Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

2. Blake: Als een fruitvliegje op fruit.

Blake: Als een fruitvliegje op fruit.

Blake kwam via de roltrap de vertrekhal van London Heathrow binnen. Bijna al zijn spullen zaten in de ene koffer, die hij achter zich aantrok en de rest in zijn rugzak. Na een kwart jaar Londen, was hij nu op weg naar huis. Ergens had hij er wel zin in, want hij had thuis stiekem toch wel gemist. Vooral het gebekvecht tussen de tweeling, de geur van zijn moeders eten en de schouderklopjes van zijn vader aan het einde van de dag, aan de eettafel. Hij haalde zijn hand door zijn blonde haar, terwijl hij richting een incheck balie liep.
De donkere vrouw, die achter de balie zat, keek vragend naar hem op.
‘Good afternoon, how can I help you?’  Het dikke Engelse accent klonk diep door in de zin.
‘Ik wil graag inchecken voor de vlucht naar Amsterdam,’ antwoordde Blake, die ondertussen naar zijn ticket en paspoort zocht in de rugzak.
‘Natuurlijk.’ De mevrouw begon op het toetsenbord te tikken.
Blake legde zijn paspoort en ticket op de balie, toen hij ze in zijn tas gevonden had. De dame pakte ze ervan af zonder ernaar te kijken, haar ogen constant op het schermpje gericht.
‘Oké,’ zei ze na een paar minuten, ‘je kunt je koffer op de band zetten. Ik neem aan dat je de tas mee het vliegtuig in neemt?’ Blake knikte naar haar, bij wijze van antwoord, zette daarna zijn koffer op de band.

Blake duwde de deur van het toilet open en liep recht op de wastafel af, daar draaide hij de kraan open en plenste een handvol water in zijn gezicht. Het was gisterenavondlaat geworden en daar zag hij nu het resultaat van. De jongens van de faculteit hadden hem niet zonder afscheidsfeestje laten gaan en zelfs de professor was meegegaan. Ook al was professor J.C. Bower niet veel ouder dan hen, hij had toch niet verwacht dat die mee zou gaan. Gewillig had hij zich mee laten slepen langs de pubs in Soho.

Blake trok een aantal papieren handdoekjes uit de dispenser en begon zijn gezicht droog te deppen. Toen hij weer naar zichzelf in de spiegel keek, zag hij dat zijn groene ogen rood omrand waren, door het slaapgebrek. Zijn moeder zou wel commentaar geven zodra ze hem zag in Amsterdam. Hij grinnikte al bij de gedachte eraan. ‘Oh jongen, wat zie je eruit. Heb je wel geslapen de afgelopen tijd? Ze hebben je zeker uitgebuit, die Engelsen?’ Hij hoorde haar stem al in zijn hoofd en schudde daarbij zijn eigen hoofd. Zijn moeder was er altijd van overtuigd dat de stagiaires uitgebuit werden en meestal was dit ook het geval, maar professor Bower was een beste vent geweest. Misschien juist doordat hij niet veel ouder dan Blake was.
Na een korte sanitaire stop, liep Blake het toilet weer uit.

Sjokkend liep hij richting de koffietentjes, om daar aan een tafeltje te schuiven. Hij zette zijn rugzak naast zijn stoel en leunde achterover. Hij wreef net door zijn gezicht toen er een serveerster naast hem verscheen om zijn bestelling op te nemen. Het duurde maar kort voordat ze alweer naast hem stond, met zijn koffie in haar handen. Hij glimlachte naar haar en betaalde de koffie en zodra ze weer verdwenen was, begon hij zacht voor zich uit te neurieën. Iets wat hij onbewust wel vaker deed. Hij leunde op het tafeltje en begon zijn koffie op te drinken, hield daarbij de tijd goed in de gaten want over tien minuten moest hij naar de douane.

Hij viste zijn ticket nog eens uit zijn tas, om voor de zoveelste keer zijn vluchtnummer te checken. Er stond nog steeds KL-1018 op, net zoals de vorige keren dat hij had gekeken. Toch checkte hij het keer op keer, alsof het magisch kon veranderen.

Hij besloot op te staan en de juiste gate alvast te gaan zoeken.
Toen hij een bord met vlieginformatie passeerde, stopte hij en keek er op voor het gate nummer. Daar stond het: flight KL-1018 to Amsterdam Schiphol leaving 20:30 Gate 7. Oké, hij moest dus op zoek naar gate 7. Zijn ogen scande over de wegwijsborden op het vliegveld en registreerde dat hij de verkeerde kant op liep. Hij snoof en draaide om. Blake stond niet bekend om zijn geweldige richtingsgevoel en dat werd nu maar weer eens pijnlijk duidelijk. Hij begon weer te lopen en vond al snel de juiste gate, precies op het moment dat de laatste oproep werd verkondigd. Mooi op tijd dus.