De snelweg naar mijn hart

24

Dit is de eerste keer dat ik op vier juli in Amerika ben. Ik vind het dan ook prachtig om te zien hoe nationalistisch iedereen hier is. Het is net koningsdag, maar dan keer tien. Overal zijn Amerikaanse vlaggen te zien en zo'n beetje alles is in de kleuren rood, wit en blauw. Die gelegenheid grijpt mijn opa aan om naast de Amerikaanse vlag ook de Nederlandse vlag uit te hangen. Het zijn tenslotte dezelfde kleuren.

's Avonds zijn we uitgenodigd bij de buren. We gaan eerst samen naar de sportvelden van de middelbare school een dorp verderop voor een vuurwerkshow en daarna is er een barbecue bij hen thuis.

Als we de tuin van de buren in lopen, springt Dusty op uit een stoel. Ze draagt een topje in het motief van de Amerikaanse vlag en een spijkerrokje. 'Ik ga de rest even roepen?'

Terwijl ze het huis in verdwijnt, kan ik me alleen maar afvragen hoe lang het zal duren voordat dat topje haar niet meer past. Bij een tweelingzwangerschap komt er vast eerder een buikje tevoorschijn dan wanneer het er maar eentje is.

De volgende die naar buiten komt, is een slungelige jongen met blond haar dat voor zijn ogen valt. Het kost me een paar seconden om hem te herkennen. 'Bronson?'

'Clio,' lacht hij. 'Wat leuk om jou weer te zien.'

'Zeg dat wel, joh. Wat ben jij gegroeid. De laatste keer was je nog zo'n klein opdondertje.' Verwonderd laat ik mijn blik over Dusty's broertje heen glijden, dat in niks meer lijkt op het jochie van vijf jaar geleden.

Bronson steekt zogenaamd stoer zijn borst vooruit. 'Niet meer. Ik ben nu een heuse student.'

'Aan Harvard nog wel. Dat heb je goed gedaan.'

'Absoluut,' merkt meneer Barlow op, die nu ook naar buiten komt, gevolgd door zijn vrouw en dochter. Verheugd wrijft hij in zijn handen. 'Zullen we maar gaan dan?'

Verdeeld over twee auto's begeven we ons naar het dorp verderop. Dusty komt gezellig bij opa, Claudia en mij in de auto zitten en vertelt me honderduit over de school in kwestie, waar zij zelf ook op gezeten heeft. Eenmaal bij het gebouw gearriveerd is het even zoeken naar een vrij plekje voor de auto, maar dan kunnen we onze weg naar de tribunes voortzetten. Eenmaal bij de trap omhoog aangekomen, zie ik plotseling Miles staan.

'Hé,' begroet ik hem verrast. 'Kom je ook vuurwerk kijken?'

'Ja, en daarna kom ik met jullie mee-eten. Dusty heeft me uitgenodigd.'

'Wel zo gezellig, toch?' reageert Dusty terwijl ze mij aankijkt.

'En je eigen ouders dan? Moet je daar niet gaan eten?'

Miles' blik verhardt en hij draait zich om om voor ons uit de tribune op te lopen. Met ferme passen beent hij de trap op. De hele weg naar een rij waar genoeg plek is voor ons allemaal zegt hij geen woord.

Ik durf nauwelijks naast hem te gaan zitten, maar aangezien ik degene ben die vlak achter hem loopt, is dat wel het meest logische. Met ingehouden adem zak ik op het stoeltje neer. Was die opmerking over zijn ouders ongepast? Ik had het moeten weten. Als de band met hen zo slecht is dat hij zich omdraait als hij ziet dat zijn vader op de autosloop is dan gaat hij natuurlijk ook niet vrolijk bij ze langs voor het eten.

'Ik eet bij mijn ouders met kerst en op mijn moeders verjaardag en dat is het,' bromt Miles plotseling tussen opeengeklemde kaken door. Die verklaring had ik niet meer aan zien komen.

Het duurt dan ook even voordat ik iets weet om terug te zeggen. 'Het spijt me. Ik wist niet dat het zo erg was.'

'Ik probeer verdere emotionele schade voor mezelf te beperken. Al ben ik daar niet altijd even goed in.'