Untying the Rope (Mujer Fuerte Series #1)

Chapter 10 : THIRD

TRIGGER WARNING : RAPE, STRONG, AND EXPLICIT LANGUAGE. READ AT YOUR RISK.

I didn't have enough sleep for as long as I can remember. Kahit pa nabalitaan kong umalis daw si Daddy, hindi pa rin ako naging payapa.

I will never be at peace knowing that my predator is confidently walking in and out of my room.

Dalawang araw magmula no'ng pangalawang beses niya akong pinagsamantalahan, ay hindi pa siya ulit pumapasok sa kwarto ko.

Nagkaroon ako ng lakas ng loob na lumabas ng kwarto dahil hindi ko na kinakaya ang gutom. Hindi ako dinadalhan ng pagkain sa kwarto. And it angers me more every time I will think that maybe, it was dad's orders. Dahil alam niyang bababa ako para kumain kapag hindi ko na kinaya, and then I would see him again.

Hindi pa rin bumabalik si Mommy. I wanted to call her so bad but my phone got broken. He stepped on it the first night that he did ruthless things to me.

Everything he did was planned. I know it.

Sobrang tagal nang wala ni Mommy and this never happened before. It was almost three weeks and she's still not here.

I just know that Dad was doing something. I am so sure of it.

With the horrible things he did to me, his own daughter, what more could he can't do, right?

"M-Manang... Si Dad po?" tanong ko sa isa sa mga kasambahay na matagal na rito.

"Ah. Hindi pa ulit umuuwi simula no'ng umalis. Ipinagbilin niyang huwag kang dalhan ng pagkain at hayaan kang bumaba rito. Sabi ko naman ay ayos lang kung dalhan kita, pero nagalit siya at sinabing huwag daw ako makielam at huwag ka raw kunsintihin dahil nag-iinarte ka lang kaya hindi ka na bumababa ng kwarto mo."

Nag-iinarte... Putangina?

"Nina, huwag mong mamasamain ha? Pero, nagrerebelde ka ba?" tanong ni Manang na ikinagulat ko.

Umiling ako.

"Hindi po. Masama po ang pakiramdam ko kaya hindi po ako lumalabas." I lied.

Ngumiwi siya roon.

"E ano 'yung pagtatangka mo sa buhay mo noong nakaraan? Umaarte ka ba? Nagpapapansin ka ba sa mga magulang mo? Hindi biro ang paglaruan ang buhay, Nina. Kasalanan iyon sa Diyos. Wala ka namang problema sa buhay mo. Sa dami ng kayamanan niyo, may lakas ng loob ka pang umakto ng ganyan? Hindi ka pa pumapasok sa eskwela. Ano ba naman, Nina?" dismayadong saad ni Manang.

My heart was shattered into pieces becauase of her judgment.

Ganoon ba ang mindset ng lahat ng tao?

Hindi ko na siya sinagot at dali-dali na lang akong tumakbo pabalik sa kwarto ko.

I always knew I won't be safe in this house. I won't be safe because no one will believe my truths. They would rather believe my father's lies.

Doon ko napagtanto, na hindi talaga lahat ng tao ay malawak at malalim ang pang-unawa.

Kapag mayaman ka, bawal ka nang malungkot, o magkaproblema. Kapag pinagtangkaan mo ang buhay mo, ang iisipin nila umaarte ka at nagpapansin.

Wala manlang makaka-isip na may malaki kang pinagdadaanan. Wala manlang makaka-isip na sa sobrang tindi ng lungkot na nararamdaman mo, gusto mo na lang mamatay.

That night... my depression couldn't even recognize its height.

Ang dami kong iniisip. Ang daming tumatakbo sa utak ko. Hindi ko na ma-isa isa.

Putangina ng mga tao na laging nag-iinvalidate ng nararamdaman ng iba. Putangina ng mga tao na walang alam kung hindi manghusga ng kapwa. Putangina ng mga tao na walang ibang alam kung hindi magbulag bulagan sa totoong problema ng lipunan.

I want to scream but I don't want to be heard. See my problem?

Gusto kong magsumbong at ilabas ang baho ng demonyo kong ama. Pero dahil sa mga taong nananatiling bulag at bingi, na alam kong hindi ako paniniwalaan, gusto ko na lang manahimik.

Gusto ko na lang manahimik nang tuluyan.

Bago pa umandar ulit ang utak ko sa mga isipin, marahas na nagbukas ang pintuan ng kwarto ko.

Gulat pa sa presensya ng demonyo, hindi ako agad nakakilos nang dali-dali siyang lumapit sa akin.

Marahas niya akong pinatindig mula sa kama ko at sinira ang suot kong damit. Ang paghaltak niya sa bra ko ay nag-iwan pa ng sugat. Hinubaran niya agad ako ng damit na pang-ibaba at dali-dali siyang lumuhod.

Hindi ko alam ang gagawin niya noong una pero nang marahas niyang ipinasok ang daliri niya roon, halos mamatay ako sa sakit.

Kumuha siya ng masking tape sa study table ko at ipinaikot iyon sa bibig ko. He sealed my mouth.

Ang posas na mayroon pala siya sa kaniyang bulsa ay mabilis niyang isinuot sa akin.

I cried so hard I feel like I am about to lose my voice.

I muffled words hoping that my cries will stop him but I failed. Next thing I knew, he was there... in between my legs.

I almost pass out because I can't contain the pain anymore.

I feel so helpless.

I can't breathe properly because the tape that he used to seal my lips was slightly touching my nose. And because of my endless cries... I find it hard to breathe.

Ilang beses siyang naglabas-masok sa akin at halos iwanan na ako ng sarili kong kaluluwa.

After his third release, he stood up and I thought he was already finished... but I was wrong.

He kneel in front of me. Then, he unseal my lips from the tape... to only do worst.

He forcefully put his thing inside my mouth. He's choking me and I tried so hard to push him away but my hands were cuffed, and he is too strong. I can't make him move a bit.

I can't grasp the whole thing he's doing. I just know that I am so tired. I want to die.

Sobrang nahihirapan na akong huminga, at nasasakal pa ako. Sana sa pagkakataon na ito... mamatay na ako nang tuluyan.

Dahil hindi ko na kakayanin kung mabubuhay pa ako... at mayroon pang susunod.