PERENNIAL STORM

CHAPTER FIFTEEN

Nakauwi na kami at gaya ng sabi ni Aleya ay wala nga si Dame pagdating namin. Sa sobrang tahimik ng bahay ay mahihiya ka sigurong gumalaw. "Maam ano po gusto niyong ulam?" masayang sabi ni Aleya kahit na alam kong pilit lamang ito.

"Anything you want to cook nalang. And Aleya stop calling me maam, just Ate nalang."

Nangunot agad ang kanyang noo. "J-just A-ate?"

What?

"Ate. Just call me Ate nalang."

"Ate nalang." wtf

"It's not funny Aleya." inirapan ko siya.

Natawa siya ng bahagya. "Kanina pa kasi kayo lutang. Hindi ko naman alam kong paano kayo papasayahin tanging pang-iinis lang ang kaya kong gawin." sabay kamot niya sa kanyang ulo.

Tumawa na lamang ako at naunang maglakad habang winawagayway ang kanang kamay sa itaas. "Call me when the food is ready."

"Okay po, A-ate." mas lalong lumawak ng ngiti ko.

When I entered my room, My eyes shed with tears again. I can smile at everyone but I can't hide my true emotion when I'm alone. Words are indeed more hurtful than action. Physically, the action really hurts but mentally word hurts more because it will immediately strikes in your heart. Pero mas lalo kang masasaktan dahil sa hindi mo inaasahang tao mo ito maririnig. Lahat ng mga pasa ay walang-wala sa nasaksihan ko kagabi. Siguro hindi siya umuwi dahil sino ba naman ang uuwian niya dito. I can fight this alone, we can fight this together little angel.

From days turns to week but still no Dame's face. I want to confront him and tell him anything for the last time before I end up this thing but he is nowhere to be found.

"Ate gusto n'yong sumama saakin mamalengke mamaya?" magiliw niyang sabi pero ang mga mata niya ay nasa sahig.

Kasalukuyan siyang nagwawalis sa sala habang ako naman ay prenteng nakaupo habang tumitingin sa kanyang ginagawa.

"Aleya bagay sayo ang shade na binili natin."

I saw her cheeks blushed and immediately turned her gaze on me. "Nako po Ate nahihiya nga akong gamitin dahil parang hindi na ako ang nasa salamin." maputi si Aleya kaya kahit anong shade ng liptint ay bagay sakanya dagdag pa ang paglagay niya dito sa magkabilang pisngi kaya mas lalo siyang nagniningning.

"I will miss you."deritso kong sabi. "Alam kong aalis rin ako dito, hindi ko na hahayaan pang umabot sa puntong makita ko ang bago niya at makasama ko silang dalawa sa iisang bahay. Mas lalo akong masasaktan A-aleya."

"When your brain knew how it was going to end and still you didn't listen because your heart just wasn't ready." I smiled bitterly. "I saw it coming and for some reason, I was still hoping for a different ending." and for the nth time, my tears hug my cheeks again. "Aleya kung ikaw ba ang nasa posisyon ko, ano'ng gagawin mo?"

Lumapit siya at pinahiran ang luha kong nag-uunahang bumagsak patungo sa ibaba. "Ate, sabi nila kung mahal mo ang isang tao ipaglalaban mo siya. Pero mali. Kung tunay mo siyang mahal dapat mo na siyang pakawalan. Normal lang po ang sakit pagnagmamahal ka pero kung araw-araw nalang, paulit-ulit nalang, walang katapusan pagiging martyr na po yan. Pinapakita niya ng wala kanang halaga pa sakanya pero pilit ka paring umaasa."

Umasa ulit ako dahil pinaasa niya ako. Bigla siyang nagbago, bigla siyang nagpakita ng motibo.

"Palagi nating sinasabing ayaw na natin pero hindi parin tayo tumitigil, hindi parin natin ginagawa. Puro lang tayo salita... Pero ang hirap din kasing bitawan A-ate lalo na't.... sobrang higpit ng... p-pagkapit." at doon niyakap ko siya ng mahigpit. 

It's really sad knowing that you just can't let go of what's giving you so much pain because it was the only thing that made you truly happy as well.

Dumaan ang hapon at wala narin si Aleya. Mag-isa lamang akong nanood ng palabas at pilit nililibang ang sarili. I remember the phone that Dame gave me. I was supposed to go upstairs pero natigilan ako bigla dahil nakita ko ang bulto ng taong gusto ko ng makalimutan pa. He is so busy texting the reason why he didn't noticed me. I saw how his face frowned before looking in my direction. Nagulat siya at dali-daling binulsa ang cellphone niya.

"Where's Aleya?" iyon agad ang unang binigkas at lumabas sa bibig niya.

"S-saan ka g-galing.. ilang a-araw kang nawala bigla ah.. ay lagpas araw na pala." I'm trying hard not cry in front him. "P-pagkatapos mo akong ipahiya sa h-harap ng mga b-bisita mo, sa pag-iwas sa akin ng ilang beses at sa hindi pag-uwi ng ilang araw ay hindi ko man lang nakitaan ng pagsisi at lungkot ang iyong mukha ngayon."

"Avora not now, please. I'm so freaking tired." pagtapos ay nilagpasan lamang ako.

"D-dame m-masaya kana ba? M-masaya kana ba sa lahat ng mga ginawa mo s-sa akin?" hikbi kong tanong. Ilang luha pa ba ang sasayangin ko para tumigil na ito sa paglabas. "A-ang sakit na Dame,  di ko na kaya..di ko na kayang lumaban pa."

Tumigil siya pero hindi binalik ang tingin saakin. "All the memories we treasured. All the waves of laughter we shared. All the new experiences we spend together. Did that just mean nothing to you?" hilaw lamang akong natawa at umiling. "Well, I guess it did because none of it was enough to keep you stay, right?"

Bigla siyang humarap at nakita ko ang pagpatak ng isang luha galing sa kanyang kaliwang mata. "Suko kana? Titigil kana? Iiwan mo ulit ako gaya ng lagi mong ginagawa. Tatakas ka ulit at ako naman tanga hahabulin ka." iyak lamang ang naging sagot ko. " Avora kahit kailan hindi ko makakalimutan ang masasayang ala-alang kasama kita. Everything about you means a lot of me. I gave you everything but you end up breaking my heart multiple times. Sa tingin mo ba hindi ako nasasaktan sa tuwing nakikita kitang umiiyak dahil saakin? Sa tingin mo ba hindi ko naririnig lahat ng hagulhol mo gabi-gabi? Putangina Avora tiniis ko lang dahil hindi ko talaga kaya...Hindi ko pa kayang patawarin ka."

"D-dame m-minahal kita ng sobra."

"KUNG TUNAY MO AKONG MINAHAL BAKIT MO SILA PINATAY AVORA? BAKIT MO.. PINATAY ANG AKING INA AT AMA."