Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

17. Bailee: Duizenden stukjes gouden confetti

17. Bailee: Duizenden stukjes gouden confetti

De zonsopgang was inderdaad prachtig en ze realiseerde zich dat ze in New York eigenlijk nooit zag hoe de zon opkwam. Misschien was het omdat de stad altijd licht was en niemand de zon leek te missen wanneer hijer niet was.

Parijs werd de Lichtstad genoemd, maar eigenlijk klopte dat niet helemaal. Die bijnaam was logischer voor New York in plaats van The Big Apple. Ze wist niet precies wat de oorsprong was van die bijnaam, omdat er meerdere verhalen rond gingen, maar dat wist niemand. Het deed er niet toe.

De zon bescheen steeds brutaler het wateroppervlakte en maakte er een gouden spiegel van. Duizenden stukjes gouden confetti.

‘Prachtig toch?’ hoorde ze nog een keer naast zich en ze knikte, al keek ze niet naar hem. Ze was bang dat ze er iets fouts uit zou flappen wanneer die groene ogen haar aan zouden kijken en dat wilde ze voorkomen.

De situatie kon nog een stuk gênanter worden en ze moesten nog wel een tijd met elkaar door Europa reizen. Ze kon hem natuurlijk ergens op een vliegveld afzetten en alleen verder reizen, maar ze was gehecht geraakt aan de jongen in de korte tijd dat ze hem kende.

Ze wilde helemaal niet alleen verder.

De verhoudingen moesten dus goed blijven, al waren die nu al anders. Ze zwegen tot de zon helemaal op was.

‘Jij wilt wisselen hier,’ zei ze en ze klom uit de auto zonder op antwoord te wachten. Het strand was leeg op het vroege tijdstip, al zag ze wel een hardloper door het mulle zand sjokken.

‘Waar je zin in hebt op vakantie om dit tijdstip,’ mompelde ze.

‘Sorry, wat zei je?’

Ze keek op, recht in Blake’s ogen die haar vragend aankeek. Hij was blijkbaar ook uit de auto gekomen. ‘O, ik zei iets over die hardloper. Het is maar waar je zin in hebt op vakantie.’

‘Hij kan hier ook wonen en waarschijnlijk is dit het enige tijdstip waarop het kan. Ik heb zo het vermoeden dat het vanmiddag helemaal niet meer te houden is.’ Hij veegde met een hand over zijn ietwat vochtige voorhoofd.

Ze haalde haar schouders op. ‘Misschien is dat het inderdaad wel. Al vind ik het nu al aan de warme kant en het is pas een uur of zeven in de ochtend.’

Bailee liet haar ogen afdwalen naar de zee en het strand aan haar voeten. Het zag er aanlokkelijk uit, zeker na de paar warme dagen die ze al meegemaakt hadden. Natuurlijk werd het in Amerika ook warm, maar daar was overal airconditioning. Op haar school, bij haar thuis, in de sportschool in de kelder van haar appartementencomplex en in the mall waar ze heen ging met Bella en Zac om dure kleding te passen en om frappuccino’s te drinken.

Ze draaide zich om en loerde door één van de open raampjes naar binnen. Blake had de sleutels uit de auto getrokken. Athans, dat nam ze aan.

‘Heb jij de sleutels?’

‘Waarom? Wil je weer dat ik niet rijd?’ Ze draaide zich om toen ze de gekwetste toon in de stem van de jongen hoorde.

Ze was even uit het veld geslagen en toen zei ze: ‘Nee, eigenlijk wil ik wat uit mijn tas pakken.’

Zwijgend gaf hij haar de sleutels. Hun vingers kwamen heel even tegen elkaar aan en ze voelde dat ze rood werd toen dat gebeurde. Gelukkig leek hij het niet door te hebben, want hij staarde over de zee zonder iets te zeggen.

In de kofferbak duwde ze zijn tas aan de kant en ritste die van haar open. Ze had willen winkelen in Parijs, maar ze had er toch maar vanaf gezien. Misschien omdat ze niet wilde dat Blake zou denken dat ze geen inhoud had, dat ze alleen maar kon winkelen.