𝐻𝑀𝑆1: 𝒟𝒶𝓂𝒾𝒶𝓃 ℳℴ𝓃𝓉ℯ𝓋ℯ𝓇𝒹ℯ♡

CHAPTER 13

"I love you.." anas nitong muli sa kanya.

Maria feels suffocated all of a sudden. Ang isang bahagi ng isip niya ay gustong-gusto na maniwala sa binata. Habang mas nananaig ang kanyang kabilang isipan dahil ayaw nitong paniwalaan ang sinabi ni Damian ngayon-ngayon lang.

And it's not right. Kailangan niyang matutong lumugar. Kailangan niyang panindigan kung ano talaga ang pakay niya dito sa hacienda Monteverde. Hangga't maaari at kung kinakailangan niyang itulak ang binata ay gagawin niya.

"G-gusto ko nang matulog señorito. Please lang.. Pagod na pagod ako ngayong araw." Hindi nakatingin na aniya sa binata.

She can't even look at him directly dahil baka ipagkanulo siya ng kanyang katawan.

She wants to feel Damian's warmth at this moment. But she'll keep it to herself.

Matagal na sandali ang lumipas na hindi natitinag ang binata at naririnig niya ang mga pagbuntong-hininga nito.

"Can I.. Stay here for longer? Aalis ako kapag tulog kana. Please?" Pagsusumamo nito.

Napahugot muna siya ng malalim na hininga. Matigas talaga ang ulo ng binata, kasing tigas ng—

Hindi! Wag self.

"Sige.." Pinal na sabi niya at ipinikit na ang kanyang mga mata. Tinalikuran niya ang binata.

Niyakap naman siya nito nang mahigpit pero hindi iyong klase ng yakap na hindi siya makakahinga. Although, hindi naman literal ngayon ang nararamdaman niya na hindi nga siya nakakahinga. It feels so good to be cuddled by the man that she wants. Hanggang sa makatulog na siya ay ramdam niya mainit na yakap ng binata sa kanya.

PAG-GISING niya kinabukasan ay wala na sa tabi niya ang binata.

"So, what do you expect? That when you wake up, he'll still here hugging you? C'mon Maria, wake up!" Pagkausap niya sa sarili at binigyan niya ng magkabilang sampal ang mukha. Baka sakaling magising siya.

Tinungo niya na ang banyo kahit mabigat ang pakiramdam niya, siguro dahil sa pagod na naramdaman niya kagabi.

Habang naliligo ay talagang nakakaramdam siya ng lamig at nang tiningnan niya ang kanyang mga kamay ay namamaga ang mga ito dahil sa mga sugat na nakuha niya sa paglalaba.

Masakit at mahapdi.

Pero para sa kanya ay mas masakit at mahapdi ang kaalamang walang magiging sila. Walang magiging "Damian and Maria's love story".

Pagkalabas niya ng banyo ay napapitlag siya dahil printing naka-upo doon ang binatang iniisip niya pa lang ng mga sandaling iyon.

"Good morning honey." Damian smiled at her. Sa tabi nito ay may first aid kit.

"Señorito, huwag kang basta na lang papasok sa kwarto ng may kwarto. Paano na lang kung may nakakita sayo? Eh di pagtsitsismisan tayo?" Nakita niya ang pagdilim ng kanina lang ay maaliwalas na mukha ng binata.

"I. Don't. Care." Yun lang ang sinabi nito saka binuksan nito ang first aid kit at pinalapit siya. "Come here honey, gagamutin natin yan." Turo niya sa mga sugat ni Maria sa kamay.

Inirapan niya ang binata. "Magbibihis ako kaya lumabas kana."

Napangisi lang ang binata sa kanya. "Para namang hindi ko pa yan nakikita. Eh, natikman ko pa nga ang bawat sulok ng katawan mo, lalong-lalo na ang—"

"Hep!" Maria blushed instantly. "Huwag mo nang ituloy. Maawa ka sa inosenting isipan ko señorito, nilulumot na ng dahil sayo!"

Amused na napatingin sa kanya si Damian. "Then, you better stop calling me señorito— on the other hand— call me señorito when we're in bed making fucking—"