Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

29. Bailee: Verloren in Verona

29. Bailee: Verloren in Verona

Er was tumult ontstaan nadat de man op het podium neergeschoten was. Bailee haalde nu diep adem, terwijl Blake zijn best deed om haar te kalmeren. Ze rilde en hij merkte het, want hij aaide over haar haren en trok haar weer tegen zich aan. Ze had geen idee hoe ze zich precies voelde bij deze jongen, maar het voelde goed.

Ze huiverde toen ze dacht aan hoeveel tijd ze al samen doorgebracht hadden en dat elke dag een dag minder was met hem. Elke dag was er eentje dichterbij de laatste, bij het moment dat ze op het vliegtuig naar huis zou stappen en hem nooit meer zou zien. Nog maar een paar steden, misschien maar een paar dagen. Ze slikte en huiverde nog een keer, terwijl ze voelde hoe haar ogen waterig werden.

Blake dacht dat het door de acteur kwam, want hij fluisterde nog een keer dat alles wel goed kwam, dat hij naar het ziekenhuis gebracht werd. ‘Het pistool stond verkeerd afgesteld,’ zei hij toen en ze keek op.

Zij was in gedachten verzonken geweest, maar hij had blijkbaar alles gehoord. Ze huiverde. Hij zou haar vast minder missen dan zij hem.

‘Waarom gebruiken die idioten dan ook een echt pistool?’ vroeg ze verbijsterd, ook al wist ze dat Blake geen echt antwoord had. ‘Hier hebben ze vast ook wel genoeg neppistolen, maar ze kiezen ervoor om een echt wapen te gebruiken. Mag dat eigenlijk wel?’

Blake grijnsde naar haar. ‘Ik moet je bekennen dat ik de Italiaanse wapenwet niet echt goed ken en je dat antwoord dus schuldig moet blijven, maar het is behoorlijk getikt. Dat weet ik wel. Misschien moeten we maar terug naar ons hotel gaan, want ik denk dat deze voorstelling niet meer afgemaakt wordt. Je weet hoe het eindigt, toch?’

Bailee knikte, een beetje aarzelend. Ze had het verhaal lang geleden gelezen en ze wist dat het niet eindigde zoals een Disney-sprookje.

‘Kom, cupcake.’

Sinds die middag, sinds het Vespa-ding, was hij haar cupcake gaan noemen. Ergens vond ze het een vreselijke bijnaam, maar aan de andere kant was het tegelijkertijd schattig dat hij nagedacht had over een bijnaam voor haar. Bailee volgde hem zwijgend het theater uit. Bij de uitgang stond een dramatische Italiaan die met een hoop bombarie zijn spijt uitte en hij probeerde mensen vrijkaartjes te geven. Hij stak Blake er twee toe die zijn hoofd schudde. ‘No? No beautiful play again tomorrow?’ riep de man in dramatisch slecht Engels en Bailee rolde even met haar ogen. De meeste Europanen waren slecht in Engels. Bailee wist dat ze misschien een beetje te streng was op dat gebied, maar al die jaren Amerika hadden haar verpest en inwendig ergerde ze zich nu aan alle mensen die niet goed waren in Engels. Ze vroeg zich ineens af of ze zich ook zou ergeren aan Blake’s Engels als hij geen Blake geweest was. Ze hadden al die tijd Nederlands gesproken en voor het eerst was ze blij dat haar vader haar altijd naar die lessen gestuurd had, ook als ze geen zin had.

Ze had hem natuurlijk wel Engels horen spreken, maar daar had ze niet echt een mening over, omdat het Blake was. Nee, beter gezegd: Ze had een gekleurde mening over Blake en over zijn Engels. Ze vond het bij hem niet storend als hij iets verkeerd uitsprak, maar eerder schattig.

‘Nee, laat maar. We gaan morgen weg,’ zei Blake en hij wuifde de hand met kaartjes weg.

Morgen zouden ze naar de volgende stad gaan. De stad van de gondels, de stad die over een jaar of honderd opgeslokt zou worden met al haar inwoners. Of in elk geval was dat wat ze las in reisgidsen en online. Bailee huiverde toen ze eraan dacht hoe een stad vol prachtige gebouwen onder het water zou verdwijnen. Net als Atlantis, al wist niemand daarvan zeker of het ooit bestaan had. Bij Venetië viel dat niet te ontkennen, want dat had bestaan. Maar ja, misschien dachten de mensen over tweehonderd jaar ook wel dat dat verzonnen was.