Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

31. Bailee: De soep wordt niet altijd zo heet gegeten als hij wordt opgediend

31. Bailee: De soep wordt niet altijd zo heet gegeten als hij wordt opgediend

Ze keek hem geschrokken aan. ‘Mijn ouders onder ogen komen? Ben je gek geworden, Blake Roberts? Ze laten jou in de cel gooien hier en ze zullen alles en iedereen ervan overtuigen dat jij me ontvoerd hebt.’

‘Maar dat heb ik niet. Dat kun jij bewijzen...’

Ze sputterde tegen, maar de jongen negeerde haar.

‘Mijn ouders kunnen dat bewijzen, Levi kan het...’

‘Blake, je snapt het niet. Mijn vader...’

‘Je vader is alleen maar bezorgd om je. Hij bedoelt het niet kwaad en bovendien zou ik ook doodsbang zijn dat mijn dochter ontvoerd zou worden. Dat is waarschijnlijk een logische angst. Ik zou de jongen met wie ze uitgaat zo bang maken dat hij nooit meer terug durft te komen. Maar ik zou haar ook alleen maar willen beschermen en dat wil die van jou ook.’

Hij begon weer in de richting van het terras te lopen, maar Bailee greep hem bij zijn mouw. ‘Ik meen het, Blake. Als ik naar ze toe moet gaan, dan moet ik dat eerst alleen doen. Dan kunnen ze alleen mij straffen en niet jou. Ik blijf erbij dat jij weg moet rennen als ze je zien zodat ze niet weten wie jij bent.’

‘Maar...’

Ze schudde haar hoofd en keek hem fel aan. ‘Ik ga naar ze toe,’ zei ze en ze prikte hem in zijn borst, ‘maar jij blijft hier of in elk geval voor nu. Het is dit of opnieuw op de vlucht gaan voor mijn ouders dus je kunt kiezen.’

Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem onschuldig aan. Ze zag hem slikken en ze wist dat ze gewonnen had. Hij bevestigde het door te zuchten. ‘Goed dan, ga maar. Ik vermaak me hier wel… met de toeristen en de duiven. Misschien kan ik leuke Italiaanse meisjes bekijken.’

Bailee gaf hem een por en liep toen in de richting van het terras waar de verwoesters van haar leven zaten - oftewel: Haar ouders. Ze zou levenslang huisarrest krijgen, er zou geen zakgeld meer zijn, ze zou al haar spullen in moeten leveren en haar creditcard. Ze zou Blake nooit meer zien… Ze was ervan overtuigd dat haar ouders zoiets zouden doen.

Het was alsof haar voeten honderd keer zo zwaar geworden waren en het werd erger naarmate ze dichter bij het terras kwam. Ze slikte. Ze kon nog wegrennen en doen alsof ze ze niet gezien had. Had ze maar niet naar Blake geluisterd en was ze maar weggelopen.

Hij had toegegeven dat hij haar ook zou missen en misschien was dat wel één van de redenen waarom ze nu naar hem geluisterd had.

‘Bailee!’

Ze knipperde met haar ogen en realiseerde zich dat haar moeder haar geroepen had. Amanda Zegers was opgestaan en dat had ze nogal wild gedaan, want de stoel kletterde tegen de tegels van het terras. Haar normaal zo keurige en beschaafde moeder die nooit iets liet vallen of ongewenste aandacht trok, deed dat nu wel. En het leek haar niets te kunnen schelen dat het hele terras naar haar keek.

Ze beende op Bailee af en voor die het door had, had haar moeder haar een tik gegeven. Zo’n harde dat Bailee naar haar wang greep en haar moeder verbijsterd aankeek. Waarschijnlijk was haar wang ook knalrood.

Haar moeder liet luid een paar vloeken horen waarvan Bailee’s ogen zo groot als schoteltjes werden. Of misschien was het de schok dat de keurige Amanda Zegers kon vloeken en haar geduld kon verliezen.

‘Waar was je? Waarom ben je er vandoor gegaan?’ snauwde haar moeder, terwijl ze haar lichtroze nagels in de arm van haar dochter boorde en haar zo naar het terras dwong. Ze duwde Bailee in één van de elegante stoeltjes zodat ze tussen haar vader en moeder in kwam te zitten.