The undercover girl

23- hold on..

[A/N]  Sorry voor het wachten mensen, beetje een flut hoofdstuk maarja. Hope you like it xx

"Pap nee dat doe je niet" lachend geef ik mijn vader een duw. "Alysha kijk al die jongens die naar je kijken, ik vraag zo hun nummer voor je" lachend loopt hij richting het groepje. "Pap dat zijn egyptenaars"  mijn vader draait zich om en rolt overdreven met zijn ogen. "Goh, we zijn ook in Egypte"  hij grinnikt en loopt veder. "Pap, NEE. Je waagt het niet ik vermoord je als je het doet. Ik hoef niks van jongens te weten" ik blijf aan zijn arm trekken tot hij stopt. " Ja oke je hebt gelijk, ik wil niet dat mijn mooie dochter met jongens thuiskomt. Nou kom op we gaan onze koffers inpakken"  ik zucht en we lopen weer richting het hotel. " Naar welk hotel gaan we nu? Of beter gezegd naar welk land gaan we?"  ik speel met de bedels aan mijn armbandje en mijn vader kijkt me geirriteerd aan. "Niet weer Alysha je weet dat ik er niet veel aan kan doen."  ik knik en we naderen het hotel. "Je weet wel dat ik van je houd toch?"  zegt mijn vader als hij een kus op mijn haren geeft. Ik knik. "Ik hou ook van jou pap"

Een traan dwarrelt over mijn wang, waar in vredesnaam ben ik beland? Tuurlijk was dit een valsstrik en ik maar denken dat ik mezelf kon beschermen. Ik kijk om meheen maar het enigste wat ik zie is zwart. Alles is zwart. "Hallo?" mijn stem klinkt zwak en het klinkt hol in deze ruimte. "Alysha?" ik hoor een stem aan de overkant maar voor dat ik kan antwoorden word de deur al opengetrokken en komt er een pijnlijke lichtstraal binnen. Wat in vredesnaam is er mis met mij?

"Laat me hier uit" ik begin te schreeuwen en te trappelen met mijn benen. Niks helpt natuurlijk want ik zit overal vastgebonden. De touwen snijden in mijn huid maar ik voel de pijn niet. De man loopt met zware en grote stappen op me af.

"Jij en je vriendin zijn vrij om te gaan" bromt hij. Ik kijk hem verbaasd aan, maar dan zie ik Kate zitten. "Kate!!!" ik zucht opgelucht als ze zwak naar me glimlacht. "Waarom mogen we zomaar gaan? En mogen de jongens ook weg?" ik ruk mijn handen uit het touw en maak mijn voeten los. "Geen vragen, nou wegwezen voor ik mijn gedachten verander." ik knik en trek Kate, die zich inmiddels ook al los heeft gemaakt mee naar buiten.

"What the hell?" pijnlijk wrijft Kate over haar hoofd. "Wat is dit? En wat is er gebeurd?" we lopen de grot uit richting mijn auto. "Ik vertel je alles onderweg, daarna moeten we een plan verzinnen om de rest eruit te krijgen" antwoord ik.

"Maar, waarom hebben ze ons dan vrij gelaten?" vraagt Kate. "Wist ik het maar" zucht ik. We rijden over het zandweggetje terug naar het dorp van Kate. Nadat ik alles aan haar uit had gelegd snapte ze het een beetje. "Dus Thom en Luke zitten bij jou op school?" ik knik. "Oeh kan ik daar ook naar school? " grinnikt ze. "Hoezo?" verbaasd kijk ik haar aan. "Oh kom op! Kijk hoe hot ze zijn" ze bindt haar haar in een staart. "Shut up" ik begin te lachen.

"Maar ja waarom kom je niet op onze school?" vraag ik aan Kate. We rijden nu het dorp weer in en ze geeft aanwijzingen waar ik heen moet. "Ja waarom ook niet, mijn ouders wonen in Europa en die zouden het helemaal geweldig vinden als ik weer ga studeren" antwoord ze. Ik knik "nou geregeld toch?" we geven elkaar een high five en stappen uit de auto. "Dit is mijn huis" ze graait naar haar tas en haalt haar sleutel eruit.

"Dus je studeert English Major?" ik knik. "Kan ik dat ook?" ze begint te lachen. "Tuurlijk kan je dat" ik drink het laatste slokje van mijn thee op. "Denk je dat we daar weer heen moeten om Thom en Luke eruit te halen?" vraagt Kate. Ik twijfel, zouden ze zichzelf kunnen redden? Vast wel toch. Maar wat als het niet zo is.

