De snelweg naar mijn hart

29

Een dikke twee uur later arriveren we in het ziekenhuis waar Brandon ligt. Zodra we zijn kamernummer hebben doorgekregen van de receptioniste, stevenen we op de lift af. Eenmaal boven draait Miles zich naar Dusty en mij om.

'Willen jullie op de gang blijven wachten?'

Dusty knikt. 'Doen we.'

'Fijn.' In zijn eentje loopt Miles verder de gang door en stopt dan bij een van de deuren aan de rechterkant. Hij haalt diep adem voor hij de klink omlaag duwt en de kamer binnen gaat.

Dusty pakt mijn hand vast en leidt me naar een bankje dat tegen de muur is gemaakt. 'Neergeschoten worden op live televisie, dat is ook wat.'

'Zeg dat wel,' zucht ik terwijl ik naast haar plaatsneem. 'Hoe reageerde Miles op jouw nieuws?'

'Heel rationeel, jij kleine slaapkop. Hij begon meteen allerlei vragen te stellen. O, ik heb het trouwens ook aan Ethan verteld. Dat heb je natuurlijk ook gemist doordat je sliep.'

Ik voel mijn ogen groot worden. 'Echt? Hoe reageerde hij?'

'In eerste instantie was hij absoluut niet blij, maar later draaide hij bij. Hij heeft me een soort ultimatum gesteld: hij wil alleen de verantwoordelijkheid nemen als ik dat ook doe.'

'Wat bedoelt hij daarmee?'

Dusty legt een hand op haar buik op de plek waar de tweeling zit. 'Ten eerste natuurlijk dat ik de baby's hou. En ten tweede dat ik iets ga doen met mijn leven. Een normale baan zoeken, een huis voor mezelf en de kinderen, de hele reutemeteut.'

'Komt hij dan bij je wonen?'

'Daar zijn we nog niet over uit. Ik wil hem wel in de buurt hebben, anders sta ik er alsnog alleen voor. Dat wil ik niet. Ik wil niet dat die twee kleine monsters mij te veel belemmeren in het leiden van mijn eigen leven.'

'Je krijgt er vast ook heel veel moois voor terug.'

Dusty haalt haar schouders op. 'Misschien wel. Ik vind het zo'n raar idee dat ik straks moeder zal zijn. Het liefst zou ik zelf nog in de zandbak spelen en in bomen klimmen.'

'Dat kun je straks allemaal samen met je kinderen doen,' doe ik een slappe poging haar op te vrolijken.

'Dat is wel zo. En misschien is het ook wel leuk. Ik heb wel altijd graag kinderen gewild, alleen niet zo jong.'

'En je ouders? Hebben die het ooit over kleinkinderen?'

'Nee. Ze zullen niet heel enthousiast zijn, maar ik heb nu tenminste soort van een plan. Dat kunnen ze vast waarderen.'

'Dus je gaat de baby's nu definitief houden?'

Dusty gooit haar handen in de lucht. 'Hallo Clio, heb je die echo gezien? Ik kan toch niet naar twee levende wezentjes in mijn buik gaan kijken om ze vervolgens zomaar te vermoorden? Nee, ik sta er nog steeds niet om te springen om ze te krijgen, maar ik denk dat dit de juiste beslissing is. Anders ga ik vast spijt krijgen.'

Ik heb er respect voor dat ze die verantwoordelijkheid durft te nemen. Zeker omdat ze een paar weken geleden nog riep dat ze voorlopig niet volwassen wilde worden en van het leven wilde genieten. Ik hoop dat dit geen impulsieve beslissing van haar is, dat ze haar kindjes echt geeft wat die nodig hebben. Gelukkig is er inmiddels een vader in beeld. Als ze er niet alleen voor staat, is de kans dat ze haar kinderen verwaarloost vast een stuk kleiner.

Een tijdje zitten we zo zwijgend naast elkaar. Ik vraag me af hoe het met Miles en zijn familie is. Zou Brandon in levensgevaar zijn? Aangezien ik vlak na het journaal in slaap viel, weet ik niet meer dan dat hij is geraakt door een kogel. Niemand heeft me iets verteld over vitale organen.

Het duurt ongeveer een kwartier tot Miles de kamer weer uit komt. Rustig loopt hij op ons af. 'Het is oké. Laten we naar huis gaan.'

Dusty staat op en geeft hem een knuffel. 'Is hij bij?'

