De snelweg naar mijn hart

31

Zo hard ik kan bonk ik op de deur van het appartement. Ik stop alleen af en toe om aanhoudend op de bel te drukken. Als de deur uiteindelijk opengaat, val ik dan ook bijna voorover naar binnen.

Miles kijkt me geërgerd aan. 'Jezus Clio, is er brand of zo?'

Ik geef hem niet de kans om meer te zeggen, maar druk mijn lippen op de zijne. Mijn armen sla ik om zijn nek en ik duw mijn lichaam stevig tegen het zijne aan. Ik kus hem alsof dit de laatste keer zal zijn dat ik de kans krijg.

Pas als Miles me van zich afduwt, stop ik. Hij kijkt me niet-begrijpend aan. 'Wat is dit?'

'Dit was eigenlijk niet waar ik voor kwam,' mompel ik. 'Of ja, dat ook, maar niet in deze volgorde.'

Miles trekt me naar binnen en maakt de deur achter me dicht. 'Waar kwam je dan wel voor?'

Ik loop op de bank af en laat me erop neerzakken. 'Hoe is het met je vader?'

'Goed. Hij is bij bewustzijn.'

'Fijn om te horen. Wat is er tussen jullie gebeurd?'

Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij me aan. 'Is dat waar je voor kwam? Om me uit te horen over mijn vader?'

'Ja,' antwoord ik stellig. 'Ik wil meer over je privéleven weten voordat ik een definitieve beslissing neem.'

'Een beslissing waarover?'

'Wat is er gebeurd? Klopt het dat je niet gelukkig bent?' Shit, dat laatste had ik niet zo direct willen vragen.

Miles slaakt een zucht en komt naast me zitten. 'Er is niet zozeer één specifiek ding gebeurd dat alles verpest heeft of zo. Het is gewoon... Het vaderschap was niet bepaald wat hij zich erbij voorgesteld had. Hij hoopte dat we samen naar allerlei racedingen zouden gaan en dat ik ook coureur zou worden en de hele mikmak. Daardoor deed ik op de middelbare school langere tijd alsof ik een hekel had aan auto's. Ik denk dat het vrij normaal is om je op die leeftijd te verzetten tegen wat je ouders van je willen, maar tussen mijn vader en mij is er op een gegeven moment iets beschadigd waarvan ik niet weet of het ooit nog hersteld kan worden.'

'Heb je hem ooit verteld dat je geen coureur wilde worden?'

'Ja, meerdere keren.' Miles gaat verzitten. 'Het hielp alleen niet. Hij dacht dat als hij me maar vaak genoeg mee zou slepen naar wedstrijden, me exclusieve kijkjes achter de schermen zou geven, me stiekem in zijn auto zou laten rijden, dat het dan allemaal wel over zou gaan. Ik denk dat hij eigenlijk gewoon niet zo goed wist hoe hij met kinderen om moest gaan. Mijn moeder is altijd degene geweest die een gezin wilde. Dat ik in hun leven ben, is alleen maar te danken aan het feit dat hij zo veel van haar houdt dat hij niet kon weigeren om haar grootste wens in vervulling te laten gaan. Bovendien was hij toch nooit thuis, dus ik denk dat hij dacht dat hij toch geen last van me zou hebben.'

Ik knik begrijpend, al weet ik niet helemaal zeker of ik het allemaal begrijp. 'Dus je vader heeft je moeder zwanger gemaakt en toen heeft hij zich weer op zijn werk gestort?'

'Nee, zo zit het niet. Ze konden geen kinderen krijgen. Dat heeft ze bijna uit elkaar gedreven. Ik ben geadopteerd. Zijn geld maakte het proces een stuk makkelijker dan het voor de meeste mensen zou zijn.'

Geadopteerd. Ik moet het woord even laten bezinken. Volgens mij ken ik niemand die geadopteerd is. Geen wonder dat ik er nooit bij stilgestaan heb dat daar hun problemen begonnen zouden kunnen zijn. 'Dus daarom loopt de relatie met je vader zo stroef. Jullie hebben geen bloedband.'

'Uiteindelijk komt het daar misschien wel op neer, ja.'

'En je moeder dan?'

'Mijn moeder is een fantastische vrouw. Zij is er altijd voor me geweest en heeft er alles aan gedaan om mij een dubbele dosis liefde te geven. Met haar heb ik wel gewoon contact. Ze heeft hier vorige week nog koffie gedronken.'