Roberts #1: My American Apparel Underwear #netties2016#netties2016

34: Blake: Dat is pech, auto weg

34: Blake: Dat is pech, auto weg

Blake zat in de berm langs de weg, terwijl Bailee liep te ijsberen.
‘Wat doen we nu? Ik weet niets van auto’s en aan jou heb ik ook niet zoveel,’ mopperde ze.
‘Bedankt,’ mompelde Blake. ‘Misschien moet je de ANWB bellen?’ zei hij wat harder.
‘De ANWattes?’ Bailee keek hem verbaasd aan.
‘De ANWB?’ Blake keek haar aan of het de normaalste zaak van de wereld was. Iedereen kende de ANWB toch?
‘Wat is dat in godsnaam?’ Bailee keek hem nog steeds verbaasd aan.
Blake zuchtte. ‘De Algemene Nederlandse Wielrennersbond. Al is het niet meer alleen voor fietsen, maar ook voor auto’s.’
Bailee’s blik werd steeds glaziger en Blake begon te lachen. ‘Ik ben niet echt duidelijk of wel?’
Ze schudde voorzichtig haar hoofd.
‘Het is de wegenwacht,’ verklaarde Blake. ‘Die bel je als je pech hebt met je auto, maar ik neem maar niet aan dat je lid bent. Staat er niets in dat contract van je over pech?’ Hij stond op en liep terug naar de auto, waar nog steeds wolkjes vanaf kwamen. Terwijl hij in de bijrijdersstoel ging zitten, opende hij het dashboardkastje. Hij viste er een stapel papieren uit en duwde ze bij Bailee in haar handen. ‘Lezen, miss autopech,’ grinnikte hij.

Tien minuten later legde ze de papieren terug op Blake’s schoot en begon haar telefoon uit haar zak te vissen.
‘Wat doe je?’ Blake keek haar van onder zijn wimpers aan. Hij legde de papieren weer in het dashboardkastje.
‘Ik moet contact opnemen met het verhuurbedrijf.’ Bailee liep een stukje van hem weg en begon aan het telefoongesprek. Hij schoof zijn zonnebril op zijn neus en volgde Bailee terwijl ze heen en weer liep door de berm. Het uitzicht maakte het wel verdraagzaam om hier in de zon te zitten. Het enige probleem was nu dat zijn hersenen de tijd hadden om na te denken.
Het eerste waar hij aan dacht was Bailee’s vader. Zodra hij alleen met de man was, begon die naar Blake’s intensies te vragen. Waarom hij mee was gegaan met Bailee op roadtrip en wat hij van haar wilde.
De man had letterlijk gevraagd: ‘Wat wil je eigenlijk van mijn dochter?’ Blake had de man een paar tellen verbaasd aan gekeken.
‘Ik wil niets van uw dochter, meneer,’ had hij geantwoord. Natuurlijk wilde hij wel wat van zijn dochter. Hij wilde haar. Maar dat kon hij toch niet tegen haar vader zeggen. Die arme man zou een hartverzakking krijgen als hij wist wat Blake allemaal met zijn kleine meisje wilde doen.
Bailee had haar moeder moeten beloven dat ze apart zouden slapen. In aparte slaapkamers! Blake hoopte met heel zijn hart dat ze alleen maar ja tegen haar moeder gezegd had, maar dat ze het niet serieus wilde. Ze had toch echt tegen hem gezegd dat ze het fijn vond om naast hem te slapen. En hij wist niet zeker of hij nog zou kunnen slapen, zonder haar naast zich.

Bailee kwam opgelucht babbelend terug en dat haalde hem uit zijn gedachten.
‘Sorry, wat zei je, Cupcake?’ vroeg hij en richtte zijn blik op haar.
Ze wiebelde met haar telefoon. ‘Er komt een takelwagen en dan worden we naar de garage gesleept. Daar gaan ze kijken,’ antwoordde ze.
Blake trok haar op schoot en kuste haar. Ze ging onbewust tegen hem aanhangen en slaakte een zucht.  
‘Meende je de belofte aan je moeder?’ vroeg hij toen zacht. Zijn hart bonkte enorm hard in zijn borstkas en gaf hem het gevoel alsof het ding er elk moment uit zou kunnen barsten.
Bailee haalde haar schouders op. ‘Niet echt.’
‘Niet echt?’
‘Ik wil niet apart slapen, Blake. Maar dan moeten we zorgen dat we alles contant betalen, want ik weet zeker dat ze het controleren,’ antwoordde ze.
Hij drukte een kus op haar slaap. ‘Dan doen we dat toch.’

Twee uur later stonden ze in de wachtruimte van een Italiaans garagebedrijf. Hij haalde twee koffie bij de automaat en gaf er een aan Bailee. Ze zat in elkaar gedoken op een stoeltje en Blake baalde enorm van zichzelf. Waarom wist hij niets van auto’s zoals elke andere vent? Dan had hij het misschien zelf op kunnen lossen en had Bailee daar niet als een zielig hoopje gezeten. Dan reden ze nu Praag binnen of hadden ze zelfs al ingecheckt. Hij haalde zijn hand wanhopig door zijn haar. Het zorgde ervoor dat Bailee moest lachen, waardoor hij fronste.
‘Je haar staat nu recht overeind,’ grinnikte ze. Blake wreef over zijn haar in de hoop dat het beter werd, maar Bailee bleef grinniken.
‘Mister é Misses, your car is ready,’ zei de kleine monteur met een accent.