"Laten we gewoon afwachten ja? Je gaat met mij mee meld je aan op school en we wachten een paar dagen af" ik praat alsof ik er zeker van ben maar iets in me zegt dat dit niet goed gaat komen. "Zijn we nu een soort van team?" Kate kijkt me met grote ogen aan, ik weet niet wat ik hier op moet antwoorden.

Ik haal mijn schouders op "als jij dat wilt" antwoord ik. Kate vliegt overeind en trekt me in een knuffel. "Awesome" ik glimlach naar haar. "Dan moet je me wel alles leren he?" ze trekt me uit mijn stoel. "Als jij het aan kan" ik grijns en Kate begint te lachen. "Kom we pakken mijn spullen in " samen lopen we de trap op met verhuisdozen in onze handen.

 "Hey Charlene?" ik open de deur van mijn kamer. "Wa-at? " verschrikt laat ik mijn tas vallen. Alle spullen van haar zijn weg. What the hell? "Wat is er?" Kate komt de kamer binnen lopen. "Huh je zei toch dat je een kamergenootje had?" ik knik en kijk ik het rond. "Ja dat dacht ik" met grote passen loop ik naar haar klerenkast. Zoals verwacht waren die ook weg. 

Ik snap het niet. Waarom is ze weg? En dat zonder iets te zeggen. Oke ik was er de afgelopen dagen amper, maar wacht? Zou ze boos op mij zijn omdat ik de laatste tijd niet meer met haar om ging en afwezig was? "Ben zo terug" roep ik tegen Kate en ik ren de deur uit.

Zo snel als ik kan storm ik de trap af en ren ik naar buiten. Dave, waar is Dave? Mensen kijken we verbaasd aan en een paar jongens beginnen al van alles te schreeuwen. "Ben je zo hard geschrokken van je vriendje?"  "Sneller ! Stel je voor je komt te laat"  "Aahh roept mama je?"  "Chickieeeee on the run"  

Wat? verbaasd kijk ik naar de jongens die aan het schreeuwen zijn waardoor ik niet meer voor me kijk en vol tegen iemand aan knal. Als ik omhoog kijk zie ik dat het Dave is. "D-dave?" hij kijkt me verbaasd aan. "Hey Malia, ik ben opzoek naar Charlene heb je haar misschien gezien?" mijn ogen schieten wijd open. Holy crap! "Eh nee sorry Dave" ik wil al veder lopen maar hij houd me tegen. "Kan ik dan misschien even in julie kamer kijken" vraagt hij. Ik schud wilt mijn hoofd.

"Eh nee doe maar niet beetje veel troep enzo" ik kijk naar de grond, waarom was ik ook al weer zo slecht in liegen? "Malia, wat is er aan de hand?" hij tilt mijn hoofd omhoog zodat ik hem wel aan moet kijken. "Haar spullen zijn weg oke" ik gooi mijn handen in de lucht en zie hoe Dave zijn gezicht wit word. "Hoe bedoel je haar spullen zijn weg? Shit, ze was gister avond nog bij me" boos trapt hij tegen de prullenbak aan. "Hoe bedoel je ze was nog bij je?" verbaasd kijk ik hem aan, wat is er gebeurd?"

"Nou eh ik vond het al raar want ze deed net alsof ze afscheid van me nam. Ze zoende me de hele tijd en wou me haast niet meer los laten" zegt Dave. Een traan rolt over mijn wang maar snel veeg ik hem weg voor dat iemand het ziet. "Er is maar een manier om er achter te komen, kom" ik sleep Dave mee en samen beginnen we te rennen richting het schoolgebouw.

"Hallo kan ik u helpen?" hijgend van het rennen komen we bij de receptie van de school aan. De vrouw kijkt ons een beetje geergerd aan. "Ja wij willen weten of Charlene hier nog steeds staat aangemeld" antwoord Dave snel. "Even kijken... Oh nee die is vannacht weg gegaan" het komt als een klap aan. Dave slaat met zijn hand een vaas van de receptie af "Verdomme" schreeuwt hij en de vrouw kijkt ons verschrikt aan. 

"Waar is ze naar toe?" hij buigt zich naar de vrouw toe en je kan de angst in haar ogen zien. Zelfs ik heb Dave nog nooit zo gezien. "S-sorry maar dat mag ik niet zeggen" antwoord de vrouw. En Dave loopt woedend weg. 

Waar is Charlene en waarom zou ze in vredesnaam weg willen of gaan?