BERCESTE

16

16.Bölüm
*Her şeyim...*

"Güzel kızım bence artık içeri girmeliyiz."

Polat Abimin saçlarımı okşarken duraksayıp söylediği şey ile yerimde rahatsız da kıpırdandım.

"Abi ben ne yapacağımı bilmiyorum..."

Abim duraksayan elini tekrar saçlarımda gezdirmeye başlayıp konuştu.

"Ben senin hayatını etkilemek istemiyorum bebeğim. İçinden nasıl geçiyorsa öyle yap. Ben her türlü senin yanında olacağım."

"Ben kararsız kaldım. Annemlerin sana yaptığı şey çok korkunç. Onlara güvenebilir miyim bilmiyorum. Baksana sen neler yaşanmışsın? Senin bunları yaşamana izin verenler ile nasıl aynı evde kalabilirim ki? Hem senden de ayrılmak istemiyorum. Ama bir yandan da onları terketmek istemiyorum. Ne olursa olsun ailem... Onları üzmek de istemiyorum."

"Seni büyüten aile gerçekten çok güzel yetiştirmiş bebeğim. Eminim seninle gurur duyuyorlardır oldukları yerde... Ve seni çok iyi anlıyorum bebeğim. Sen doğru olarak aileni bırakmak istemiyorsun. İstersen şöyle yapabiliriz. Bak şu ileride gözüken villayı görüyor musun? Gelirken gördüm satılıkmış. İstersen ben de oraya taşırım. İstediğin zaman gelebilirsin yanıma. Ben de senin yanına gelebilirim. Ne dersin?"

"Evet... Ailem çok güzel kalpli bir aileydi. Ben de onlara sahip olduğum için gurur duyuyordum... Olur. Şimdilik en iyi çözüm bu gibi duruyor." Dediğimde saçlarıma bir öpücük kondurdu ve beni kucaklayarak ayağa kalktı.

Resmen ona koala gibi sarılmıştım.

"O zaman şimdi yanlarına gidelim ve mis gibi bir kahvaltı yapalım..."

"Onlarla aynı sofraya oturacak mısın?"

"Senin için her şeyi yaparım bebeğim." Dediğinde bu sefer ben onun boynunu öpüp kafamı boyun görüntüsüne yaslamıştım.

"İçeri böyle gitsek olmaz mı?" Dediğimde kıkırdayıp cevap vermişti.

"Neden olmasın?" Diyerek içeriye ilerlemişti.

İçeriye girdiğimizde herkes korkuyla etrafımıza toplanmıştı.

Polat Abimin , bunu söylemek garip geliyor ama , vücudunun gerildiğini hissedebiliyordum.

Onu sakinleştirmek adına boynunu bir kez daha öpüp kucağından indim ve elini tuttum.

Hepsi ellerimize bakarken ilk konuşan bana elini uzatan Demir Abim oldu.

"Güzelim gel yanıma. Polat'a güven olmaz." Dediğinde sinirle kaşlarımı çattım.

"Abi konuştuğun lafa dikkat et. O bana bir şey yapmaz!" Dediğimde Polat Abim kolunu omzuna atıp saçlarımı öpmüştü.

"Benim güzel kızım doğru söylüyor. Ona asla zarar vermem."

Demir Abim sinirle Polat Abimin üzerine yürürken konuşmuştu.

"Bana bak! Kardeşimi nasıl kendi tarafına çektin bilmiyorum ama izin vermeyeceğim. Zeynep gel buraya! O adamın ne yapacağı belli olmaz!"

"Abi nerede duracağımı sana soracak değilim! Ve bilip bilmeden insanları aşağılayıp üzerlerine yürüme!"

"Demir! Kardeşin haklı. Birbirinizle düzgün konuşun. Şimdi herkes sofraya geçsin!"

Görkem Babamın sesiyle hepimiz ona döndük. Bizden tarafa bakamıyordu.

O sırada Berna Annem yanımıza geldi ve dolu gözlerle Polat Abimin koluna dokundu.

"Oğlum... Biliyorum bize kızgınsın ama mantıklı düşünemiyorduk... Bizi de anla. Gel evine ha?"