BERCESTE

15

15.Bölüm
*Babasının minik ve güzel kızı...*

"Güzel kızım beni beklemeyecek miydi?"

Karşımda duran iri yapılı benim iki katim olan adam bana bakarak söylemişti bunu. Herkes ayaklanırken açıkçası tedirgin olmuştum.

Bana doğru iki adım attığında Demir Abimler ve babam hızla önüme geçmişti.

Aradan dereden gördüğüm kadarıyla o adam abimlerle neredeyse onları öldürecekmiş gibi bakıyordu. O bakışlarda resmen cinayet görmüştüm.

"Uzak dur Polat!" Demir Abimin ona bağırmasıyla resmen yerimden sıçramıştım.

O sırada Selin telaşla benim kolumdan tutmuş ve bahçeye sürüklemeye başlamıştı.

Tam biz bahçe kapısından çıkarken o adamın resmen kükremesiyle yerimizden milim kıpırdıyamamıştık.

"Sakın bir adım daha atmayın!"

Yavaşça ona döndüğümüzde abimlerin onu tutmaya çalıştıklarını gördüm. Ama ne kadar başarılılardı tartışılırdı.

"Zeynep! Bebeğim sadece konuşmak istiyorum." Dediği şey ile gözlerine baktım. Az önce ateş püskürten gözleri şu an bana şefkatle bakıyor resmen yalvarıyordu.

"Sen kimsin?" Dedim güçlü çıkarmaya çalıştığım sesimle.

Burukça gülümsedi bana.

"Bebeğim anlatacağım. Ama Demirlere çekilmesini söylemen lazım. Onlara zarar vermek istemiyorum."

"Bana zarar vermeyeceğini nereden bileceğim?" Dediğimde gözlerindeki acı en belirgin halini almıştı.

"Bebeğim sen bu Dünya'da zarar vereceğim son kişi bile değilsin..."

Ona inanmak istedim ama yine de emin olamıyordum. Gözlerimi Görkem Babam ve gözleri dolan Berna Anneme çevirdim.

Görkem Babam anlamış gibi konuştu.

"Çocuklar tamam çekilin. Konuşsunlar. Bu Polat'ın da hakkı." Dediğinde Abimler resmen bağırmaya başlamışlardı.

"Baba saçmalama Polat'a nasıl güvenebiliriz?'

"Olmaz!"

Diğerleri de bunun gibi şeyler sıralıyordu. Artık araya girmem gerektiğini anlamıştım.

"Durun! Tamam çekilin konuşacağım." Demem ile herkes sus pus olmuş Polat denen adamın ise resmen gözleri parlamıştı.

"Abiciğim konuşmak zorunda değilsin." Dedi kuzenlerden Bahadır abi.

"Evet istemiyorsan göndeririz kendini mecbur hissetme." Diye ona katıldı Demir Abim.

"Hayır konuşacağım. Hem merak etmeyin bahçede olacağız böylece siz de göreceksiniz."

Zar zor onları ikna ettiğimde Polat denen adamı bırakmışlardı. Ben tedirgince beklerken o yavaş adımlarla yanıma geldi. O an belki saniyeler süren adımlar bana dakikalar saatler gibi geldi.

Elini kaldırdığında sakince bekledim. Kocaman elini yanağıma bıraktığında derince yutkundum.

Baş parmağı ile yavaşça yanağımı okşadı ardından da korkutmaktan korkarcasına yüzünü bana yaklaştırıp alnıma bir öpücük kondurdu. Gözleri dolmuştu.

"Yaşıyorsun benim güzel kızım... Bana bakıyorsun , konuşuyorsun... Bu benim için tarif edilemez bir duygu. Eğer bana izin verirsen bahçede konuşalım mı benim güzel kızım?" Dediğinde o kelimeyi özlemiş gibi söylüyordu her seferinde.