De snelweg naar mijn hart

5

'En jij denkt dat we hier een rijke kerel gaan vinden?'

Dusty haalt haar schouders op. 'Als je het niet probeert, vind je hem sowieso niet.'

Ik neem de bar in me op die de hotspot van dit duffe dorpje zou moeten zijn. De zaak heeft een brede veranda vol kleine tafeltjes en binnen staat de muziek al goed hard. Diverse groepjes jongeren hangen buiten rond met peuken en plastic bekers bier in hun handen. Niet echt een plek waar je rijke kerels verwacht. Niet in mijn fantasieën tenminste.

Op dit moment heb ik echter weinig keus, want Dusty stapt al op de deur af – dus ik kan of haar volgen of teruglopen naar het huis van mijn opa. Ik kies voor die eerste optie en word verwelkomd door een lucht van rook vermengd met alcohol. Een of ander countryliedje klinkt uit de speakers. Nog even en ik kan waarschijnlijk een hele rits countryzangers opnoemen waar in Nederland nog nooit iemand van gehoord heeft.

Met haar heupen wiegend op het ritme van de muziek loopt Dusty naar de bar. Daar draait ze zich naar me om. 'Biertje?'

Ik haal mijn schouders op. Ik drink niet zo vaak bier omdat ik het niet zo heel lekker vind, maar ergens heb ik het gevoel dat ik vanavond wel wat extra moed kan gebruiken.

Dusty richt zich tot het meisje achter de bar, dat haar hoofd aan één kant kaalgeschoren heeft en aan de andere kant juist lang haar heeft, en bestelt twee biertjes. Zodra het meisje die op de bar neerzet, pakt ze de bekers op en geeft er eentje aan mij. Dan tikt ze met haar beker tegen de mijne. 'Op onze vrijdagavond.'

Het moet een verwijzing zijn naar het liedje dat momenteel in deze tent gedraaid wordt, waar de woorden Friday night regelmatig in voorkomen. 'Ja, proost.' Onwennig nip ik van mijn drankje. Hier sta ik dan, in een kroeg duizenden kilometers van huis met iemand die ik eigenlijk nauwelijks ken. Wat kom ik hier in vredesnaam doen? Het is niet alsof ik serieus op zoek ben naar een relatie en mijn hoofd staat nu echt niet naar dansen.

'Dus, wat is je type?' vraagt Dusty met een twinkeling in haar ogen. 'Behalve rijk natuurlijk.'

'Ik heb niet echt een type.'

'Helemaal geen? Hm.'

Hopelijk geeft ze het nu op. Zeggen ze trouwens niet altijd dat je eerst van jezelf moet houden voordat je van iemand anders kunt houden? Op dit moment hou ik absoluut niet van mezelf. Het tegenovergestelde juist; ik haat mezelf. Er is dus nog een hele lange weg te gaan voordat ik me in een relatie zou kunnen storten.

'Dan moet je dus maar een voor een alle jongens die je tegenkomt proberen te versieren,' concludeert Dusty.

Ik sproei bijna mijn bier over haar heen bij het horen van die opmerking. 'Mooi niet.' Een vlugge blik door de ruimte leert me dat alleen al hierbinnen zeker dertig jongens aanwezig zijn. Ik zou eentje proberen te versieren al een hele opgave vinden, laat staan dertig. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt.

'Oké, oké, dat is misschien een beetje veel van het goede. Maar ik vind wel dat je hier vanavond moet weggaan met op z'n minst één telefoonnummer op zak.'

Zelfs dat vind ik al een hele opgave. Ik heb nog nooit het telefoonnummer van een jongen geritseld. Nooit. Met het enige vriendje dat ik ooit heb gehad chatte ik vooral veel op Facebook in onze scharrelperiode. 'Moet dat echt?'

Dusty zet een hand in haar zij en kijkt me streng aan. 'Hoe wil je ooit iets van je leven gaan maken als je geen zin hebt om je handen ervoor uit de mouwen te steken?'

'Zegt degene die geen zin heeft om volwassen te worden.'

'Ik doe in ieder geval niet moeilijk over jongens. Maar oké, wat jij wilt, laten we dan tenminste eerst gaan dansen. Jongens versieren kan altijd nog.'