Don't treat me badly | ZAKOŃCZONE |

Rozdział 16 - Wszystkie dni wczorajsze

- Smacznego, mała. - rozpakował mi plastikowy widelczyk i wręczył go.

Sam za to upił łyka ławy i podpalił papierosa nie kłopocząc się tym, czy zgadzam się na palenie w salonie. Chyba zasugerował się popielniczką, którą sama nie wiem kiedy zgarnął z wysepki kuchennej.

Oparłam głowę i przyglądałam mu się. Wygrzebał z kieszeni jakąś folijkę i wysypał z niej malutką tabletkę na otworzoną dłoń.

- Jeśli nie masz nic przeciwko. - mruknął, ale na mnie nie spojrzał.

Po prostu wziął tabletkę do ust i popił ją kawą, a pet wylądował z powrotem pomiędzy jego wargami. Dopiero po chwili wróciłam do rzeczywistości. Poprawiłam się na podłodze i podniosłam kartonik.

- Wierzysz w Boga? - spytał nagle.

Zastygłam z otworzoną buzią i jedzeniem na widelcu. To było ostatnie pytanie jakiego bym mogła się spodziewać. Zerknęłam na niego.

- Nie wiem. - przyznałam szczerze.

Moje myśli powędrowały w kierunku mamy.
Jeśli nie wierzyłabym w boga, musiałabym się pogodzić z myślą, że jej ciało po prostu leży pod ziemią a jej czas się skończył. Że jej nie ma. Że po śmierci jest czarna pustka. A jednak chciałam wierzyć w to, że kiedyś ja spotkam i będę mogła ją jeszcze raz przytulić.

- Ja też nie wiem. - zgasił fajka.

Wyglądał tak zwyczajnie. Tak normalnie. Bez tej maski, którą zawsze nakładał. Rzadko kiedy mogłam go zobaczyć tak bezbronnego, odkrywającego się.

- I tak w sumie tego nie rozumiem. - dodał po chwili ciszy. - Ciekawe jak się tam ma, wiesz, na górze. Bo tutaj wcale fajnie nie jest, co? - skrzywił się i coś czułam, że nie wróży to nic dobrego. - Ćpanie, chlanie, morderstwa, gwałty, pożary, powodzie, smierć i te sprawy. Bieda, głód, wyścig szczurów. A ty masz mieć szacunek, być dumny ze swojego życia i do tego zaprosić JEGO do swojego serca. - prychnął. - Pewnie fajnie jest zawsze wygrywać. - tymi słowami zakończył swoją myśl.

- Skąd taka myśl? - spytałam.

Wzruszył tylko ramionami.

- To nie myśl. To sama prawda. Ciężko jest mieć o kimś dobre zdanie, skoro ten ktoś ma Cię konkretnie głęboko w piździe i nie obchodzi go to, co czujesz. Wiesz, taka ironia, rozjedzie Cię czołg, dodatkowo dostajesz jeszcze lepa w plecy i masz iść dalej.

Miałam wrażenie, że wcale nie rozmawiamy o Bogu, tylko o czymś głębszym. O czymś, co siedzi głęboko w jego podświadomości i nie daje mu spokoju od dłuższego czasu. O czymś, z czym chciałby się uporać, ale nie potrafi. Czy naprawdę zdarzenia z jego przeszłości, mogły mieć aż tak negatywny wpływ na niego, że stracił zupełną wiarę w ludzi i świat? Czy jego zimna, chamska skorupa mogła być zbudowana z podupadającego zaufania i szacunku? Być może. Jednak nie dane mi było poznać jego prawdziwych myśli, dopóki sam nie zechciałby mi ich przedstawić. Nie chciałam w żaden sposób ingerować w jego decyzje, zachowania czy nastawienie.

- Twój ojciec dzisiaj wraca? - zerknął na mnie.

- Nie. - odpowiedziałam od razu. - Ma wyjazd.

Po zjedzonej obiadokolacji i wypitej kawie Corey czuł się już zupełnie jak u siebie. Mi ciężko było się przyzwyczaić do jego obecności w moim domu a on bez jakiegokolwiek zawahania wyciągnął kubki z szafki w kuchni, zrobił drinki z alkoholi które znalazł w małym barku czy obsłużył się pilotem do głośników. Nie wiem czy jego też, ale mnie powoli brało upojenie alkoholowe. Zaskoczył mnie tym, ale jak sam stwierdził „zasłużyliśmy na odrobinę przyjemności".