Hayat her zaman istediğin gibi gitmez. Gün gelir aileni kaybedersin bir bakmışsın yeni bir ailen olmuş. Zeynep'in durumu da tam olarak buydu.
Mutluydu , ailesi yanındaydı , sağlıkları yerindeydi , çok şükür bir şekilde geçinip gidiyorlardı. Ama işt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.Bölüm *Ayrıca benim zaten bir ailem var yenisine ihtiyacım yok!*
- Zeynep Poyraz (Erdem) -
"Ben kızımdan daha fazla ayrı kalamam!"
Duyduğum şeyle kalakaldım. Ne diyordu bu kadın?
"Ne?"
Beklediğimden cılız çıkan sesimle herkes bana dönmüştü.
Kadın yaşlı gözlerle elini çantasına atarak bir kağıt çıkartıp elime verdi.
Hızla kağıdı açtım. Bu bir DNA test sonucuydu ve benim ismim geçiyordu.
Örnek aldığımız Zeynep Poyraz DNA testi incelemesi sonucu Mehmet Erdem ile %99,9 uyuşmaktadır.
Öylece kağıda bakıyordum. Bir kaç dakika sonra kağıdı sakin bir şekilde katlayıp o kadının eline tekrar vermiştim. Tabiki annemlerin öz çocukları olmadığımı biliyordum. Geçen sene evde bulduğum kağıtla öğrenmiştim. Ama onlarla bu kadar erken tanışmayı beklemiyordum.
Hepsi bana şokla bakıyordu ama gram umursamıyordum.
Ayaklarımı yataktan sarkıtıp ayakkabılarımı giydim ve sırtımdaki gözleri yok sayarak odadan çıktım.
Çıkar çıkmaz karşılaştığım polisler beni görünce yanıma geldi.
"Zeynep Poyraz?"
Kıpkırmızı ve şişmiş gözlerle polislere baktım. Bana acırcasına bakıyorlardı.
"Benim."
Sesimi ben bile zor duymuştum.
"Kusura bakmayın ama... Ceset teşhisi yapmanız ve bazı evrakları imzalamanız gerekiyor yaşınız tuttuğunuzdan dolayı... Cesetlerden ikisi tanınmaz haldeydi... Hangisinin anneniz olduğunu anlamamız için..."
Çığlık atmak istedim... Sesim çıkmadı...
O sırada arkamdan bir adam polislere bağırdı.
"Kızın halini görmüyor musunuz?! Bir de teşhis mi ettireceksiniz? Siz delirmişsiniz!"
Onu umursamayarak polise döndüm. O da işini yapıyordu sonuçta.
"Gidelim..."
O adam bağırmaya devam ederken ben tekrar konuştum.
"Diğerlerini de görebilir miyim?"
"Emin misiniz?"
"Evet... Onlarla vedalaşmak istiyorum..."
Kendimi bomboş hissediyordum. -1'e indiğimizde o insanlar da peşimizden geliyordu.
Morgun önüne geldiğimde ağlamamak için gözlerimi yukarı kaldırdım ve birkaç saniye sonra derin bir nefes alarak içeri girdim.