'Nog niet, maar hij is niet in levensgevaar. Bedankt dat jullie met me mee zijn gegaan. Nou hup, wegwezen. Ik wil hier niet zijn als hij wakker wordt.'

Ik besluit maar niet te vragen waarom niet. In plaats daarvan zetten we gedrieën koers terug naar de lift.

-

Nog eens tweeënhalf uur later parkeert Dusty de auto op de oprit van haar ouders. Zij heeft de terugweg gereden. We stappen uit en Miles loopt meteen op zijn eigen auto af.

'Bedankt voor de lift, meiden. Fijne avond nog.'

'Wacht.' Brutaal stap ik op de passagiersdeur van zijn auto af. 'Laat me met je meegaan. We moeten praten.'

Even kijkt hij me vertwijfeld aan, maar dan haalt hij zijn schouders op. 'Oké.' Hij stapt in en haalt de deur aan mijn kant van het slot.

Ik zak naast hem in de lage auto neer. Snel vis ik een elastiekje uit mijn portemonnee om mijn lange haar mee in een staart te binden. Een van de grootste nadelen van een cabrio is toch wel de wind als je rijdt, zelfs als je niet hard gaat.

Miles zet de auto in zijn achteruit en draait de weg op. 'Praat maar.'

'Ik voel me schuldig.'

'Dat is een nieuwe ontwikkeling, of niet?'

Ik kan het hem niet kwalijk nemen dat hij dat soort dingen zegt. Dit is inderdaad de eerste keer dat ik laat merken dat ik hem geen pijn wil doen. 'Ik wil niet die trut zijn die op jouw hart trapt en het in stukjes achterlaat.'

Miles kijkt alleen maar zwijgend voor zich uit. Hij zit zo bewegingsloos dat ik me afvraag of hij me wel gehoord heeft.

'Ik meen het. Het is nooit mijn bedoeling geweest om je te kwetsen. En trouwens, als je echt een probleem had met alleen seks dan had je ook gewoon weg kunnen gaan.'

'Lekker makkelijk,' snuift Miles. 'Geef mij maar de schuld. Snap je dan niet waarom ik het deed?'

Misschien wel, maar ik wil het niet hardop zeggen. Hij ging met me naar bed omdat het beter was dan niks. Mij hebben voor één nacht is beter dan me helemaal niet hebben. Zo moet hij gedacht hebben.

In stilte arriveren we bij het appartementencomplex. Nadat Miles zijn auto op een vrij plekje geparkeerd heeft, stappen we allebei uit.

Met over elkaar geslagen armen kijkt Miles me aan over het dak van zijn auto heen. 'Zijn we uitgepraat?'

'Nee.' Ik loop om de auto heen naar hem toe. 'Snap je dan niet waarom ík het doe?'

Een van zijn wenkbrauwen rijst omhoog. 'Mij alleen voor je pleziertjes gebruiken, bedoel je?'

'Verwoord het nou niet op die manier. Maar dat, ja. Ik woon achtduizend kilometer hiervandaan. Over een paar weken ga ik terug naar Nederland en dan? Ik probeer je alleen maar te beschermen. Ons allebei.'

'Lekkere bescherming.' Maar aan de manier waarop hij zijn armen langs zijn lichaam laat vallen, kan ik merken dat hij al minder boos op me is.

'Ik ben mezelf net weer een beetje aan het vinden. Het zou me niet verbazen als ik op het randje van een depressie stond op het moment dat ik hier kwam. Denk je dat het heel handig is om mezelf dan in een relatie te storten met iemand die aan de andere kant van de wereld woont?'

'Daar gaat het niet om. Het gaat erom wat je voelt. Daar heb ik je nog niet over gehoord.'

Zonder iets te zeggen kijk ik hem aan. Ik sta mezelf niet toe wat dan ook te voelen. Hij heeft ongelijk. Dit is geen kwestie van mijn hart, dit is er eentje van mijn verstand. 'Ik vind je aardig en sexy en...' En ik voel vlinders in mijn buik als je zo hoopvol naar me kijkt, maar dat zeg ik niet hardop.

'Luister, Clio. We kunnen best vrienden zijn, voor zolang als het duurt, maar dan zijn we echt alleen dat, oké? En zelfs dat gaat niet makkelijk voor me zijn. Dus maak je keuze: alles of niks.'

Ik bijt op mijn lip en draai me om. Met gebogen hoofd loop ik van hem weg. Ik kan dit niet.