De snelweg naar mijn hart

18

Het is druk in het dorpscafé als Dusty en ik er op vrijdagavond naar binnen stappen. Volgens Dusty komt dat omdat het volgende week vier juli is en veel studenten alvast naar huis zijn gekomen.

'O, het is jukeboxavond,' merkt Dusty op terwijl we naar de bar lopen voor een eerste drankje.

Aangezien ik nog nooit een jukebox in het echt gezien heb, kijk ik zoekend om me heen. Ik vind er echter geen. Wel staat er een provisorische dj-set met een doos ernaast waar een gleuf in zit. 'Waar zie jij die dan?'

'Geen echte jukebox,' antwoordt Dusty tot mijn grote teleurstelling. 'Het houdt in dat de dj de hele avond verzoekjes draait. Dat doet hij zo ongeveer eens per maand. Zie je die stapel papiertjes bij die doos liggen? Die zijn bedoeld om je verzoekjes op te schrijven. Dan doe je ze in de brievenbus en de dj vist er steeds een paar uit om te draaien. Wij gaan er zo ook wel eentje indienen.'

Terwijl we verder lopen naar de bar probeer ik alvast te verzinnen welk nummer ik zou willen aanvragen. Dusty bestelt twee biertjes voor ons en met allebei een glas in onze hand zetten we koers richting de dj. Te vroeg naar mijn zin, want ik heb nog geen besluit genomen over mijn keuze. Dusty kennelijk wel, want zij begint meteen te schrijven en duwt haar briefje in de doos. Vervolgens kijkt ze mij verwachtingsvol aan.

Waarom moet ik altijd zo moeilijk doen over dingen als dit? Ik wil het perfecte nummer aanvragen, maar daar moet ik eerst een eeuwigheid over nadenken. Ik kan nooit even net als Dusty hup snel iets invullen en het briefje in de doos doen.

'Zelfde nummer als vorige week?' stelt ze voor.

'Nee, ik wil niet iedere keer hetzelfde doen.' Ik denk nog even na en zet dan mijn potlood tegen het papier. Voor ik me kan bedenken, duw ik het briefje door de gleuf in de doos. Nu is het een kwestie van wachten tot mijn verzoekje gedraaid wordt.

Dusty sleept me mee naar hetzelfde hoekje als waar we vorige week stonden. Daar begint ze zich meteen uit te leven op de muziek. Natuurlijk is het weer een of ander countrynummer waar ik nog nooit van gehoord heb.

Ik doe mijn best om mijn heupen ook een beetje te bewegen. Na negen dagen in Texas ben ik dit soort muziek al iets meer gaan waarderen. Gelukkig maar, want Claudia draait dit thuis ook regelmatig. Anders zou ik een zwaar leven hebben hier.

Het duurt nog twee nummers voordat Dusty plotseling met een overdreven blije uitdrukking op haar gezicht haar armen in de lucht gooit. 'Yes, deze heb ik aangevraagd!'

Hé, volgens mij ken ik dit zelfs. Ja, op het moment dat de zanger inzet, weet ik het zeker. Dit werd hier vorige week ook gedraaid. Het is dat nummer over vrijdagavond – al lijkt dat een vaak terugkerend thema te zijn in countrymuziek.

'Stuck in traffic, going slow, nothing on the radio,' zingt Dusty keihard in mijn oor mee. Bij het refrein begint ze nog wilder te dansen dan ze al deed.

Ik doe vrolijk met haar mee. Het blijkt maar weer dat ik muziek weliswaar moet kennen om erop los te gaan, maar dat hoeft niet heel goed te zijn. En als dit Dusty's lievelingsnummer is dan doe ik graag met haar mee.

Aan het eind van het nummer leunt Dusty tegen de muur achter ons aan om weer op adem te komen. 'Zo hé, dat was lekker, maar ik heb er wel honger van gekregen. Wat zeg je ervan als we nacho's bestellen?'

'Klinkt goed,' vind ik. Eigenlijk heb ik zin in bitterballen, maar dat kennen ze hier natuurlijk niet. In Nederland bestel ik die overigens ook bijna nooit in een café. Het zal dat effect wel zijn van als je iets niet kunt krijgen dat je het dan ineens mist.

'Ben zo terug.' Dusty verdwijnt al tussen de andere bezoekers door naar de bar. Omdat die slechts een paar meter van ons plekje verwijderd is, kan ik haar blonde kruin nog zien terwijl ze de barman iets in zijn oor schreeuwt. Ze overhandigt hem een verfrommeld bankbiljet en komt dan weer mijn kant op. 'Ze komen er zo aan.'