De snelweg naar mijn hart

13

Na het avondeten komt Dusty langs en samen lopen we naar de diner in het dorp om een milkshake te halen. We hebben nauwelijks de oprit van opa en Claudia verlaten of Dusty begint al over de lijst.

'En, huiswerk af?'

Ik rol met mijn ogen. 'Ja, ik heb vijf dingen bedacht waar ik blij van word.'

'Vond je het moeilijk?'

'Ja,' antwoord ik zonder na te denken. 'De eerste was het makkelijkst, die heeft Miles voor me verzonnen.'

'Wat was het?' wil Dusty weten.

'De pannenkoeken van de IHOP.'

Dusty schiet in de lach. 'Ik ken maar weinig mensen die daar níét blij van worden.'

'Dat zei Miles ook al, maar dat maakt voor de lijst toch niet uit? Ik word er blij van, dus het is een goed eerste punt.'

Dusty knikt goedkeurend. 'Daar heb je gelijk in. Wat heb je verder nog bedacht?'

Ik doe mijn best om me alle overige vier punten van mijn huiswerklijst te herinneren. Na het bezoek aan de IHOP zijn Miles en ik naar het Memorial Park in Houston gegaan voor een brainstormwandeling. 'Bruce Springsteen, praten over mijn favoriete boeken met mensen die ze ook hebben gelezen, de zomer en wanneer mijn zus en ik elkaar quotes uit onze favoriete film sturen.'

'The parent trap, toch?'

'Serieus?' vraag ik ongelovig. 'We hebben elkaar vijf jaar niet gezien en dit is wat je hebt onthouden, mijn guilty pleasure film samen met Rosalie?'

Dusty heft haar handen op ter verdediging. 'Selectief geheugen. Ik weet ook nog dat je lievelingskleur groen is.'

'Tegenwoordig is het meer paars.'

'Weet je dat zeker?'

Ik kijk haar bevreemd aan. 'Probeer je me nou aan het twijfelen te brengen over een van de weinige dingen die ik wél weet?'

'Nee, ik probeer alleen maar te zeggen dat je daarmee dus een stapje dichterbij bent met uitvinden wie je bent.'

Daar denk ik over na. Ik ben Clio de Vries, ik hou van pannenkoeken van de IHOP en mijn lievelingskleur is paars. Een baan zal ik er nog steeds niet mee vinden, maar ze heeft gelijk als ze zegt dat het wel helpt om mezelf te vinden. Misschien ga ik mezelf minder waardeloos vinden als ik een fetisj ontwikkel voor pannenkoekenetende paarsliefhebbers.

'Hoe gaat het met het huiswerk van je opa? Heb je daar vandaag nog iets aan gedaan?'

'Ja, ik heb samen met Miles geoefend in zijn auto. Het was best moeilijk, omdat het in zijn auto de eerste keer ook misging, maar uiteindelijk is het gelukt. Ik had het niet eens door toen de drie minuten voorbij waren. Miles is best grappig, wist je dat?'

'Ja, Miles is echt een grappige, lieve jongen. Misschien moet je hem gaan daten.'

'Nee,' antwoord ik stellig. 'Ik moet eerst van mezelf gaan houden voordat ik van iemand anders kan houden, weet je nog? En ik heb trouwens tegen Miles gezegd dat ik celibatair ben, juist om potentiële flirtpogingen uit de weg te gaan.'

'Oké, ik weet niet waar ik het eerst op moet reageren,' begint Dusty. 'Maar celibatair? Jij bent echt gek. En hoezo hou je niet van jezelf? Ik dacht dat je jezelf alleen kwijt was.'

Shit, heb ik dat niet tegen haar gezegd? Ik dacht dat ik het er zowel met Miles als met haar over had gehad, maar misschien was dat alleen in gedachten. Hoe ga ik me hier nu weer onderuit lullen?

'Clio,' zegt Dusty streng, alsof ze precies weet dat ik haar vraag wil ontwijken. 'Vertel het me. We zijn vriendinnen, toch?'

'Waar zijn je andere vriendinnen eigenlijk?' Ha, de perfecte afleidingsmanoeuvre.