De snelweg naar mijn hart

32

Aangezien Dusty vandaag maar een halve dag werkt, ga ik meteen na mijn vrijpartij met Miles naar haar toe. Samen gaan we op de schommelbank helemaal achter in de tuin zitten.

'Vertel, wat is er zo dringend?' wil ze weten.

'Ik wil je een voorstel doen.'

'O?' Ze recht haar rug en haar ogen kijken me groot en vragend aan.

'We hadden het er gisteren op de terugweg over dat jij een serieuze baan zult moeten vinden om de tweeling te onderhouden, toch?'

'Sst,' doet Dusty geschrokken. 'Mijn ouders weten het nog niet. Ik wil het ze vanavond vertellen.'

Schichtig kijk ik om me heen, maar er is niemand in de buurt die ons gehoord kan hebben. Opgelucht praat ik verder. 'Ik wil met je samenwerken.'

'Samenwerken? Hoe bedoel je?'

'In de zin van samen een bedrijf opzetten.'

'O, dat is een tof idee!' Dusty klapt verrukt in haar handen. 'Dan kunnen we zogenaamd de hele dag vergaderen via Skype onder het mom van werk.'

'Ik dacht meer aan face-to-face vergaderen. Samen in hetzelfde kantoor met een paar milkshakes erbij.'

Deze woorden zorgen ervoor dat Dusty's ogen zo mogelijk nóg groter worden. 'Hier, bedoel je?'

'Hier,' bevestig ik met een knikje.

'Dus je blijft?' Ademloos kijkt ze me aan, wachtend tot ik haar vertel dat ze het goed begrijpt.

Ik bijt op mijn lip. 'Het ziet ernaar uit van wel. Er zijn nog wat dingen die ik geregeld wil hebben en een daarvan is dit. Ik kan hier natuurlijk alleen komen wonen als ik werk heb en ik zie het niet zitten om fulltime voor mijn opa te blijven werken. Ik kan meer dan dat.'

'O Clio, hoor nou wat je zelf zegt. Ik ben zo trots op je. Wie had dit een paar weken geleden kunnen denken?'

Ik niet, dat is een ding dat zeker is. Toen ik hier kwam, was ik er zeker van dat mijn leven gedoemd was te mislukken. Ik zou de eeuwige loser zijn zonder fatsoenlijke baan en met een dode beste vriendin. Net als mijn opa destijds wil ik een nieuwe start maken zonder te vergeten waar ik vandaan kom. Opa denkt nog steeds aan oma en ik nog steeds aan Alice, maar dat wil niet zeggen dat ik niet verder kan. En als de mensen in Amerika me daar het beste bij kunnen helpen dan is dat zo.

Dusty slaat haar armen om me heen voor een stevige omhelzing. 'Natuurlijk wil ik met je samenwerken. We gaan iets met tekst doen, neem ik aan?'

Ik knik, voor zover dat nog gaat met haar lichaam zo strak tegen het mijne. 'En social media. Ik heb al een soort van bedrijfsplan gemaakt, ik moet het alleen even vertalen naar het nieuwe scenario. Mijn plan was namelijk gericht op een solocarrière in Nederland.'

Eindelijk laat Dusty me los. 'Vanwaar dit besluit ineens?'

'Het is een samenloop van omstandigheden,' leg ik uit. 'Ik had eerst een gesprek met mijn ouders en toen met mijn opa. Daardoor besefte ik steeds meer dat Nederland op dit moment niet de goede omgeving voor mij is. Daar is alles bekend en vertrouwd, maar dat is juist het gevaar. Ik ga daar wegzinken in zelfmedelijden. Hier ben ik meer geneigd ergens voor te vechten.'

'Soms is verandering van omgeving het enige wat je nodig hebt.'

'Nou ja, het is niet alleen dat...' Met een stomme grijns op mijn gezicht kijk ik haar aan.

'Wat is er nog meer dan? Ooh, ik weet het al! Miles! Ik zei het je.'

'Ik wil niet de rest van mijn leven blijven denken aan die ene jongen die ik liet lopen omdat hij toevallig in het verkeerde land woonde. Wat als ik in Nederland nooit meer iemand tegenkom die kan tippen aan Miles? Dan blijf ik voor eeuwig alleen.'