Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

15: Bailee: French kisses bij Mona Lisa zijn niet oké

15: Bailee: French kisses bij Mona Lisa zijn niet oké

Ze begon verdorie weer te blozen. Soms was het echt vervelend om rood haar te hebben, want de nadelen van een lichte huid had zij ook. Sproetjes - al vonden de meeste jongens die verrassend schattig -, ze werd niet bruin - alleen maar zo rood als een gekookte kreeft - en ze bloosde snel. Vooral wanneer een jongen haar innig kuste voor de Mona Lisa en een opmerking maakte over dat ze mooi was. Nota bene eentje die er zelf uitzag of hij uit de Vogue weggelopen was of uit een parfumreclame. Ze voelde zijn tong over haar lip glijden.

Op dat moment hoorde ze onbegrijpelijk geschreeuw en ze keek op. Twee bewakers kwamen hun kant op en hun gezichten stonden bars. De grootste van de twee mannen braakte een stortvloed aan woorden uit, maar ze verstond er werkelijk niets van. De man was woest, dus het moest wel iets ergs zijn. Hij begon harder en harder te praten en ze kromp in elkaar. Ze had het idee dat het hele museum naar hen keek.

De man keek hen vragend aan. Verbeeldde ze het zich nou of keek hij naar haar benen? Ze wilde vragen wat de man in vredesnaam gezegd had, maar Blake was haar voor. ‘We zullen het niet meer doen,’ antwoordde hij in het Frans en het gezicht van de bewaker wasiets minder boos dan eerder. Toen ratelde man nog iets onverstaanbaars en Blake knikte voor hij Bailee’s hand vastgreep en haar meetrok, de zaal uit.

‘Waar gaan we heen?’ vroeg ze zachtjes. ‘Wat zei die man tegen je?’

‘Hij vroeg of die lieveheersbeestjes bij ons hoorden.’

‘Wat? Waar?’ gilde ze en ze greep met haar handen naar haar hoofd en Blake lachte haar uit. Ze gaf hem een por. ‘Dit is niet leuk, Blake! Die beesten zijn duivels in hun gestippelde jasjes.’

‘Als je dat al duivels vindt...’ Hij trok zijn mondhoeken op en maakte een hoofdbeweging naar de zaal waar ze net vandaan kwamen. De twee bewakers keken hen na.

Hij greep haar hand beet. ‘Kom nou maar, anders komen ze ons nog achterna en sturen ze echt lieveheersbeestjes op ons af.’

Hij trok haar mee in de richting van de uitgang van de glazen driehoek, maar ze trok haar hand los. ‘Ik wil nog niet gaan. Ik wil nog andere dingen zien.’

‘Kan dat wel volgens je schema?’ Hij tikte op haar hoofd. ‘Of moeten we over één uur, twee minuten en drie seconden Parijs uit rijden?’

Ze schudde haar hoofd.

‘Niet zo flauw doen, Blake Roberts.’

‘Nou ja, weggaan is misschien wel wat ik beloofd heb,’ mompelde hij zachtjes.

Ze keek met  een ruk op. ‘Je hebt beloofd dat we weg zouden gaan? Aan die bewakers soms?’

Hij knikte. ‘Die man was woedend. Hij vond het heiligschennis dat we voor de Mona Lisa stonden te zoenen en noemde het respectloos. Bovendien hadden mensen er last van.’ Hij rolde nu met zijn ogen. ‘Ze waren vast jaloers op mij, omdat ik zo’n mooi meisje stond te kussen.’

‘Ja, dat denk ik ook.’ Ze keek hem grinnikend aan. ‘En misschien waren ze ook wel jaloers op mij, omdat ik zo’n knappe jongen stond te zoenen.’

Ze boog zich naar hem toe.

‘Non! Non! No kissing!’ riep een bewaker in gebrekkig Engels met een gigantisch Frans accent. Hij liep hun kant op en Bailee liet Blake gauw los.

‘Ik… wilde hem bedanken,’ zei ze met een lachje en ze staarde verlegen naar haar schoenen. ‘No kissing, I’m sorry. Ik wilde hem gewoon hier een kus geven.’ Ze tikte op haar wang.

De man staarde haar glazig aan en hij had waarschijnlijk geen idee waar ze het nu precies over had. Toen greep ze de hand van Blake en trok hem met zich mee, de glazen driehoek uit. Dan de rest maar niet bekijken.