PERENNIAL STORM

CHAPTER FOUR

Tiniis ko ang pagkahilo. Pinaharap niya ako sa kanyang mukha dahilan para mas lalo niyang mapwersa ang pagkahawak sa buhok ko.

"Ganyan mo ba talaga ako kinamumuhian?" hikbing tanong ko sa kanya kahit nahihirapan ako.

Mas lalo niya pang nilakasan ang pagsabunot sa akin.

"Ganyan? Ganyang lang? Avora hindi basta ganyan lang ang kumitil ng buhay." galit na galit niyang sabi.

Ininda ko lang ang sakit mula sa pagkasabunot niya sa akin hanggang dito sa mismong puso ko. Siguro naging manhid na ang buong katawan ko sa mga ganito, to the point na kusa na itong hinanap ng buong sistema ko. Na mas gugustuhin ko nalang laging ginaganito, makuha lamang ang atensyon niya. Titiisin ko, bumalik lang ang dating siya kahit malabo na.

"Kung ganoon bakit mo ako gustong patayin?" mahinang tanong ko dahil sa hilo.

Natawa siya ng bahagya at dinuro ang mukha ko gamit ang kanyang hintuturo. "Bobo ka ba o nagmamalinis ka lang? Buhay ang kinuha mo Avora kaya buhay mo rin ang kapalit."

pagkatapos ay agad niya akong binitawan dahilan para masubsob ako sa sahig.

"Bakit mo sila pinatay?" nakita kong namula bigla ang kanyang mata matapos niya iyong sabihin saakin. Alam kong nasaktan siya ng sobra.

"Kahit na magpaliwanag ako, hindi mo naman ako paniniwalaan diba."

"Dahil lahat ng mga sinabi mo puro kasinungalingan." Sa lakas ng sigaw niya, di ako magtataka kung marinig man ito ni Aleya sa baba dahil hindi rin nakasarado ang pinto.

"Puro kasinungalingan? O hindi mo lang ako pinagkatiwalaan?"

"Don't ever question my trust Avora, because you don't know what I've been through."

"Bakit? lahat ba ng naranasan ko, alam mo?"

Hindi mo alam diba? Dahil nagpakabulag ka sa katotohanan Dame.

"Let's stop this nonsense argument Avora! naririndi na ako sa boses mo.  I have so much important things to do than facing your wicked face." 

"Saan sa babae mo?"

Hindi niya ako sinagot. Kusa nalang siyang lumabas at mayamaya ay narinig ko ang pagharurot ng sasakyan.

He didn't answer my question which means it's true.

Nanatili akong nakaupo sa sahig habang umiiyak.  Hindi ko kailanman pagsisisihan ang ginawa  ko noon. Bakit? dahil hindi rin katanggap-tanggap ang ginawa nila saakin.

Balak ko sanang kumain na ng almusal ngunit hilong-hilo na talaga ako kaya pumunta ako sa kama at ipinagpahinga ang sarili.

Nagising ako na sobrang hapdi ng aking mata. I toured my eyes and directly stop at the window hanggang sa namalayan ko nalang ang aking sariling tumingin sa ka-ulapan.

Clouds are ended very pretty from the horizon. From their amazing shapes and distinctive colors they reflect. They have different moods every day. If they turn white it means they are at peace. If they turn gray it means they will going to break and rain will eventually follow afterwards. But in every darkest day, many people will eventually happy. Their tears are the joy of many but I know that their peace is the hope of everyone. How lucky to be like a cloud just floating in the blue not minding any burden below.

Bigla kong naramdaman ang gutom. Pasado ala-una na pala ng hapon. Hindi man lang ako ginising ni Aleya. Sayang naman yung pinaluto ko sa kanya kaninang umaga.

Agad akong bumaba at napansin siya na naglilinis sa sala.

"Maam, mabuti gising na kayo. Iinitin ko lang po saglit yung pinaluto n'yo kanina at kailangan n'yo na pong kumain dahil mula umaga wala pang laman yang tiyan nyo." pumunta siya kusina para gawin yon.

I smiled at her. If ever you're a girl little angel of mine, I hope you're like Aleya. So transparent na kahit wala ka pang binibigkas na salita alam niya na agad ang pinapahiwatig mo.

Pagkatapos kung kumain ay umupo ako sa sofa malapit kung saan siya kasalukuyang nag a-arrange ng flowers.

Tell me weird but I don't like flowers ever since. They really are beautiful and fragrant indeed but I don't think they're something I like getting in. I prefer material things like cosmetics more specifically lipsticks because unlike flowers after you buy it, all you have to do is to take the cover and that's it while if you buy flowers you have to put them in a vase. And not just that, you have to cut every stem before placing them which is just annoyingly time consuming for me. Then the fact that they easily die maybe after three or four days unless you have planted flower plant or regular plant. Dametrius knows it as well so everytime he gave me gifts it's all cosmetics and some girly kinds of stuff. I remember before when we were in highschool, my boy classmate told me that he likes me and give me a bouquet of roses. Dame on the other hand who is just standing on my side was trying to hold his laugh. Boys have this instinct kasi that all girls like flowers. Pati nga si Dame siguro if I didn't tell him what I don't like maybe he will do the same thing. Even if it's against my will I still accepted it but when I saw a trash bin outside our school I asked Dame to throw it there. I feel sorry for him.
Saan na kaya yung lalaking yon?

"Aleya. Hindi ka ba napapagod? Like you know, you've been doing a lot of household chores everyday, pabalik-balik lang."

Natawa siya ng bahagya. "Ito po yung pinasok kung trabaho kaya kahit pagod po, patuloy parin." nilagay niya isa-isa ang mga bulaklak sa loob ng vase. Gosh! don't tell me, ganyan rin ang gagawin niya sa second vase at sa.. Binilang ko lahat ng vase na paglalagyan niya at grabi, walo? mas lalong nadagdagan ang rason ko na hindi gugustuhin ang bulaklak. Sayang sa oras.

"Well yeah, tama nga naman." ngumiti ako sa kanya pero di niya siguro nakita dahil abala siya sa paglalagay ng kung ano mang klaseng bulaklak yun. Pagkatapos niyang tapusin ang isang vase, ay pangalawa naman hanggang sa nakatapos siya ng apat na vase agad.

"Alam niyo maam hanga ako sainyo." biglang sabi niya habang nagpapatuloy sa pag aarrange

"Why? Ano namang ka hanga-hanga sa akin?" natawa ako ng peke.

" Kasi ang tapang tapang mo. Nakita ko ang ginawa ni Sir sayo kanina." natigilan ako bigla.

"Papasok sana ako pero mukhang ang lalim ng pinag-awayan niyo."

I tried to smile once again.

Ang lalim, na sa sobrang lalim ang hirap hukayin.