Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

23. Bailee: Boze ouders in Marseille

A/N: Omdat het Valentijnsdag is, speciaal een extra stukje voor jullie. :-)

23. Bailee: Boze ouders in Marseille

Ze wist niet zo goed waarom ze doorgevraagd had over zijn ex, want eigenlijk kon het meisje haar niet eens schelen. Nee, dat was niet waar. Het kon haar wel iets schelen. Natuurlijk had Blake eerder vriendinnetjes gehad en was hij geen heilige, maar toch was het vreemd om op vakantie ineens een stukje van zijn verleden tegen te komen. Ze had niet naar zijn vriendinnetjes gevraagd, omdat ze het niet wilde weten.

Ze had niet verwacht dat hij boos zou worden en zou proberen om een lantaarnpaal omver te slaan, maar hij had het gedaan en ze was zich rot geschrokken.

En nu… nu hobbelden ze hand in hand achter een gids aan. Hand in hand! Het voelde heel erg vreemd om Blake’s hand vast te houden en het voelde tegelijkertijd volkomen normaal. Alsof ze het altijd gedaan had.

Ze had hem gekust en hij was degene geweest die er een eind aan gemaakt had.

‘Ik wil dat je het zeker weet.’

Bailee wilde dat ze het kon zeggen, dat ze hem gerust kon stellen, maar ze durfde niet. Ze werd een bangerik in de buurt van jongens, ook bij Nate.

Bella giechelde en schreeuwde dwars door de kroeg: ‘Praat tegen die leuke jongen daar achterin de hoek! Die goddelijke blonde jongen met dat perfecte achterwerk! Ik weet dat je hem wilt.’

Niemand had Bella gehoord door de luide muziek, maar Bailee schaamde zich dood en wilde het liefste achter de bar kruipen voor de rest van de avond. De rest van haar leven als het moest.

Ze besloot vurig dat ze Bella nooit meer drank zou geven. Nooit meer!

‘Had je vriendin het over mij?’ zei een stem in haar linkeroor en ze keek recht in het gezicht van de goddelijke blonde jongen met het perfecte achterwerk. ‘Nate.’

‘Bailee,’ mompelde Bailee, terwijl ze naar de bar staarde.

Een kneepje in haar hand haalde haar weer naar de werkelijkheid en verward keek ze op, recht in het gezicht van Blake die haar gebiologeerd aankeek. 'Vond je dat ook?' vroeg hij.

'Eh, ja,' zei ze, zonder te weten waar het over ging.

Ze trok haar hand uit zijn hand weg om een zakdoek uit haar tas te halen en terwijl ze het deed, keek ze Blake aan. Ze zag een flits van teleurstelling over zijn gezicht glijden.

'Kom mee dan.' Hij greep haar arm beet en ze liet de zakdoek vallen.

'Hoezo? Kom mee? Waar moeten we heen? We zitten midden in een rondleiding, Blake!'

Hij keek haar met opgetrokken mondhoeken aan. 'Maar je hebt net toegestemd om weg te gaan, Bai. Ik vroeg aan je of je het ook zo saai vond en jij zei ja.'

'Sorry,' mompelde ze, 'ik was afgeleid en eerlijk gezegd luisterde ik niet naar wat je te vertellen had. Ook niet naar wat die gids zei trouwens.'

'Dat is dan in elk geval iets minder beledigend,' zei Blake met een kleine knipoog waar ze rood van werd. 'Maar ik meende het toen ik zei dat ik het saai vind. Misschien had je me moeten vertellen dat je al die culturele activiteiten wilde gaan doen. Dan had ik er waarschijnlijk nog over getwijfeld of ik met je mee wilde gaan. Volgende keer moet je het tegen me zeggen.'

Volgende keer? wilde ze hem vragen, maar de woorden bleven steken in haar keel en ze had geen idee hoe het over zou komen.

Op dat moment voelde ze haar telefoon trillen in haar zak en ze realiseerde zich dat het Bella was. Ze keek naar de telefoon en toen naar Blake. 'Vind je het goed als-'