BERCESTE

18

(Şimdiden uyarımı yapayım , Barbaros ve Zeynep bölümüdür. Ayrıca utangaç bir Zeynep beklemeyin lütfen 😉 )

18.Bölüm
*İyi ki sen.*

Abimlerle , Barbaros'u koruma meselesini açıklamam çok uzun sürmemişti. Söylediklerime hepsi hemen ikna olmuştu tabi Demir Abim dışında.

O duygularımı bildiği için anlamıştı zaten ama gidip bir de ona uzun uzun laf anlatamazdım.

Barbaros ise onu orada bıraktıktan beş dakika sonra kendine gelmiş ve acele adımlarla odasına çıkmıştı.

Geri indiğinde ise keyfinin yerinde olduğu belliydi.

Akşama kadar film izlemiş ve sohbet etmiştik.

Saat 21.30'a gelirken herkes odalarına dağılmıştı. Benimle yatmak isteyen Poyraz Abim ve Ayaz'ı tek başıma uyumak istediğimi , kapıyı kilitleyeceğimi söyleyerek zar zor ikna etmiş ve kendi odalarına göndermiştim.

Odaya geldiğimde üzerimdekileri hızla çıkartıp elime aldığım yarım atlet ve şortu giyerek saçlarımı tokadan kurtardım.

Saate baktığımda neredeyse 22.00 olmak üzere olduğunu gördüğümde sadece telefonumu alıp odadan çıktım ve kapıyı dışarıdan kilitledim.

Kimseye görünmeden aşağı indiğimde sessizce bahçe kapısından çıkıp ardımdan geri kapattım.

Etrafı kolaçan ettikten sonra ilerideki çardağa adımlamaya başladım. Oraya vardığımda rahat edecektim çünkü çardak sarmaşıklar ile çevrilmiş olduğundan içerisi görünmüyordu.

Sonunda yakalanmadan çardağa vardığımda Barbaros'u sandalyeler den birine oturmuş ayağını sallayarak beni beklediğini gördüm.

"Selam." Dediğimde hızla kafasını kaldırıp ayaklandı.

"Selam. Gelmeni bekliyordum ben de. Geç otur ayakta kalma." Dediğinde ben de bir sandayeye oturarak konuşmasını beklemeye başladım.

Bir süre sessizlik sürerken dayanamayıp ben konuşmuştum.

"Barbaros artık konuşacak mısın?" Dediğimde kafasını sallayarak onayladı.

Sandalyesinin yanlarından tutarak bana biraz daha yaklaştı ve konuşmaya başladı.

"Zeynep  ben öyle bir şeyleri uzatmayı seven bir insan değilim. Bana göre bunlar hayatımızdan kaybettiğimiz değerli zamanlardır. O yüzden sana açık olacağım. Lütfen kızmadan sonuna kadar dinle. Ben 23 yaşında bir adamım. Küçüklüğümden beri hep aşık olacağım , seveceğim kişinin hayalini kurarak yaşadım.

Şu yaşıma kadar bir çok şey gördüm. Beni etkilemeye çalışan kadınlar da dahil ve şimdiye kadar onlardan hiç etkilenmedim. Hayatımda hoşlandığım kadınlar da oldu. Denedik , olmadı , ayrıldık. Hiçbirisi bana onu gördüğümde heyecan duygusunu hissettiremedi. Sadece hayranlıktı. Ya güzelliklerine ya da başarılarına olan bir hayranlık.

Artık gerçekten aşık olacağım kişinin var olmadığını düşünmeye başlamıştım. Ümidimi kaybetmiştim. Sonra daha 17-18 yaşlarında bir kız ile tanıştım. Yani seninle. Hoşlandım senden. Ama bir sebebi yoktu. Sadece , sadece hoşlanmıştım. Beni etkileyen ne güzelliğin , ne zekandı. Sen olman yeterliydi senden hoşlanmam için.

Seni ilk Ayaz ile elele gördüğümde nedensizce gerilmiştim. Bana hiç hissetmediğim garip bir şeyler hissettiriyordun. O tanıştığımız gece sadece seni izledim. Her hareketini , mmimiğini o an aklıma kazımak istedim. Neden diye sorma çünkü nedenini ben de bilmiyorum. Gözlerim istemsizce sana kayıyordu.