο και τον Αλέξη " Χρόνια πολλά " φώναξαν όλοι μαζί και ο Στέλιος τραβούσε όλη την παρέα ενώ μου τραγουδούσαν το τραγούδι των γενεθλίων. Το είχα ξεχάσει τελείως με όλα αυτά που έγιναν δεν μου έχει μείνει μυαλό για τίποτα αλλά χάρηκα πολύ που μου έκαναν έκπληξη.

Μόλις φτάσαμε στο σχολείο χτύπησε το κουδούνι για μέσα " Σου το είπα ότι θα αργήσουμε " είπε ο Ορέστης και τρέξαμε μέσα. Η μέρα ήταν πιο μεγάλη από ποτέ, πολλοί μου ευχήθηκαν χρόνια πολλά τόσο από κοντά όσο και από το facebook και το instagram αλλά όχι αυτός που ήθελα ίσως να σταμάτησε να προσπαθεί ή να βαρέθηκε, και 'γω το ίδιο θα έκανα, φαντάζομαι. Πήγα σπίτι αλλά κανείς δεν ήταν εκεί ο Ορέστης πήγε με τους φίλους του για καφέ αλλά οι γονείς μου που πήγαν; ανέβηκα κατευθείαν στο δωμάτιό μου και περίμενα μήπως με θυμηθεί ο Δήμος. Με πήρε ο ύπνος πάνω από το κινητό και με ξύπνησε το κουδούνι. Δεν είχα όρεξη να δω κανέναν ήλπιζα ότι ο Ορέστης ή οι γονείς μου θα είχαν γυρίσει και δεν σηκώθηκα καν να ανοίξω απλώς κουκουλώθηκα. Άκουσα κάποιον να μπαίνει και απλώς νόμιζα πως ήταν η μαμά μου αυτή συνήθως δεν χτυπάει πριν μπει. Αποφάσισα να σηκωθώ να δω τι θέλει γιατί δεν θα έφευγε και τότε είδα τον Δήμο έμεινα σαστισμένη ενώ εκείνος χαμογελούσε καθισμένος στην καρέκλα του γραφείου μου " Χρόνια πολλά, ήθελα να στο πω από κοντά " μου είπε και 'γω ήμουν ακόμη μπερδεμένη και ξεμαλλιασμένη " Τι κάνεις εδώ; " ψέλλισα και χαμογέλασε ακόμη πιο πλατιά " Απλώς ήθελα να σου ευχηθώ από κοντά τόσο κακό είναι; Αλήθεια δεν θα έπρεπε να είσαι με τους φίλους σου και να το γιορτάζεις γιατί κάθεσαι εδώ; Πήγαινε να γιορτάσεις τα γενέθλια σου " μου είπε και αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά ο Δήμος δεν θα μιλούσε ποτέ έτσι. " Δανάη ξύπνα τι κάνεις; δεν θα βγεις με τα κορίτσια να γιορτάσετε; " είπε ενώ με σκουντούσε για να ξυπνήσω. Τώρα εξηγείται, όλο αυτό ήταν ένα όνειρο, έδιωξα τον Ορέστη από το δωμάτιο μου και άνοιξα το messeger είχα δέκα μηνύματα από την Μαρία και την Δήμητρα τους απάντησα ότι κοιμόμουν και αμέσως άρχισα να ετοιμάζομαι μπορεί να μην είχα όρεξη αλλά ήταν τα γενέθλια μου δεν πρέπει να κάθομαι και να μιζεριάζω σπίτι. Τα κορίτσια ήρθαν σπίτι για να ετοιμαστούμε όλες μαζί η Μαρία έβαλε ένα κοντό κολλητό μαύρο φόρεμα μαζί με τις αγαπημένες της μαύρες πλατφόρμες ενώ η Δήμητρα έβαλε μια μακριά ροζ φούστα με ένα κοντό λευκό μπλουζάκι που αποκάλυπτε το καλλίγραμμο σώμα της μαζί με τις νουντ πλατφόρμες της και εγώ φόρεσα ένα μπορντό κοντό αμάνικο φόρεμα με τις μαύρες μου πλατφόρμες. Τα αγόρια μας περίμεναν κάτω και προς έκπληξη μου ήταν και ο Νίκος ο φίλος του Ορέστη, ξεκινήσαμε να πάμε στο κλαμπ.

Μόλις φτάσαμε είδαμε το μαγαζί σχεδόν γεμάτο είχε μόνο ένα τραπέζι άδειο που είχαν κλείσει οι φίλοι μου, παραγγείλαμε και αρχίσαμε να χορεύουμε ξαφνικά ένιωσα δύο χέρια γύρω από την μέση μου, στιγμιαία τραβήχτηκα και γύρισα να δω ποιος ήταν. " Χρόνια πολλά " μου είπε χαμογελώντας και δεν πίστευα στα μάτια μου ο Δήμος στεκόταν μπροστά μου όλοι άρχισαν να τον αγκαλιάζουν και να τον καλωσορίζουν και εγώ, εγώ απλώς έμεινα καρφωμένη στην θέση μου δεν μπορούσα να το πιστέψω με τίποτα όλη μέρα περίμενα να μου στείλει ένα μήνυμα να με πάρει ένα τηλέφωνο αλλά αντί για αυτό ήταν εδώ μπροστά μου ολοζώντανος. Του μιλούσαν όλοι μαζί και προσπαθούσαν να μάθουν πως τα πάει στο καινούργιο του σχολείο και αν έχει φίλους σαν εμάς " Κανείς δεν είναι σαν εσάς " είπε κοιτώντας με, με νόημα " Άλλα τα πάω καλά προσπαθώ τουλάχιστον " συνέχισε " Λοιπόν έτσι θα καθόμαστε; " είπε και φώναξε την σερβιτόρα της είπε κάτι στο αυτί και λίγο αργότερα γύρισε με σφηνάκια " ΆΣΠΡΟ ΠΆΤΟ " είπαν όλοι μαζί και ήπιαμε κατευθείαν όλο το ποτό. Λίγες ώρες αργότερα αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι και ο Δήμος πήγε με τον Αλέξη καθώς θα έμενε σπίτι του για τις λίγες μέρες που είχε έρθει.