De snelweg naar mijn hart

23

'Weet je zeker dat we hier goed zitten?'

'Denk je dat ik ooit eerder bij een gynaecoloog geweest ben?' kaatst Dusty terug terwijl ze de bewegwijzeringsbordjes die overal in de gangen hangen uitvoerig bestudeert.

Daar geef ik maar geen antwoord op. Het toeval wil dat ik wel ooit bij een gynaecoloog ben geweest. Ik was vijf en mijn moeder was net als Dusty per ongeluk zwanger geraakt – alleen was in dit geval wél de vader bekend. Mijn moeder was zo enthousiast toen ze Rosalie en mij op het scherm liet zien waar de baby zat. Die blijdschap was van korte duur, want drie dagen later kreeg ze een miskraam. Daarna heb ik nooit meer een reden gehad om een gynaecoloog te bezoeken.

We nemen nog een paar afslagen, gepaard met vele blikken op het scherm van Dusty's telefoon waar de informatie over haar afspraak staat. Dan vinden we eindelijk de deur met het nummer dat correspondeert met Dusty's gegevens. We nestelen ons op een paar stoelen die tegen de muur tegenover de spreekkamer bevestigd zijn. Meteen begint Dusty aan de zoom van haar T-shirt te frunniken.

'Zenuwachtig?' informeer ik, wat een stomme vraag is want natuurlijk is ze zenuwachtig.

'Ja,' antwoordt Dusty dan ook. 'Ik kan nog niet bevatten dat we zo meteen gaan kijken naar een levend wezen dat in mijn buik zit. Ik hoop zo dat ik nog niet zo ver ben. Ik bedoel, natuurlijk is het geen zes maanden of zo, dat zou je wel kunnen zien, maar stel dat ik al bijna bij de twintig weken ben? Ik heb geen idee of je dan al een buikje hebt of niet.'

'Bij twintig weken denk ik wel. Dan zit je al op de helft.' Niet dat ik ook maar iets weet van zwangerschappen. Ik weet hoe baby's gemaakt worden en hoe een hoogzwangere buik eruitziet, maar daar houdt het mee op.

'Hopelijk komen we niemand tegen die ik ken.'

'Daarom heb je toch speciaal een ziekenhuis in Houston uitgekozen?' Wat ik overigens volkomen begrijp. Als ik in haar situatie zou zitten, zou ik ook niet naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gaan.

'Ja, maar wat als ik hier een studiegenootje of zo tegenkom?'

'Kennen je ouders die?'

'Gelukkig niet.'

Ik wil mijn mond alweer openen in een poging haar verder gerust te stellen, maar dan gaat de deur voor ons open en stapt er een vrouw in een witte jas en met een bril in haar donkere krullen naar buiten.

'Dusty Barlow?'

'Shit,' prevelt Dusty. Ze grijpt mijn hand vast en knijpt erin.

'Je kunt dit. Kom op.' Ik sta op en help haar overeind. Samen gaan we achter de gynaecoloog aan de behandelkamer in.

In het midden van de ruimte staat de welbekende stoel die ik die ene keer in het echt heb gezien en daarna nog vaak in films en series. De gynaecoloog gebaart ernaar en zegt tegen Dusty dat ze moet gaan liggen.

Met grote ogen vol angst doet Dusty wat haar gevraagd wordt. Liggend in de stoel pakt ze mijn hand vast. 'Ik heb je mentale steun nodig.'

'Maak je geen zorgen, daarvoor ben ik hier.'

'Goed dat je iemand hebt meegenomen,' vindt de gynaecoloog. 'Ik begreep dat je niet precies weet hoe lang je al zwanger bent?'

'Dat klopt,' antwoordt Dusty met een vreemd hoog piepstemmetje. Ik heb haar nog nooit zo onzeker gezien. Het is beangstigend.

'Ben je recentelijk nog ongesteld geworden?'

Dusty's wangen worden rood. 'Ik heb al een paar maanden de pil doorgeslikt.'

'Aha, dan zullen we eens gaan kijken. Zou je je shirt een stukje omhoog willen doen?'

Gewillig schuift Dusty de roze stof omhoog zodat haar buik ontbloot wordt. De gynaecoloog kwakt er een klodder gel op, wat Dusty een gilletje ontlokt.