De snelweg naar mijn hart

11

Inmiddels ben ik eraan gewend dat opa aan de keukentafel de krant zit te lezen als ik 's morgens beneden kom. Ook vandaag zit hij dat weer te doen. Het is mijn vijfde dag in Amerika en ik heb het Dolly Parton-shirt maar weer aangetrokken, aangezien ik vandaag wel weer aan het werk gezet zal worden.

'Nog interessant nieuws?' informeer ik terwijl ik naast hem ga zitten. Gretig pak ik een donut uit de doos die midden op de tafel staat. Ik heb altijd al een keer donuts als ontbijt willen eten. Mijn moeder zou het niet kunnen aanzien.

'Nah,' doet opa. 'De economie schijnt aan het opbloeien te zijn. En verder –' Hij slaat een bladzijde om. 'Wát heeft-ie gedaan?'

'Wat is er?' Ik leun opzij en lees de kop boven het grootste artikel op de pagina. Brandon Greene slaat journalist het ziekenhuis in. Eronder staat een grote foto van de man die we gisteren nog op televisie hebben gezien. Op deze foto lacht hij in de camera, zich van geen kwaad bewust.

Mijn gedachten gaan naar Miles. Dit is zijn vader. Zou hij altijd al losse handjes hebben gehad? In dat geval begrijp ik waarom Miles me de indruk heeft gegeven dat hun relatie niet al te soepel verloopt. Iedereen zou een veilig thuis moeten hebben, zonder geweld.

'Die had ik niet aan zien komen,' mompelt opa. Zijn woorden verbazen me niet. Zelfs al zou Brandon in zijn vrije tijd zeehondjes doodknuppelen, dan zou hij tegenover anderen vast nog steeds de onschuld zelve zijn. Mensen die een verrotte kant aan hun persoonlijkheid hebben, weten die meestal uitstekend te verbergen. In zekere zin kan ik daar zelf over meepraten.

De achterdeur gaat open en Claudia komt binnen. 'Ik heb de verloren dochter gevonden, hoor. Missy lag gewoon bij de buren op de veranda te slapen. Dat luie beest.'

Opa kijkt niet eens op. Zijn ogen blijven gefixeerd op het artikel over Brandon.

Claudia haalt haar schouders op en loopt op het aanrecht af om koffie te zetten. 'Jij thee, Clio?'

'Graag,' antwoord ik. 'Zal ik vandaag maar weer de winkel in gaan, opa? Of wilde je me nog meer banden laten demonteren?'

'Nee, winkel is goed. Ik heb nog wel een klusje voor je. Wacht even.'

Ik wacht al mijn hele leven. Maar waar wacht ik eigenlijk op? Tot ik doodga? Toch weet ik wel beter dan dit soort dingen hardop te zeggen. Daarom houd ik mijn mond en wacht ik tot Claudia mijn thee klaar heeft.

-

Het klusje van opa blijkt het opstarten van een Facebook-pagina voor zijn bedrijf te zijn. Daar hebben we het van het weekend al een keer vluchtig over gehad en daardoor heeft hij besloten het aan mij uit te besteden. Zelf heeft hij wel een account op het sociale medium, maar hij weet niet goed hoe hij het kan inzetten voor zijn bedrijf.

Blij dat ik iets nuttigs kan doen met mijn tijd nestel ik me met mijn laptop achter de toonbank in de winkel neer. Op maandagmorgen verwacht ik toch weinig tot geen klanten, dus dan kan ik net zo goed meteen aan de slag gaan.

Het opzetten van de pagina is binnen een uurtje gedaan. Alle relevante informatie staat erop en ik heb een foto van de voorgevel gemaakt als profielfoto. Nu moet ik alleen nog interessante updates plaatsen. Opa had het over foto's van producten, dus pak ik mijn telefoon van de balie en loop ermee door de winkel.

In de afgelopen vijf dagen heb ik al heel wat geleerd over auto's, maar de meeste dingen zijn nog steeds een raadsel voor me. Het is dat er kaartjes bij alle producten hangen, anders had ik geen flauw idee gehad wat het allemaal is. Zoals deze set remschijven. Het ziet er meer uit als iets wat je gebruikt om te discuswerpen.

Een rinkelend belletje doet me opschrikken. Als ik me omdraai naar de deur om mijn eerste klant van vandaag te begroeten, zie ik dat het Miles is. 'Hé, ben je verdwaald?'