Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

5. Bailee: (Kleine) Heren in kleine kamertjes

5. Bailee: (Kleine) Heren in kleine kamertjes

Blake staarde haar met open mond aan en zij deed hetzelfde. Bailee’s zusje Jennifer zou waarschijnlijk een flauwe opmerking over monden en vliegen maken, maar Jennifer was hier niet. Bovendien had ze niet eens op school gezeten in Nederland, dus dat telde ook niet echt.

Ze was vergeten wat ze verder wilde zeggen. Het was in rook opgegaan na de opmerking van Blake’s ouders. Ze was… ze had… Blake was één van die vervelende jongetjes geweest die altijd propjes naar haar gooide samen met dat vriendje van hem.

‘Jij gooide altijd propjes naar me! Van die rotdingen die ontzettend veel pijn doen als ze tegen je oren aankomen!’

‘Van die vieze natte propjes ja,’ gniffelde Blake. ‘Maar als je het per se wilt weten: Ja, dat was ik inderdaad.’

‘Ongelofelijk, ongelofelijk!’ tetterde Monique. ‘Wat een toeval.’

Ze leek er zelf nog het meeste van onder de indruk te zijn. Bailee was een beetje beduusd en wist niet echt goed wat ze ervan moest vinden. De leuke jongen naast haar in het vliegtuig met zijn geneurie was een klasgenoot van jaren geleden. Eentje die ze zich nauwelijks nog kon herinneren, al had ze blijkbaar wel onthouden dat hij propjes naar haar toe gooide.

‘Heb je al een slaapplek? Je kunt bij ons slapen.’

Verbeeldde Bailee zich het of hoorde ze Blake heel zachtjes kreunen na het voorstel van zijn moeder? Bailee schudde haar hoofd.

‘Ik slaap al bij mijn oma,’ zei ze, terwijl ze haar telefoon tevoorschijn haalde en door haar contactlijst scrolde, op zoek naar haar oma. Haar oma nam echter niet op en Bailee nam zich voor om straks terug te bellen. Ze stopte haar telefoon in de zak van haar broek.

‘Je oma woont in de Tulpstraat, toch?’ vroeg Blakes vader Richard toen ze over het parkeerterrein naar een grijze Volvo liepen. Hij had de koffer van zijn zoon overgenomen en opende de kofferbak om het ding in te stoppen. Door alle rommel erin ging het maar nauwelijks.

Bailee knikte.

‘Dat is vlakbij ons!’ zei Monique met een brede glimlach en ze opende uitnodigend het portier. ‘Kom, stap in!’

Blake rolde met zijn ogen. ‘Tien minuten later thuis maakt ook niet meer uit. Laat me eerst even een sigaret opsteken, goed? Ik heb al niets meer gehad sinds ik in het vliegtuig stapte en toen had dat stomme ding ook nog eens vertraging. Mag ik een moment voor mezelf hebben?’

Zijn moeder kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Dat doe je niet met een sigaret. Het is-’

‘Ontzettend slecht voor mijn longen en andere vitale lichaamsdelen.’ Blake gniffelde. ‘Ik weet het. En toch wil ik nu een sigaret.’

Hij liep een stukje weg bij de auto. Bailee dacht aan de reactie van haar eigen ouders als ze zouden weten dat ze rookte. Ze zouden minstens doen alsof ze elke dag een joint rookte in plaats van een paar sigaretten. Niet dat weed gemakkelijk voor handen was.

Ze rommelde in haar tas, op zoek naar haar sigaretten voor ze zich realiseerde dat die in haar koffer zaten. Bailee keek naar de rokende jongen een stukje verderop en besloot om brutaal te zijn.

Ze liep met grote passen naar hem toe en hij draaide zijn knappe hoofd naar haar toe. Ze kon zich er nog steeds niets bij voorstellen dat ze ooit bij zo’n leuke jongen in de klas gezeten had.Waarom had ze hem niet onthouden?

‘Wat is er? Word je nu al bang van mijn ouders? Dat snap ik wel, hoor. Het zijn beste mensen, maar ze zijn vermoeiend.’

Ze schudde haar hoofd en wees toen naar het pakje sigaretten. ‘Mag ik er ook eentje?’