Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

25. Bailee: Blake is geen trekpleister in Milaan

25. Bailee: Blake is geen trekpleister in Milaan

Ze kon de boze blik van haar vader maar niet uit haar gedachten krijgen en ze rilde in haar pyjamabroekje. Blake’s blik, waar ze het warm van had gekregen, maar dat was anders.

De afgelopen paar dagen hadden ze samen in een bed geslapen en het was vreemd vertrouwd geworden voor haar. Ze moest er alleen niet aan gaan wennen, want ze zou na de zomer terug naar Amerika gaan en Blake zou in Nederland blijven. Aan de andere kant: ze zou hem na de zomer nooit meer zien, dus wat maakte het dan uit dat ze nu bij hem in bed zou kruipen?

Ze stond op uit bed en huiverde even toen haar voeten op de koude vloer terechtkwamen.

‘Blake,’ fluisterde ze. ‘Blake, ben je nog wakker?’

Ze prikte met een vinger in zijn wang, maar de jongen reageerde niet. Of hij was diep in slaap of hij deed of hij het was. In het eerste geval zou hij morgen waarschijnlijk schrikken als hij haar in zijn bed aan zou treffen. Ze tilde het laken op en liet zich naast hem glijden. Een moment bleef ze kaarsrecht liggen, zich afvragend of dit niet gewoon een stom idee was. Toen draaide Blake zich om en legde zijn arm om haar middel. Haar eerste impuls was om zijn arm weg te duwen, maar zij was zelf degene die naast hem was komen liggen in het smalle bed.

Ze liet haar ogen naar boven glijden en ze bleef even naar zijn gezicht kijken. Zijn knappe gezicht. Het liefste wilde ze over zijn wangen aaien, maar ze wist zich in te houden. Toen draaide ze zich op haar zij, terwijl ze zich tegen zijn warme lichaam aan duwde. Hij legde zijn kin boven haar hoofd en ze zuchtte onhoorbaar.

Misschien was het wel veel te warm om samen te slapen, maar ze had het koud en het kon haar niet schelen.

'Hij zou boos worden als hij dit wist, weet je,' begon ze. 'Hij vond het vreselijk toen ik aandacht kreeg voor jongens en jongens in mij. Waarschijnlijk was hij bang dat ik een tienermoeder werd. Het zou zijn goede naam schaden wanneer zijn tienerdochter zwanger zou worden.'

Ze had geen idee waarom ze het hem vertelde, maar hij sliep toch en hoorde het niet. Ze moest het aan iemand kwijt.

'Ze weten het... dit... dat ik met jou weg ben, maar daar was je zelf bij toen ik dat gesprek voerde in Parijs. Als we ze nog een keer tegenkomen en mij vangen, dan moet jij maken dat je wegkomt. Zolang ze niet weten wie jij bent, kunnen ze je ook geen proces aan doen. Mijn vader zal anders aangifte doen van ontvoering, ook al zou het eerder andersom zijn. Ik heb jou eerder ontvoerd dan jij mij, maar leg dat maar eens aan George Zegers uit. Hij heeft overal contacten, dus ze zullen hem eerder geloven dan jou, een oerhollandse jongen die mij van vroeger kent. Ik zal ze niet zeggen wie je bent.'

'Gelukkig, want anders had ik je toch echt achter moeten laten in Marseille bij je ouders.'

Ze verstijfde voor ze zich half omdraaide zodat ze hem aan kon kijken.

'Je bent wakker!' piepte ze en ze was er zeker van dat de jongen breed grijnsde. 'Je hebt me dus horen praten.'

Hij liet een vinger over haar wangen glijden en waarschijnlijk glimlachte hij nog steeds. 'Sorry, maar dan moet je ook niet tegen me gaan praten als je denkt dat ik slaap.'

'Je deed niets toen ik je prikte!' zei ze verontwaardigd en ze ging rechtop zitten. Althans, ze deed een poging, maar door de arm rond haar middel ging het niet en ze liet zich weer tegen zijn warme lichaam zakken.

Hij liet zijn vingers over haar arm glijden. 'Weet je waar ik ontzettend benieuwd naar ben?'

'Nee.'

'Of je...' hij liet zijn vingers zachtjes over haar arm glijden, '… tegen kietelen kunt!'

Hij begon haar te kietelen en ze probeerde hem weg te duwen, omdat ze er inderdaad niet tegen kon, maar het ging niet en ze begon giechelen.