De snelweg naar mijn hart

2

Natuurlijk stonden mijn ouders niet meteen te springen bij mijn aankondiging. Ik heb nog nooit in mijn eentje gevlogen en bovendien, wat moet ik aan de andere kant van de wereld gaan doen als mijn leven hier zo'n puinhoop is? Kan ik niet beter eerst een nieuwe baan zoeken in plaats van mijn kostbare spaargeld te verspillen aan een vliegticket? Maar ik heb vastgehouden aan het argument dat het voor opa ook werkte om er vandoor te gaan. En dus stap ik nu de verblindende Texaanse zon in, ruim achtduizend kilometer van huis.

In de zesendertig uur tussen mijn ontslag en mijn vertrek naar het vliegveld hebben mijn ouders zich er langzaam bij neergelegd dat ik dit echt doe. Rosalie stuurde me nadat ik door de douane was zelfs nog een appje om te laten weten dat ze het ondanks alles wel een stoere keuze van me vindt.

Ik weet niet of ik het daarmee eens ben. Ben ik niet gewoon aan het weglopen van mijn problemen? Weglopen lost nooit iets op, zeggen ze altijd. Behalve voor mijn opa dan. Toen oma overleed, besloot hij dat het leven kort was en dat hij iets van de wereld wilde zien. Heel ver kwam hij echter niet, want tijdens zijn road trip door Amerika in een vervallen camper werd hij verliefd op Texas. Ik weet nog goed hij gestrest mijn vader destijds was. Hij vond het maar niks dat een zestigjarige in zijn eentje door zo'n groot en gevaarlijk land aan het trekken was. Dus ergens begrijp ik ook wel dat hij niet laaiend enthousiast is nu zijn tweeëntwintigjarige dochter zijn vader achterna gaat. Alleen heb ik een vast logeeradres, bij een familielid nota bene.

Ik loop achter de andere passagiers aan naar de douane. De rij lijkt te kruipen, maar na een halfuur ben ik er eindelijk door en kan ik verder naar de hal met de bagagebanden.

Een van de voordelen van een opa in het buitenland hebben, is dat we genoeg grote koffers in huis hebben voor dit soort spontane tripjes. Hoewel ik pas twee keer eerder bij mijn opa ben geweest, hebben we ook een keer een vakantie met hem doorgebracht in New York. Dat is bijna twee jaar geleden, om het afstuderen van Rosalie te vieren.

Nadat ik al talloze koffers voorbij heb zien komen en ik me bijna begin af te vragen of die van mij boven de oceaan uit het vliegtuig is gevallen, duikt het vertrouwde donkerrode kunststof op in mijn gezichtsveld. Ik til het ding van de band en rol het mee naar de schuifdeuren die de aankomsthal in leiden. Zoekend kijk ik om me heen. Mijn opa weet dat ik kom, dus hij zou –

'Clio!' Een gezette vrouw met grijsblonde haren en een lichtblauwe oversized blouse komt op me af en slaat haar armen om me heen terwijl ze me drie luchtkussen geeft. 'Wat goed om jou weer te zien. Iedere keer ben je weer zo'n stuk volwassener geworden.'

Ik laat me gewillig platdrukken. Ook al is deze vrouw mijn oma niet en ook al heeft ze kleinkinderen van zichzelf, ik vind het ergens toch wel schattig dat ze ons ook als haar eigen kleinkinderen ziet. 'Ook goed om jou weer te zien.'

Ze laat me los en bekijkt me nog eens goed van top tot teen. 'Wat ben je toch een mooie meid.'

Oké, kan ze nu stoppen met overdrijven? Mijn opa is inmiddels zes jaar samen met Claudia, maar ze doet qua complimentjes en mooie woorden nog steeds alsof we in de eerste fase van kennismaking zitten.

'Heb je een goede vlucht gehad?'

'Ja hoor, prima.' In werkelijkheid kon ik me nergens op concentreren, dus heb ik het merendeel van de reis naar het scherm met vluchtinformatie zitten staren. Het aantal kilometer tot bestemming zien aflopen was op de een of andere manier het meest rustgevende wat ik kon bedenken.

'Je opa had een afspraak, anders was hij je zelf op komen halen. Ik denk dat hij wel zo'n beetje thuis is tegen de tijd dat wij er zijn.'

Ik hoop het. Na al die eenzame uren in het vliegtuig snak ik ernaar om mijn opa weer te zien. Het is sowieso alweer twee jaar geleden dat ik hem voor het laatst in levenden lijve gezien heb. Elkaar regelmatig opzoeken is nou eenmaal een kostbare bedoening – zowel in geld als in tijd. Gelukkig leven we in de eenentwintigste eeuw, waarin er dingen bestaan als Skype en Facebook. Ik kan me niet voorstellen hoe erg ik mijn opa gemist had als ik veertig jaar eerder geleefd had.