Weeks have passed but nothing changed. I sleep every night with a heavy eyes and wake up with a despondent face. Being Pregnant is not easy. I experience intense mood swings more often. I easily get tired even though I don't do anything but to lie-down in bed all day, I also experienced morning sickness but what strange me is that I don't do cravings but I want Aleya to be on my side always. I just don't know why but I just like the feeling to be close to her. Maybe it was just part of my pregnancy.
Hindi na ulit nasundan ang nangyari noong nakaraan. Hindi narin nila-locked ni Aleya ang kwarto ko kaya malaya akong nakakalabas kung kailan ko gusto. But I still cried every night thinking that tomorrow is another day. Another morning sickness, another mode swings but no one is with me as I endure those things.
Masaya kong tinititigan si Aleya habang nagluluto siya, nagtaka rin siya sa mga kinikilos ko noong una pero nang nalaman niyang buntis ako ay ipinag walang bahala nalang niya. Sabi niya pa siya raw ang pinaglilihian ko, well I can't argue with her because I can feel it too. I asked her to cook something healthy for the baby. I don't know what she's cooking but it smells good. May hinanda na siyang pagkain sa mesa pero trip ko lang magpaluto sa kanya.
Pasado alas-otso na ng umaga pero hindi parin bumababa si Dame. Nagtaka ako kaya iniwan ko muna saglit si Aleya doon at nagsimulang humakbang sa hagdan patungo sa kwarto niya. Kinakabahan ako baka kasi hindi niya gustong makita ang mukha ko. Dahil sa nagdaang araw na hindi niya ako pinagbuhatan ng kamay ay hindi niya rin ako nakuhang tingnan. Everytime we eat together tanging mga ingay galing sa mga utensils lamang ang nadidinig ko. Palagi ko rin siyang sinusulyapan pero hindi niya ako kailanman nagawang gantihan. Pag dumating rin siya ay hindi na ako nag-abalang lumabas pa. Mas mabuti narin siguro yun para narin sa kaligtasan ng anak ko.
Pinilit ko paring tumuloy kahit na kinakabahan. Wala namang masama sa gagawin ko kaya bakit ako mababahala. I take a deep breath first and was supposed to knock pero nabitin sa ere ang kamay ko ng marinig ko ang boses niya galing sa loob.
" -- I know.... yeah, I miss you a lot.... baby, I will be there in 15 minutes okay.... I love you too.."
Parang piniga bigla ang aking puso sa narinig ko. Noong kinulong niya ako, ilang beses ko na siyang nakitang may dalang babae pero ni isang beses wala akong narinig na salita galing sa kanila, ngayon lang. Agad na tumulo ang luha ko. Fuck this what they called hormones. After few minutes I heard a click. Nagulat siya agad sa presensya ko at agad na tumingin sa mga mata ko pero binalewala niya lang at mabilis akong nilagpasan.
"Handa na ang almusal." tanging sabi ko at pilit na hindi humikbi.
"Then eat. Wag mong hintaying ako pa ang papasok ng kanin sa bibig mo Avora dahil sa susunod na gagawin ko yun baka hindi lang sakal ang matanggap mo." and then after a minute I heard the engine of his car.
Sanay na sanay na akong masaktan pero bakit parin ako naaapektuhan? Wake up Avora! Kasabay ng pagkulong niya sayo ay ang pagkawala ng nararamdaman niya para sayo. Kaya wag kanang umasang mahal ka niya dahil walang sino mang lalaking gugustuhing masaktan ang kanyang pinakamamahal. Gusto kung matawa dahil sa kabila ng nangyari sa akin umaaasa parin akong may pag-asa sa aming dalawa. Na kahit na hinanda niya na ang kamatayan ko baka may posibilidad pang umatras siya dahil nakita niya ang halaga ko.
Ang daya daya mo Dametrius, ako itong biktima mula pa sa umpisa pero hindi mo ako pinakinggan. Siguro dahil sa limang taon nating pagsasama, hindi mo ako kailanman minahal.
Ito na siguro ang bagong papel ko sa mundo. Ang masaktan ng paulit-ulit tapos idadaan lang sa iyak, papahiran ang luha tapos masasaktan ulit. Kung hindi ako buntis ay matagal na akong nagpakamatay pero kung di rin dahil sa bata ay matagal niya na rin siguro akong pinatay. Siguro hihintayin ko nalang ang araw na kusang mawala ang pagmamahal ko sa kanya kahit na napaka-imposibleng mangyari, dahil si Dame ang natatanging dahilan kong bakit ako nananatiling buhay.
Bumaba parin ako kahit na namamaga na ang dalawa kong mata, napansin agad ako ni Aleya kaya agad siyang lumapit sa akin.
"Anong nangyari sayo maam? Si sir kakaalis lang, nagkita po ba kayo?" tinanguan ko siya.
She sighed.
"Maam.. k-kaya niyo pa ba? kasi kung hindi na tutulungan ko kayong makatakas dito." dahil sa sinabi niya ay agad akong napahagulgol sa harap niya.
"Sa ilang linggong walang pakialam sa inyo si Sir, hindi niyo po naisipang tumakas diba? kasi kahit na sinasaktan kayo. Umaasa parin kayo. Mahal niyo parin siya sa kabila ng ginawa niya."
"I still love him, even if he's no longer interested on me anymore. These bruises and heartaches are proof of how strong is my love in him na kahit na mapuno ng pasa lahat ng bahagi ng katawan ko patuloy ko parin siyang minamahal."
I leave her there and immediately went in the direction where the knife was located and automatically grabbed it. I want to see red color. I was about to create unique arts in my skin using my own blood when I heard the door open.
It was him, he came back. What a perfect timing.
"What the fuck are you doing Avora!" agad siyang lumapit sa akin para agawin ang kutsilyong hawak ko.
"Palagi ka talagang nasa tamang oras tuwing ganito ang pangyayari no?Now your here, you're just in time. Let's end this shit Dametrius." I gave him the knife and position myself in front of him. "This is what you want right? To kill me. To get revenge for what I did. Then do it." I step forward enough to feel the edge of the knife in my left chest but he suddenly throws it out of nowhere and hold my wrist in the most tightest way.
Kinaladkad niya ako patungo sa kwarto ko.
"Mali talaga ang ideya kong wag kang ikulong dahil sarili mo lang palagi ang iniisip mo Avora. Pati anak ko dinadamay mo sa kalukuhan mo. Di ka pa ba nakontento sa ginawa mo noon at pati batang wala pang buhay papatayin mo rin?"
Sinipa niya ang pintuan at binalik ang tingin sa akin. "Kahit minsan ba ay naisipan mong magsisi sa ginawa mo sa kanila, ha?" malakas niyang sigaw.
" God knows how much I didn't regretted d---"
Agad niyang sinabunutan ang buhok ko, na sa sobrang lakas ay parang matatanggal na ito mula sa anit ko.
"WALA KANG PUSO AVORA. DEMONYO KA PA KAY SATANAS. MALING-MALI AKO NOONG PANAHONG MINAHAL AT PINAGLABAN KITA."
BINABASA MO ANG
PERENNIAL STORM
RomanceR-18 Avora Ashiel Finley is a 25-year-old woman who is happily engaged to her long-time boyfriend Dametrius Crimson. But everything changed like a whirlwind after the night of their engagement party. Was the tragedy that happen before makes them mo...
