Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

38: Blake: Alleen in bed

38. Blake: Alleen in bed

Zwijgend waren ze onderweg naar Haarlem. Naar huis. Blake staarde uit het raam met zijn oordopjes in zijn oren, maar hij kon zich niet concentreren op de muziek. Ze ging terug naar huis en het was onvermijdelijk. Hoe graag hij ook wilde dat ze bleef, er zou niets zijn wat haar tegen zou houden. Ze ging terug,moest terug naar haar thuis en het deed pijn. Meer pijn dan hij had gedacht, want hij probeerde nog steeds zijn diepste gevoelens voor haar weg te stoppen. Ook al was het allang een verloren zaak en wist hij hoe diep hij zou vallen als ze weg was. Opeens moest hij denken aan een oud liedje van de Dijk. Hij vond de band niets en had het liedje nooit goed begrepen, maar nu kwam de betekenis luid en duidelijk binnen. Maar als ze er niet is, weet een man pas wat ‘ie mist. Oh hij wist nu al wat hij zou missen.

Het ergste was nog dat ze er constant over wilde praten. Hij wilde niet praten over de dag dat ze weg ging.

Ze waren sneller thuis dan hij had gedacht en Bailee stopte voor zijn huis.

'Wil je dat ik meega of is het beter als ik naar mijn oma ga?' vroeg ze zacht.

'Het is logischer dat je naar je oma gaat. In verband met je vader enzo.' Hij zei het een beetje bot terwijl hij naar zijn huis keek.

'Blake, ik wil er echt nog over praten.' Hij hoorde haar zuchten.

'Ga eerst maar naar je oma en dan kom je later langs,' zei hij kalmpjes waarna hij de deur opende en uitstapte. Hij haalde zijn tas uit de kofferbak en zwaaide haar na.

Zijn moeder had ondertussen de voordeur al geopend want ze kwam op hem af rennen. 'Lieverd!' gilde ze. 'Je bent al thuis. Hoe was het?'

Gefrustreerd haalde hij zijn hand door zijn haar. Alles wat hij nu wilde was zichzelf opsluiten in zijn kamer en onder de dekens kruipen. Maar hij wist zeker dat hij zijn moeder niet zomaar voorbij kon lopen. 'Hoi mam,' zei hij zo enthousiast mogelijk en omhelsde haar. Hij begon over de steden en de bezienswaardigheden en zijn moeder nam zijn tas van hem over.

Nadat hij met een kop koffie over de reis had moeten vertellen, kon hij zich eindelijk terugtrekken op zijn kamer.

Hij sloot de deur achter zich en liet zich op zijn bed vallen. Daar staarde hij naar het plafond waar hij Bailee’s gezicht op zag. Het zouden een aantal zware weken worden. Hij lag nog geen tien minuten op zijn bed toen er op de deur geklopt werd. Blake slaakte een zucht en gaf geen antwoord. De deur ging toch open en Liv stak haar hoofd om de deur. Hij slaakte nog een zucht en draaide zich van haar af.
‘Hey,’ zei ze zacht en hij hoorde hoe ze door de deur kwam. Waarom snapte ze niet dat Blake geen zin had om te praten?
Ze ging naast hem op het bed zitten. ‘Is het zo erg?’ vroeg ze zacht. Hij reageerde niet op haar.
‘Blake, waarom zeg je het niet tegen haar?’ vroeg Liv.
‘Omdat ze mij blijkbaar niet zo leuk vind,’ bromde hij een beetje gedempt in zijn dekbed.
‘Weet je dat wel zeker? Heb je het gevraagd?’
‘Liv, rot op,’ bromde hij weer.
‘Ik rot niet op en ik denk dat meisje beneden in de keuken bij mam ook niet,’ grinnikte ze. Blake kwam overeind toen Liv zei dat Bailee in de keuken was. ‘Wat bedoel je?’
‘Precies wat ik zeg. Ze zit met mam in de keuken en kijkt steeds zielig naar de deur. Maar je kent mam, het duurt nog wel even voor ze Bailee laat gaan.’ Liv keek hem triomfantelijk aan.
‘Ze zou die auto terugbrengen en langs haar oma gaan. Wat doet ze in godsnaam in de keuken?’ mopperde hij.
‘Misschien omdat ze jou leuker vindt dan jij denkt?’ Ze speelde met het puntje van zijn dekbed. ‘Weet je zeker dat je haar leuk vindt?’ vroeg ze.
‘Nee, ik lig hier voor de lol te mokken, Liv.’ Hij slaakte weer een zucht.
‘Ik wil alleen maar zeggen dat je het zeker moet weten, Blake. Het is niet zo dat het kind in het volgende dorp woont. En als jullie verder willen, zul je wel zeker moeten weten dat dat is wat je wilt,’ zei ze alsof ze een wijze uil was.
Blake rolde met zijn ogen. ‘Wat weet jij er nou van, Bert,’ mompelde hij.
‘Ik ben geen Bert,’ zei ze terwijl ze hem duwde. Maar Blake was sneller en trok zijn zusje tegen zich aan, waarbij hij over haar hoofd wreef. ‘Je bent nog steeds Bert. Al ben je zeventig, Livje,’ grinnikte hij.
‘Nou als ik altijd Bert blijf, dan ben ik best slim, want Bert is slim. Ernie daarentegen,’ grinnikte ze. ‘Dus neem mijn raad nou maar aan en denk erover na.’ Ze stond op van zijn bed en liep de kamer uit. ‘O ja, Blake?’ Ze draaide zich naar hem om. ‘Er zit beneden nog steeds een gespannen roodharig meisje en ik denk dat ze met je wil praten.’
Hij knipoogde naar zijn zusje en knikte. ‘Kun je tegen mam zeggen dat ze haar naar boven stuurt?’
Liv gooide haar armen in de lucht en werd aan de kant geduwd door Levi die zijn kamer inrende. ‘Blake!’ gilde hij en stompte zijn broer in zijn buik.
‘Jezus man, doe normaal,’ mopperde Blake terwijl hij hem wegduwde.
‘Was het nog gelukt?’ vroeg zijn broertje met een enorme lach.
‘Waar heb je het over, Ernie?’ vroeg hij.
Levi trok een verongelijkt gezicht bij het horen van de bijnaam. ‘Je weet best waar ik het over heb.’ Hij kreeg nog een stomp, maar deze keer tegen zijn arm en hij kreunde. In de deuropening verscheen Bailee’s gezicht.
‘Eruit,’ zei Blake droog en gaf Levi een duw richting de deur. ‘En laat Bai naar binnen.’
‘Oeh, is het Bai nu?’ Levi knipoogde erbij.