Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

18: Blake: Dronken meisjes met mutsen

H18: Blake: Dronken meisjes met mutsen

Daar stond hij dan, met zijn zwembroek op zijn enkels. De spanning sijpelde nog steeds door hem heen. Hij was ervan overtuigd geweest dat ze hem zou zoenen, maar niks hoor. Hij bukte zich snel en trok zijn zwembroek omhoog. Het was maar goed dat hij tot en met zijn middel in het water stond.

Blake begon achter Bailee aan te rennen. Wat best zwaar was omdat hij door het water moest rennen.
Toen hij achter haar stond schepte hij haar in zijn armen. Bailee slaakte een verschrikte gil en begon te spartelen. Blake draaide zich om en liep een stuk terug de zee in. Hij lachte een harde bulderende lach en toen [zou omdat hier dit niet beter staan? Of laat hij hier niet vallen, omdat ze wild spartelt? Al kan toen op zich ook wel. Twijfelgeval.] Bailee nog wilder begon te spartelen, liet hij haar eerder vallen dan gepland. Ze plonsde in het water. Blake schrok en boog in één beweging voorover. Hij greep Bailee bij haar armen en trok haar omhoog en tegen zich aan. Voor een moment kon hij alleen maar in haar ogen staren en leek het alsof de tijd stil stond. Totdat ze opeens tegen zijn borst begon te duwen alsof ze een hysterische aanval kreeg.
‘Wat doe jij nou!’ gilde ze tegen hem.
Blake stond even met zijn mond vol tanden. ‘Ik… ik..’ Maar ze liet hem niet uitpraten. Bailee had haar vuisten gebald en liep stampvoetend het strand op.
Blake ging achter haar aan. ‘Bai sorry, het was niet zo bedoeld. Ik wilde alleen maar -’
Bailee draaide zich naar hem om en begon hysterisch te lachen. Blake keek haar geschrokken aan.
‘Kijk nou wat je met mijn haar hebt gedaan,’ gilde ze. ‘Het duurt uren voordat het weer droog is.’
Blake wist niet of hij moest lachen of maar beter niets kon zeggen. Hij besloot om uiteindelijk maar niets te zeggen, omdat hij geen idee had of ze nu boos was of niet.

Bailee startte de auto zonder nog wat te zeggen. Ze had haar kleren over haar bikini aangetrokken en Blake had net genoeg tijd gehad om zijn shirt te pakken. Hij zat nu op de bijrijdersstoel in zijn natte zwembroek en een T-shirt.
‘Bai?’ vroeg hij zacht. Ze draaide haar hoofd naar hem om. ‘Ben je nu serieus boos of...’ Zijn stem stierf weg.
Er verscheen een halfhartige glimlach op Bailee’s gezicht. ‘Nee, niet echt.’ Dat was alles wat ze zei. Blake was inmiddels doodop en pakte zijn iPod. Hij propte de oortjes van het ding in zijn oren en leunde met zijn hoofd tegen het raam.
‘Als je mijn kussen wil lenen; het ligt op de achterbank,’ zei Bailee. Hij draaide zich naar haar om en glimlachte even. Vervolgens boog hij over de stoel en pakte het kussen. Misschien was dat ding toch niet zo’n belachelijk idee.

Hij legde zijn hoofd op het kussen, zette zijn iPod aan en binnen een paar minuten sliep hij.

‘Blake!’ Hij opende langzaam zijn ogen, nadat hij al een paar keer zijn naam had gehoord. Blake keek door de voorruit tegen een enorm gebouw aan. Hij draaide zijn hoofd naar links en keek Bailee aan. Hij wreef over zijn gezicht en rekte zich uit.
‘Zijn we er al?’ vroeg hij.
Bailee knikte. ‘Je hebt de hele weg geslapen.’
Blake wees naar het gebouw voor hem. ‘Gaan we daar slapen?’
Bailee knikte weer naar hem en stapte uit de auto. Hij volgde haar voorbeeld en stapte ook uit. Eenmaal op de stoep, rekte hij zich nog eens uit. In de auto slapen, was niet heel bevorderlijk voor zijn spieren. Blake kraakte ook maar even zijn nek, voordat hij zijn hand door zijn haar haalde. Bailee had inmiddels haar tas al uit de kofferbak gevist.

Hij liep naar haar toe en pakte zijn eigen tas. ‘Geef maar,’ zei hij tegen haar en wees naar haar tas.
‘Ik kan best mijn eigen tas dragen hoor,’ antwoordde Bailee een beetje kattig.
‘Dat weet ik. Ik probeer aardig te zijn.’ Blake rolde met zijn ogen naar haar. Ze nam haar eigen tas mee naar binnen.
‘Dan niet,’ mompelde Blake en liep achter haar aan het enorme gebouw in.